Missionaris Maria Poulisse uit Kerkdriel over optimisme, kracht en liefde

KERKDRIEL • Maria Poulisse woont en werkt in Colombia in een opvangcentrum voor gehandicapte kinderen. Om het jaar bezoekt ze haar geboorteland en logeert ze bij haar moeder in Kerkdriel

Toen ze nog maar vier jaar oud was, wist de nu 62-jarige Maria al wat ze later wilde worden: ontwikkelingswerker. Of zoals ze het in haar katholieke omgeving noemden: missionaris.

Mannenorde
Na haar studie antropologie aan de Universiteit van Utrecht vertrok ze naar Colombia, waar ze zich aansloot bij de Orde der Camillianen, een mannenorde.

Sinds 1985 werkt ze in de stad Barranquilla in een dagopvangcentrum voor ondervoede en gehandicapte kinderen.

Tweehonderd kinderen
Een team van tachtig mensen verleent hier integrale zorg aan zo'n tweehonderd kinderen met een beperking. Daarnaast volgen zestig jongeren vakonderwijs en maken rond de driehonderd mensen gebruik van de orthopedische werkplaats.

Ziekenfonds
"Verder bezoeken we ongeveer vijftienhonderd mensen om ze te wijzen op hun rechten", vertelt Maria. "De meeste kosten voor gezondheidszorg worden vergoed door het ziekenfonds, zo staat in de wet. Alleen is het een heel gedoe om het geld daadwerkelijk te krijgen. Of om bepaalde medicijnen of hulpmiddelen te krijgen. Veel armen of zieken weten de weg niet en wij helpen ze bij de procedures."

Nieuwe wet
De medewerkers van het centrum Ce Camilo laten zich niet met een kluitje in het riet sturen, ze eisen dat er goed onderzoek wordt gedaan, dat iemand een looprek krijgt of een rolstoel. Allemaal zaken waar ze volgens de wet recht op hebben, maar die soms door bureaucratie, soms door corruptie niet vanzelfsprekend zijn. "En op 1 november wordt weer een nieuwe wet van kracht over de zorg voor kinderen met een handicap", vertelt Maria. "Dat wordt voor ons weer heel spannend."

De afgelopen twee maanden was Maria in Nederland, voor haar tweejaarlijkse bezoek aan haar 84-jarige moeder Gerda, haar zeven broers en zussen, haar neven en nichten en andere familieleden en bekenden.

Hoofd van de school
Haar moeder woont nog steeds in Kerkdriel, waar Maria is opgegroeid. "Mijn vader, Jan, was het hoofd van de lagere school", vertelt ze. "Toen ik 9 jaar oud was, overleed mijn moeder. Mijn vader bleef achter met acht kinderen. Twee jaar later kwam hij Gerda tegen en zij durfde het aan om het gezin over te nemen." Vader Jan is inmiddels overleden.

Maasdriel Steunt
Tijdens haar verblijf in de Bommelerwaard heeft Maria ook altijd contact met de Werkgroep Maasdriel Steunt haar Missionarissen. Deze groep zamelt elk jaar geld in voor de drie uit Kerkdriel afkomstige missionarissen. Naast Maria zijn dat Leo van Beurden (Indonesië) en Will van Mer (Kameroen).

Revalidatiebus
Het geld dat Maria dit jaar heeft ontvangen is bestemd voor de inrichting van een revalidatiebus. In deze aangepaste bus kunnen de medewerkers van het centrum op locatie consulten en therapie geven.

Het geld is onder andere nodig voor een lift-platform voor rolstoelgebruikers, voor een generator, hulpmiddelen en apparaten voor consulten en andere materialen.

Dankbaar
Maria is al jaren bezig met de aanschaf van de bus. "Dan had ik het geld voor een goed chassis, maar niet voor een goede cabine", lacht ze. "Of ik had een toezegging voor een financiële bijdrage, die later verlopen bleek, waardoor ik opnieuw een aanvraag moest doen. Maar nu ga ik er vanuit dat die bus er zeker komt. Het is toch fantastisch dat de mensen in Maasdriel ons elk jaar willen helpen en de moeite nemen om voor ons te collecteren. Daar ben ik ze zeer dankbaar voor."

Inspiratie en kracht
De term 'missionaris' dekt volgens Maria niet helemaal de lading meer. "Ik ben niet in Columbia om de evangelische boodschap uit te dragen", legt ze uit. "Voor mij is het geloof wel heel belangrijk, het geeft me inspiratie, het geeft me kracht. In het dagelijks leven krijg ik veel steun van mijn collega's en vrienden, én van God. Dat is een heel brede basis en ik vind het waardevol om te delen. Het is een blijde boodschap van optimisme en kracht en liefde. En of je dat nu God of Allah noemt, maakt mij niet uit. Zolang mensen er maar door geïnspireerd worden."

Britta Alink