Mevrouw E.A.F. Sluijmers-De Jong: ‘100 jaar, maar de dagen nog niet zat’

VEEN • “Ik heb een goed leven gehad. Ik ben nu 100 jaar, maar ik ben de dagen nog niet zat.” Parmantig zit mevrouw Sluijmers-de Jong in haar stoel. Ze woont samen met haar 76-jarige dochter Hetty in een appartement in Veen. Op woensdag 9 maart, vierde ze haar honderdste verjaardag. Met trots vertelt ze dat ze een felicitatiebrief heeft gehad van de koning. 

“Ik ben in Gravendeel geboren, maar als kind verhuisde we naar Gravenmoer. Ik heb vijf kinderen, vier meiden en één jongen.” Inmiddels is ze oma van acht kleinkinderen, heeft ze negentien achterkleinkinderen en kijkt ze ernaar uit om in juli bed-overgrootmoeder te worden.

Aan de hand van foto’s vertelt ze over haar leven in Gravenmoer. Haar ouders bouwden daar een huis, wat naar haar vernoemd werd: ‘Huize Betsie’. Ze vertelt over haar vriendin, de dochter van de burgemeester in Gravenmoer, met wie ze 80 jaar vriendin was en dat ze verliefd werd op een man uit Wijk en Aalburg. Ze trouwden in de oorlog en gingen in Gravenmoer wonen. 

Net na de oorlog werd hun oudste dochter Adrie geboren. In 1956 werd haar man burgemeester in Stavenisse, een bijzondere periode waar ze over verteld als een ‘gezellig en afwisselend leven’.  

In 1972 verhuisde ze terug naar Dongen, waar ze bijna 40 jaar woonde. Toen ze ouder werd wilde ze naar een appartement. Haar dochter, de 73-jarige Lisa, woonde al in Veen en zo kwam ze samen met haar dochter Hetty in Veen wonen. Inmiddels woont ook Lisa in hetzelfde appartementencomplex, waardoor de dochters samen de zorg dragen. Als haar dochters vertellen luistert ze rustig, maar vult zelf aan: “Ook mijn dochter Coby komt elke woensdag. Dan puzzelen we samen, dat is gezellig.” We blikken terug op de afgelopen 100 jaar. “Ik heb niet alles van die 100 jaar kunnen onthouden”, vertelt ze beschaamd. “Ik hield zo van port, maar dat mag ik niet meer.” 

“Ze zag de eerste zeppelin die in de lucht kwam”, vertelt haar 70-jarige dochter Cobi. “Onze moeder was een moedige vrouw, ook tijdens de oorlog, toen ze alleen naar Amsterdam ging.” Mevrouw Sluijmers hoort niet alles, maar op het woord moedig, haakt ze direct in: “En dan een ‘vermoedje’ drinken, dat was zo lekker.”