Syrische familie Hasan uit Nieuw-Lekkerland: ‘Nederland voelt als thuis’

NIEUW-LEKKERLAND • Sinds vier jaar woont de Syrische familie Hasan in Nederland en heeft hier werkelijk een eigen plek gevonden. Vader, moeder en kinderen zijn blij dat ze hier in vrijheid kunnen leven en Kerst kunnen vieren.

Kaled (54) en Haijfa (44) Hasan woonden in het noorden van Syrië, samen met hun twee dochters en twee zoons. Rondom hen stonden genoeg moskeeën, maar zelf gingen zij daar nooit naartoe en waren slechts in naam moslim. Ze lazen noch de Koran, noch de Bijbel, maar geloofden wel in het bestaan van God en Jezus. Kaled: “Een vriend van mij emigreerde vanuit Syrië naar Amerika waar hij dominee werd. Via Facebook hield ik contact met hem en beluisterde zijn preken in het Koerdisch. Daardoor leerde ik veel van het christelijk geloof.”

“Kerst vierden wij niet in Syrië, niemand doet dat. Het woord kerst wordt niet eens gebruikt. Oud en nieuw wordt wel gevierd. Zo’n twee weken voor 31 december worden overal kerstbomen neergezet en slingers opgehangen. Wij deden dit niet, omdat we geld wilden besparen, maar wel vierden we oudejaarsavond met vrienden en familie.” Kaleds vrouw Haijfa vult aan: “Met veel eten en drinken. Dat was heel gezellig. We praatten dan tot in de vroege ochtend. Ja, dat mis ik wel. Je eigen land blijf je altijd missen.”

De oudste zoon was dertien jaar, toen zijn vader hem de raad gaf om te vluchten. Kaled: “Met vijftien jaar kun je opgepakt worden om in het leger te gaan, maar onze zoon zag er groot en sterk uit. Dan plukken ze je al eerder van de straat om te vechten. Zelf was ik niet bang om voor het leger opgepakt te worden, omdat ik te oud was en niet sterk. Ook wilde ik mijn zoon Lazgin graag een beter leven geven. Hij ging naar Turkije waar hij drie jaar in een fabriek werkte en ook sliep. Een paar keer kwam hij in het geheim naar ons terug om ons te ontmoeten.”

Voor moeder Haijfa was het heel moeilijk om haar dertienjarige zoon alleen in een vreemd land te laten wonen. “We gingen zonder het van te voren te laten weten met zijn vijven naar hem toe. Dat was een grote verrassing voor Lazgin, maar er was geen huis voor ons. Mijn man en ik en onze oudste dochter gingen in de fabriek werken. Onze achtjarige dochter moest overdag ons zoontje van vijf in het park zoet houden. We sliepen – met toestemming van de baas – op matrassen onder de tafels in de fabriek. Dat was geen leven en gaf veel stress, zodat we na twee maanden naar ons huis in Syrië terugkeerden. Heel verdrietig was het om Lazgin weer alleen achter te moeten laten. Na twee jaar verlieten we Syrië werkelijk en trokken opnieuw naar hem toe. We hadden veel bezittingen verkocht, waardoor we samen met een bekende familie een huis konden huren. Ikzelf en onze oudste dochter gingen in een kledingatelier werken.”

“Eigenlijk zijn onze oudste drie nooit kinderen geweest. Op jonge leeftijd moesten ze al volwassen worden. Het werk in Turkije was zwaar. Zelfs onze jongste dochter moest op elfjarige leeftijd al werken. Bovendien was er voor ons gezin – als Koerden – geen toekomst in Turkije. Onze oudste zoon vertrok naar Nederland, anderhalf jaar later gevolgd door ons vijven. Wij zijn heel goed opgevangen door de mensen van VluchtelingenWerkNederland. Vooral Miriam Cock heeft ontzettend veel voor ons gedaan. Hoewel de taal nog moeilijk is, voelt het hier als thuis, en de buren als familie. Mijn man doet als vrijwilliger hovenierswerk, en ikzelf schenk een paar maal per week koffie in ’t Waellant. Ik heb daar heel leuk contact. Misschien weet ik niet altijd wat te praten, maar ik luister naar de mensen, en thuis vraag ik de woorden aan onze dochter Rokash.”

Rokash (17) spreekt vloeiend Nederlands. “Ik heb alleen erg moeten wennen aan het weer. Het is soms koud en dan opeens weer warm, dat was lastig. De mensen vind ik hier prettig, ze behandelen je met respect. Dat was in Turkije anders. Daar waren wij als Koerden niet vrij. Er was ook geen respect voor vrouwen. Ik was bang om over straat te gaan, hier ben ik dat nooit. Het is ook leuk om een nieuwe cultuur te leren kennen. Wij willen open staan voor andere dingen. Toen we hier kwamen, gingen we gelijk mee naar bijeenkomsten en feestjes. En we gingen naar verschillende kerken, want we wilden meer weten van het christelijk geloof. Nu gaan we nog steeds naar de grote kerk op de dijk.”

Kaled en Haijfa en de twee dochters hebben zich laten dopen en belijdenis gedaan. Nog steeds doen ze aan Bijbelstudie, samen met twee anderen. Kerst gaan ze dit jaar vieren met een gezellige kerstboom en de kerstdiensten in de kerk. Ook verheugt Kaled zich op Eerste Kerstdag, als een Koerdisch sprekende predikant in Alblasserdam komt preken. Haijfa: “We weten dat Jezus onze Borg is. Hij is voor alle mensen naar de aarde gekomen om te sterven aan het kruis. Dat is echt Kerst.”

Janny den Besten