Teus Venis opende zijn ogen na corona-coma: ‘Het was een wonder van God’

OUD-ALBLAS • Wekenlang lag Teus Venis op de Intensive Care, in een kunstmatige slaap. Het coronavirus had keihard bij hem toegeslagen. Lang werd gevreesd voor zijn leven, maar inmiddels mag hij weer thuis zijn bij zijn vrouw Mien. De oude is Teus nog niet, maar langzamerhand wordt hij sterker. Een terugblik, overgoten met dankbaarheid. Voor familie, vrienden en de hervormde gemeente van Oud-Alblas die om hen heen stond.

Dit verhaal wordt grotendeels verteld door Mien; Teus zelf kan zich over zijn tijd in het ziekenhuis voor en na zijn kunstmatige slaap niets meer herinneren. In de eerste weken van de coronacrisis hebben ze beiden klachten als hoesten, maar dat gaat voorbij. Teus begint dan echter te merken dat hij zijn kracht verliest. Op een zondag gaan ze ’s ochtends naar de kerk, maar het gaat steeds minder met Teus. “Om een uur of vier viel hij helemaal weg”, vertelt Mien. “Ik heb de achterbuurvrouw gebeld. Zij is verpleegkundige en zij belde meteen 112.”

Teus is weer wat bijgekomen en kan op eigen kracht naar de ambulance lopen. Een test in het ziekenhuis wijst enkele uren later uit dat hij corona heeft. Dat het ernstig is, heeft de patiënt zelf niet in de gaten. Teus: “Ik heb nog gebeld naar huis: ‘Ik ben de beste hier, de anderen zaten veel meer te hoesten.’ Maar dat heb ik later gehoord, want zelf weet ik dat niet meer.”

Quarantaine
De koorts wordt echter elke dag hoger, totdat de arts belt: hij moet naar de IC en onder narcose. Mien: “Dat hadden we nooit verwacht. Het zwaarste was nog wel dat helemaal niemand bij hem mocht komen. We zijn meer dan vijftig jaar getrouwd en dan is het heel hard om je eigen man niet te mogen bezoeken, alles via de telefoon te moeten doen. Mijn kleindochter is uit Den Haag gekomen om samen met mij in quarantaine te gaan. Zij is tien weken gebleven en zij is mij tot zóveel steun geweest. Er was steeds iemand in huis, ik was niet alleen. We konden samen lachen en samen huilen. Hoewel het toen vooral samen huilen was.”

Gebed
Want het gaat niet goed met Teus. Drie keer krijgt de familie Venis het bericht dat ze er rekening mee moeten houden dat hun man, vader en opa het niet gaat halen. “We hebben wekenlang onder zo’n grote spanning geleefd. Elke keer als er gebeld werd hield je je adem in. Het was een periode waarin we heel bijzonder de kracht van de Heere hebben ervaren. Er was zoveel gebed vanuit de gemeente, naast alle andere steun die we kregen. We hebben echt gemerkt hoe afhankelijk we zijn van de Heere.”

Psalm 116
En dan komt toch het moment dat het langzamerhand beter gaat. Na wekenlang kunstmatig in slaap te zijn gehouden, stoppen de medici met de medicatie om hem wakker te laten worden. “Ook dat was zo spannend. Er was geen garantie dat hij op eigen kracht wakker zou worden en hoe hij eruit zou komen. Ik weet nog goed dat op een ochtend een broeder belde om te zeggen dat hij die nacht even zijn ogen open had gedaan. Het was echt een wonder van God. Ook de artsen zeiden dat ze dit niet meer verwacht hadden.”

Even tussendoor: over de zorgmedewerkers zijn Teus en Mien Venis vol lof. Ze vertellen met warmte over de verzorging en over de moeite die de verpleegkundigen en artsen deden om toch contact te leggen tussen de familie en Teus. “En ze draaiden bijvoorbeeld de muziek die hij mooi vindt. Op een keer lieten ze hem psalm 116 horen, zijn lievelingspsalm.”

Zeker zo dankbaar zijn ze voor de steun die ze vanuit het dorp kregen: er was op de IC niet voldoende plek meer voor alle kaarten, in en om het huis werden allerlei klussen gedaan, er werd eten gebracht…”Ik hoefde maar te kikken en het werd geregeld”, lacht Mien. “Dat heeft ons heel erg goed gedaan.” 

Weg naar herstel
Het dieptepunt is gepasseerd, maar de weg naar herstel is nog lang en vol hobbels. Teus is in zijn periode in het ziekenhuis twintig kilo kwijtgeraakt en heeft totaal geen kracht meer. “Zelfs zijn vingers optillen ging niet meer. En door de medicatie was hij verward. Het was lang niet zeker hoe hij er verstandelijk uit zou komen. Hij moest helemaal opnieuw beginnen. Zelf ben ik toen ook ingestort. Al die spanning kwam eruit. Ik had diverse ontstekingen, zat tegen een burn-out aan. Inmiddels gaat dat gelukkig ook alweer heel veel beter.”

De uren die Teus doorbracht in revalidatiecentrum Sterrelande wierpen zeker zijn vruchten af. Natuurlijk, de oude is hij nog niet. Maar dat hij met de rollator al tot aan de Kortelandbrug kan lopen en dat hij op de zitmaaier al het gras heeft gemaaid, dat had niemand een half jaar geleden kunnen denken. “Daar zijn we heel blij mee. Twee keer per week ga ik naar de therapie en daar zijn ze tevreden over de voortgang. Al gaat het mij nog niet snel genoeg.”

Buitenrollator
Het interview is telefonisch afgenomen, voor de foto is schrijver dezes wel langsgegaan. Bij de voordeur, met daarop een A4-tje met de tekst ‘Wij rusten van 13.00 uur tot 14.30 uur’, staat een rollator. “De buitenrollator, dan hoef je niet steeds de banden schoon te maken als je naar binnen moet.”

En bij het weggaan benadrukken Mien en Teunis: “Het is goed om dit verhaal te vertellen om duidelijk te maken dat mensen ontzettend voorzichtig moeten zijn. Corona is heel gevaarlijk. Dat willen we graag nog meegeven.”