'De hele berg schudde heen en weer'

KRIMPEN AAN DEN IJSSEL/LOMBOK • Jeanine en Jilco Vuik uit Krimpen aan den IJssel stonden op de Rinjani-vulkaan, vlakbij het epicentrum van de aardbeving op Lombok. "Eigenlijk besef ik pas achteraf hoe gevaarlijk het is geweest", vertelt Jeanine, in het dagelijks leven docent bij basisschool De Ark te Bergambacht.

"Ik schrok de dagen erna nog van ieder klein schokje." Jilco herleefde steeds het moment op de top. "Zodra ik mijn ogen dicht deed, zag ik het allemaal voor me. Je denkt toch aan wat er allemaal had kúnnen gebeuren. Ik zag mezelf steeds van de berg af vallen. Nu ik weer thuis ben gaat het ver lieverlee beter."

Paniek
Jeanine en Jilco waren speciaal voor de driedaagse hike op de Rinjani naar Lombok gereisd. "Het was waanzinnig", zegt Jilco. Hij was 29 juli om 2 uur 's nachts vanuit het basiskamp met de groep naar de top geklommen. "We waren er om 6:15 uur. De zon gaf de lucht een prachtige oranje gloed. Ik zag om me heen bergtoppen boven de wolken uit steken. Ik nam net een slok water, toen de hele berg begon te schudden. Het duurde vijftien seconden, maar voor mijn gevoel was het veel langer. Ik dacht dat het een vulkaanuitbarsting was en zag ons al met zijn allen van die berg af flikkeren. Er ontstond direct paniek. Mensen begonnen te janken, baden tot Allah. Ik zag rotsen naar beneden vallen. Iedereen begon keihard naar beneden te rennen. Er is maar één weg naar beneden, een smal pad. Dat is zo weg, dacht ik nog. Ik was bang om naar beneden te vallen met het puin mee. Het was één grote stolwolk, je zag niets meer. In een grote vlaag van adrenaline ben ik afgedaald."

Rotsen vallen
Jeanine was achtergebleven in het tentenkamp, 1300 meter onder de top. Ze had last van haar buik en zag de klim niet zitten. Ze was net wakker en de tent aan het opruimen toen opeens alles begon te schudden. "Ik zag hele grote scheuren in de grond ontstaan. Mensen gilden. Boven op de berg zag ik rotsen vallen. De dragers spreken nauwelijks Engels, ze konden mij niet vertellen wat er aan de hand was. Ik was echt bang, vooral om wat er met Jilco was gebeurd. Straks ligt 'ie daar beneden ergens, ging het door me heen. Ik wilde in het tentenkamp blijven tot iemand mij kon vertellen dat hij oké was."

In veiligheid
Toen er echter een tweede schok kwam, moest Jeanine afdalen. "Er kwamen gelukkig net mensen van de groep aan, die Jilco in veiligheid hadden gezien." En dus kwam Jilco in een bijna verlaten tentenkamp. Iedereen was elkaar kwijt en hij zag de scheuren in de aarde. Pas toen besefte hij dat het een aardbeving was. "Gelukkig konden mensen me vertellen dat Jeanine niets was overkomen." Hij daalde samen met een gids af en haalde Jeanine na een uur in. Jeanine: "Toen zijn we elkaar wel even in de armen gevlogen ja."

Veel tijd voor opluchting of uitrusten was er niet. "Er kwam alweer een derde schok, dus we zijn meteen weer gaan dalen. Ik voelde mijn knieën, mijn bovenbenen, mijn kuiten. Alles verzuurde", zegt Jilco. Na de vierde schok vielen er bomen achter Jilco en Jeanine om. Een kwartier lang renden ze voor hun leven. Mensen vielen over elkaar heen.

Ravage
Uiteindelijk wisten ze de 15 kilometer lange afdeling (van 2.400 hoogtemeter) heelhuids te volbrengen. Rond het middaguur arriveerden ze in het dorp aan de voet van de vulkaan. Onder het stof. Hongerig; ze hadden beiden nog niets gegeten. Uitgeput. "Het dorp was een ravage. Bijna alle huizen waren kapot of ingestort. Het lag zo ongeveer op het epicentrum. We hoorden dat er een groep toeristen bij het meer op de berg vast zat. Dat er mensen onder puin bedolven waren."

In de loop van de middag konden ze per taxi naar een hotel worden gebracht. "We reden met de ramen en zijdeur open. Je blijft in je achterhoofd houden dat er nog een schok kan komen. Je loopt op pure adrenaline. Vooral bij bruggen was het eng, want wat als er precies dan een naschok zou komen? Je voelt je pas veilig als je helemaal weg bent van die berg", zegt Jilco.

Uiteindelijk hoorden de twee dat het een aardbeving met een kracht van 6.4 was. Afgelopen weekend werd het gebied wederom getroffen. "Vroeger zag je nieuws van een aardbeving op tv en dacht je 'oh wat erg voor die mensen'. Maar nu hebben we het meegemaakt en weet je hoe beangstigend het is. We zijn dankbaar dat we ongedeerd zijn."