Ploeteren door de snikhete Sahara

HOOGBLOKLAND/OUARZAZATE • Avonturier Remon van Goolen voegde weer een schier onmogelijke sportprestatie toe aan zijn aanzienlijke lijst van 25 marathons, diverse bergtoppen, project Noordkaap en de Alpentour; de 33e Marathon Des Sables.

Remon van Goolen houdt niet van sporten onder hoge temperaturen, maar na een drietal marathons op de Noord- en de Zuidpool vond de Hoogbloklander het tijd worden voor extreme omstandigheden. Zes dagen hollen, met eigen eten en drinken op zijn rug door de Marokkaans woestijn, was een uitdaging die hij aanging.

Mentaal zwaar
"Fysiek was het geen enkel probleem, maar mentaal heb ik het zwaar gehad", bekent de bijna 60-jarige Van Goolen. "Na de eerste dag begonnen mijn voeten al te branden en kwamen de eerste blaren tevoorschijn. Op een gegeven moment had ik er zeven op mijn linkervoet en vijf op rechts. Je was 's avonds bang om de speciale loopschoenen uit te doen, want de volgende ochtend moesten ze weer aan. Tape bood uitkomst, maar je voeten zijn door de warmte al dikker en met verband eromheen kon ik bijna niet in mijn schoenen komen. De pijn was nauwelijks te dragen. Maar een keuze had ik niet, want de karavaan met bijna 1000 lopers ging verder..."

Stockholm en Siberië
Maar hoe komt een man 'op leeftijd' eigenlijk op het idee om zichzelf zo te pijnigen. "In de afgelopen jaren heb ik veel op grote hoogte en ook in de koude gesport. De marathons van Stockholm en Siberië uitgezonderd, want eenmaal aan de start was er een onverwachtse hittegolf. Daar had ik niet op gerekend. Nu wel, maar gericht trainen viel vooraf niet mee. Mijn verste afstand was een duurloop van 30 kilometer in het rulle zand van de Drunense Duinen. Achteraf kon dat de vergelijking met het fijne zand van de Sahara niet doorstaan", weet de ondernemer, die in 1999 ooit in New York zijn eerste marathon liep.

Zes liter water
"Ik had gedacht voortdurend op alleen zand te lopen, maar de eerste dagen waren pittig. We liepen over bergpaden en klauterden over rotspartijen. Met amper vier kilometer per uur zat de snelheid er niet echt in. Bovendien had ik mijn voedsel voor alle dagen in de rugzak. Tel daarbij op de zes liter water bij aanvang van elke dag, dan had je toch wel een kilo of dertien te dragen. En dat onder een stralende zon, die het zand deed opwarmen tot bijna 40 graden. Toen de zon onderging, daalde de temperatuur naar enkele graden boven nul. Best fris."

Zandstorm
Van Goolen en zijn kornuiten sliepen in de open lucht. "Onder een tentdoek, dat voor en achter open was. Op zich was dat goed te doen, na zelf het avondeten te hebben voorbereid - ik warmde instant-pasta op - namen we op een dun slaapmatje onze rust. Met z'n zevenen in een tent was dat goed te doen, behalve die ene nacht toen er een zandstorm op stak. De organisatie liet de tentstokken zakken en we sliepen onder het zeil. Als een mummie wachtten we de storm af. Een bijzondere gewaarwording. De wind bulderde over ons heen en liet een complete zandbak achter. Werkelijk overal lag het fijne rode zand. Ik moet eerlijk zeggen dat ik die nacht niet best had geslapen en juist de volgende morgen stond de monstertocht van 86 kilometer op het programma."

Met nog twee Nederlanders, ex-mariniers die in dezelfde tent sliepen, ging Van Goolen het avontuur aan. "We kozen er voor om bij elkaar te blijven. Ze waren een stuk jonger, maar ik was sterker. Op een gegeven moment werd ik gevraagd iets minder snel te lopen, dat streelt toch je ego. We besloten niet te gaan slapen, maar de nacht door te buffelen. Een goede keuze, want na een kleine 20 uur was de etappe voltooid en hadden we een hele dag om ons voor te bereiden op de laatste etappe; een marathonafstand naar de finishplaats. Normaal gesproken heb je een andere voorbereiding, maar het verstand ging op nul en we haalden de finish. Op karakter. Ik zou het niet snel overdoen, maar had dit niet willen missen.'

Theo Sprong