Ondanks matig weer goed druk in monumentale kerkje van Heesselt

Wel honderd netjes in paren opgestelde schoenen wezen dit weekend de weg naar de kerk van Heesselt. Bij ieder paar schoenen, van stiletto’s tot stoere sandalen, viel een mens te verzinnen. Een mens met een verhaal.

Jacqueline Maris

Heesselt - Naast Soraya van Houwelingen lieten zes andere kunstenaars hun verbeelding los op het thema ‘Een kerk vol mensen’ en dat leidde tot een spannende expositie. Vóór de kerk wachtte een gezelschap felgekleurde gedaantes de bezoekers op. Kunstenaar Dik Kusters uit Varik: ‘Misschien is de kerk zwart wit, maar ze herbergt een bont gezelschap.’

Rode klei

Ondanks het matige weer was het goed druk in het monumentale kerkje. In de zijruimte verbond de in Heesselt wonende Carla Wiersma mensen letterlijk met de kerk. Een beeld van rode klei liet zien hoe de mensen aan de kerk vastzitten. Ans van den Hurk gebruikte subtielere middelen. Zij legde her en der kleibroodjes neer onder het motto ‘gereserveerd’.

Data

Het werk van Chris Rodenburg en Peter Schipper besloeg het grootste deel van de ruimte. ‘Een wake-up call’, noemde een van de bezoekers het. Overal op de kerkbanken hingen uitdraaien van computers waarop allerlei data van gezinssamenstelling tot vrienden en hobbies tot bedragen op spaarrekeningen. Eenmaal voorin de kerk zag je vanaf de andere kant portretten van mensen. Zijn mensen nog mensen of zijn we verworden tot data, vroegen de twee kunstenaars zich af. Wat de ene bezoeker een ‘afgekloven discussie’ noemde, bleek voor de andere een verontrustende gedachte.

Ogen van een kind

Terwijl de kerk gedurende de dag voortdurend aanloop had, las de meters hoge gedaante van boomstammetjes onder de kansel onverstoorbaar in zijn boek. Hans Vernooy werkt bijna altijd met dingen uit de natuur. Hij moedigt mensen aan met de ogen van een kind te kijken, ‘dan krijgt ieder figuur zijn eigen verhaal’.

Wie na het bezoek een van de schoenenroutes in tegengestelde richting volgde, eindigde bij het Waard Art-atelier van Soraya van Houwelingen. Wie de schoen past, trekke hem aan, leek ze met haar werk te willen zeggen.

En volg vooral je eigen pad. Bij de kerk stond dan ook één paar schoenen op het grint andersom. De kerkpoort weer uit.