Liefde voor veldrijden door opa de Jong doorgegeven

DEIL • In de jaren ‘80 toen Wim de Jong uit Deil actief was als wielrenner was het vanzelfsprekend om in de wintermaanden op een veldritfiets te stappen. Ook de grootste profs van dat moment vulden zo hun wintermaanden. 

Uiteindelijk nam bij familie de Jong het veldrijden de overhand en werd aan de sport de liefde verklaard.

Veelbelovend talent

Freek de Jong, de zoon van Wim, was een veelbelovend talent in het veldrijden en werd meermaals geselecteerd voor nationale selecties. Voor hem was het veldrijden alles: “Voor het wegwielrennen moest ik te hard trainen.” Hij geeft toe dat er meer in had gezeten maar dat hij de discipline miste. De liefde is altijd gebleven en ook het opladen voor bijvoorbeeld een Nederlands Kampioenschap gaat Freek goed af. In januari kan hij voor de zestiende keer nationaal kampioen worden. 

Veldrijden de motor

De kleinzoon van Wim, Thymen Arensman, is inmiddels doorgebroken in het wegwielrennen, maar stond bij de jeugd bekend als talentvol veldrijder. Dat is volgens zijn opa nog steeds de motor die gezorgd heeft voor de inhoud waarmee Thymen nu indruk maakt als klassementsrenner. “Als Thymen in Vlaanderen was geboren, was hij nu een nationale held.” Het stoort Wim dat het veldrijden in Nederland een ondergeschoven kindje is. “Mathieu van der Poel is een veldrijder maar het grote publiek stroomt pas toe nu hij op de weg zijn kunsten vertoont.” 

Doorbraak

Naar de doorbraak en de eerste successen van Thymen kijkt de familie met trots, en ondertussen heel Nederland. “We zijn nog steeds verbaasd als we naar de televisie kijken en Thymen opeens op kop van het peloton tijdens een zware bergetappe zien demarreren, niet omdat zijn prestaties ons verbazen maar vooral omdat we het gewoon niet kunnen geloven dat ‘ons’ mannetje daar rijdt.” Ze blijven nuchter en dat is misschien wel het geheim zegt Wim. “Veel ouders, of in dit geval ook grootouders, pushen hun (klein)kinderen en dan gaat het wringen hè. Ik heb er nooit druk achter gezet.” Freek vult aan: “Als je dat had gedaan was ik gelijk gestopt denk ik.” 

Ouderwets rondjes draaien

Arensman, die tijdens het gesprek rustig luistert naar zijn opa en oom, moet regelmatig glimlachen. Hij herkend waarschijnlijk de momenten, nog steeds zoekt hij zijn opa op zodra het veldritseizoen nadert. Om weer ouderwets rondjes te draaien in een parkje in Deil. De prof tekende voor komend seizoen bij een nieuwe ploeg, het Britse INEOS. Juichen doen ze in huize de Jong niet snel, maar toen duidelijk werd dat Thymen de ruimte kreeg om de winter te gebruiken voor enkele veldritten moet de opluchting groot zijn geweest. De afgelopen jaren was er bij DSM niet altijd ruimte voor. “We hebben het nu heel goed ingepast in mijn schema en dat betekent dat ik dit seizoen vier of vijf wedstrijden in het veld kan toevoegen aan mijn programma. Ik krijg van de ploeg ondersteuning in materiaal en begeleiding.”

Plezier voorop

Oom Freek luistert jaloers toe. “Ik word ook nog gesponsord maar wat hij krijgt is niet normaal”, lacht hij. Waar Freek in een paar maanden zich compleet richt op het veldrijden zal Thymen met weer een lang seizoen voor de boeg zorgvuldig zijn planning aan moeten pakken. Toch overheerst het plezier, de ogen glimmen wanneer de op YouTube bekeken parcoursen van de komende veldritten worden besproken. Modder, steile afdalingen, schuine kanten en technische gedeelten. Het is duidelijk dat het niet gaat over een sprintetappe in een grote wielerronde maar een cross in Vlaanderen. Opa Wim kijkt tevreden toe, de liefde voor het veldrijden leeft voort.

Zondagochtend in Tiel

Op een zondagochtend in Tiel komt alles samen. Freek en Thymen rijden een kleine wedstrijd op het parcours van de Batauwers in Tiel, opa Wim kijkt toe. Een talentvolle prof die handtekeningen uitdeelt, een rasveldrijder die andere keuzes maken in zijn carrière en een trotse padre familias die niet zeurt maar geniet van de sport en de kunsten van zijn zoon en kleinzoon.