Kusje

Spot op de betuwe

Het was bijna fout gegaan. We hadden familie op bezoek. Leuk, gezellig, wijntje erbij, veel verhalen over vroeger. Alles keurig op anderhalve meter. Bij het afscheid aan de deur kon een enigszins uitgelaten vrouwelijk familielid de macht der gewoonte niet weerstaan. Ze viel me om de hals en als ik me niet schielijk had omgedraaid, waren er vast en zeker minstens drie klapzoenen op mijn wangen neergedaald.

We hebben er hartelijk om gelachen. En die zoenen heb ik niet gemist. Verre van dat. Ik ben niet zo “van de kusserige”, om met de woorden van Pipo de Clown te spreken. Ik moet bij dat gezoen vaak denken aan de oude tantes in mijn kindertijd. Ze hadden zo’n stoppelige bovenlip, met van die venijnig prikkende haartjes. Ook hun kin was daar niet vrij was. Als zij begonnen te kussen had je de neiging om à la minute naar een pot Nivea te grijpen om het op je wangen aangedane leed te verzachten. Soms maakten ze er een kreunend geluid bij. Mwah, mwah, mwah. Alsof ze last hadden van slecht werkende laxeerpillen.

Er zijn nog meer kusherinneringen die mij minder enthousiast voor de omhelzing hebben gemaakt. Knoflook bijvoorbeeld. Toen ik dat zelf nog niet of weinig at vond ik het niet te harden als er zo’n knoflook-smakkerd op mijn wang werd geplakt.

Tien jaar lang schreef ik de teksten voor de gemeentelijke Nieuwjaarsbijeenkomst met Thomasvaer en Pieternel in de Tielse schouwburg Agnietenof. Dat optreden was elk jaar weer een succes, dat gedeeltelijk op mij afstraalde. Veel van de honderden bezoekers complimenteerden mij met een zoen op beide wangen. Goed bedoeld, maar er kwam geen eind aan.

Dat waren toen nog twee zoenen, om nooit opgehelderde redenen kwam er later een derde bij. Verwarrend. Moet je eerst zoenen en dan pas een hand geven? Of net andersom? Of is de hand niet meer nodig als je zoent? Is het een echte kus of alleen maar een hapje lucht? U zult zich kunnen voorstellen dat het door het coronavirus opgelegde knuffelverbod mijn zegen heeft. Van mij mag het blijven. Zo heeft de coronatijd ook zijn positieve kanten.

Je kunt er iets goeds aan overhouden, zoals de honderd geestige corona-gedichtjes die oud-journalist Fred Eggink op Facebook plaatste. Ze zijn gebundeld in een boekje en er is nu ook een wandelroute van gemaakt. Een route door Buren waar alle gedichtjes aan de muur hangen.

Mooi werk, Fred. Ik complimenteer je graag. Niet met een zoen, maar natuurlijk met een gedicht.

Er wordt gezoend en gefeest

We zijn weer een knuffelbeest

Rutte staat er beteuterd bij

Hou toch op met die vrijpartij

Laten we verstandig wezen

Freds gedichtjes gaan lezen

Fraai gebundeld in een boekje

En in Buren op elk hoekje

Ga wandelen in de Oranjestad

Met Freds rijmpjes op pad

Hij heeft ze zo mooi beschreven

Ik wil hem een knuffel geven

Jan Beijer

(reageren: jbeijer@upcmail.nl)