Geen voetbal meer voor Wilco van Rossem en dat komt aan als een mokerslag

GIESSEN/RIJSWIJK • Na omzwervingen bij Rijswijkse Boys en Sleeuwijk was hij weer terug op het oude nest: GRC 14. Nu wordt Wilco van Rossum (38) gedwongen te stoppen met zijn favoriete spelletje. Hij kijkt met veel plezier terug op een mooie tijd. Maar Van Rossem had zich wel een ander afscheidsscenario voorgesteld.

Met zijn 38 jaar mag hij zich met recht een routinier noemen, die vorig seizoen bij de toenmalige eersteklasser GRC 14 niet alleen zijn wedstrijdjes meepikte, maar ook de nodige doelpunten. Weliswaar dacht hij af en toe wel aan afscheid nemen, maar als de eerste training zich weer aankondigde, stond Wilco van Rossem weer zijn mannetje. Hij had bijna de gehele zomer doorgetraind en er werd toch maar besloten er nog een jaartje aan te plakken.

Hartklep
Totdat hij recentelijk een controlebezoek bracht aan de cardioloog, die constateerde dat het niet helemaal pluis was in de hartregio van Wilco. Bekend was dat hij al vijftien jaar rondliep met een hartklep die niet optimaal functioneerde.

“Kan geen kwaad,” zei de arts, “we gaan pas stappen ondernemen als je er echt last van krijgt.” En dat was enkele weken geleden; controles, scans met als uitslag “direct stoppen met voetballen.” En die uitspraak kwam aan als een mokerslag. Stoppen met het spelletje dat hij al ruim 23 jaar doet in eerste elftallen; hoofdzakelijk bij Rijswijkse Boys, GRC 14 en drie seizoenen bij streekgenoot Sleeuwijk.

Sleeuwijk
Wilco mag een jongen van de club genoemd worden. Hij speelde zich op vijftienjarige leeftijd in de hoofdmacht van (toen) Rijswijkse Boys en had het prima naar zijn zin. Maar toen goede vriend Eric Pruijsen vroeg: “Waarom kom je niet bij Sleeuwijk voetballen?”, hoefde Wilco daar niet lang over na te denken.

“Sleeuwijk speelde derde klasse en Rijswijkse Boys vierde klasse. Zonder overleg of bespreking heb ik ja gezegd, heb het daar drie seizoenen volgehouden en een prachtige tijd gehad”.

Hoogtepunten
Uiteindelijk kwam hij toch terug op het oude nest, waar hij zich ontpopte tot een onomstreden speler in het eerste elftal en hoogte- en dieptepunten meemaakte. “Eigenlijk zijn er twee hoogtepunten. De eerste, en dan moet ik wel een groot aantal jaren terug in de tijd gaan, de degradatiewedstrijd tegen Papendrecht die we wonnen en tweedeklasser bleven. Maar met stip op nummer één toch wel het seizoen waarin wij de nacompetitie haalden. Waarin we vervolgens Axel en Bruse Boys kansloos lieten en in de finale het grote Heerjansdam de weg naar de eerste klasse versperde. Een dorpsclub als GRC 14 in de eerste klasse; dat was me wat!”

Meer kwaliteit
Was de degradatie het afgelopen seizoen uit de 1e klasse jouw absolute dieptepunt?
“Niet echt; we hebben het de voorbije seizoenen natuurlijk al lastig gehad. De coronajaren hebben ons behoed voor een vervroegde degradatie, maar nu was er een reeks van factoren die ons genekt hebben. We begonnen overigens voortvarend aan de competitie met zeven punten uit drie wedstrijden, maar daarna bleken de ploegen uit de regio Utrecht toch over meer kwaliteit te beschikken en over meer eersteklassewaardige spelers. Toch knap dat we het vijf seizoenen hebben volgehouden.”

Op je 38e nog steeds basisspeler, dat is knap. Wilco: “Je kunt ook stellen dat het armoede is, want normaliter moet er toch wel een jonge gast opstaan die zegt: “Het is mijn tijd’. Maar die heb ik nog niet meegemaakt en als de trainer beslist om mij op te stellen, wie ben ik dan om ‘nee’ te zeggen”.

Maar nu beschikt GRC 14 toch weer over een talent?
“Ja, die komt er aan. Zeventien jaar jong en inderdaad een talent: Stan van Tilburg. Gedreven, fanatiek en wil ook het nodige aannemen van de oudere spelers. Na de coronatijd heeft hij zijn kansen gegrepen. Kunnen ze de komende jaren nog heel veel plezier aan beleven.”

Comeback
Hoe ziet jouw toekomst er zonder voetbal uit?
Wilco: “De cardioloog heeft gezegd dat ik na de operatie weer mag gaan sporten, maar ik zie mezelf op 39-jarige leeftijd niet snel meer een comeback maken in de hoofdmacht. De anderen mogen de kar gaan trekken. Het is eigenlijk wel mooi geweest. Ook in een lager elftal gaan spelen met vrienden is niet aan mij besteed. Ben ik veel te fanatiek voor. Uiteraard zal ik nog regelmatig langs de lijn te vinden zijn en krijg ik wat meer tijd om aan mijn eigen zonweringbedrijf te besteden.”

Wilco besluit: “Ik heb een hele mooie tijd gehad, waar ik met plezier op terugkijk en met name in de voetballerij is het gezegde ‘Zeg nooit, nooit’ 100% van toepassing…dus je weet het inderdaad maar nooit.”

Herman van Diejen