Honderd zestigplussers vertellen over hun jongensjaren

OPHEMERT • Emile Bode (68) heeft honderd zestigplussers geïnterviewd over hun jongensjaren. En daarbij zijn eigen jeugd ook gelijk meegenomen.

Journalist Emile Bode, woonachtig in Ophemert werkte 38 jaar voor dagblad De Telegraaf en inmiddels al weer zeven jaar voor Max Magazine. Hij is auteur van zestien boeken. Zijn laatste boek is Toffe Jongens, over de jeugdjaren van onze zestigplussers. In het boek komen ook enkele zestigplussers uit de regio aan het woord, onder andere uit Geldermalsen, Culemborg, Tiel.

“Inktpotjes in het midden, cowboytje spelen op straat, hutten bouwen op een braakliggend veldje. Die vermaledijde, harde kerkbank, je eerste saffie. Elke cent opzij leggen voor een brommer. Verliefd worden op dat ene meisje in haar oogverblindende minirok. Met bordeelsluipers en een broek met wijde pijpen naar een fuif. Het schoot mij als 68-jarige allemaal te binnen toen ik werd benaderd een boek te schrijven over de jeugd van de mannelijke zestigplussers.”

Waarom dit boek?
Er is toch immers veel informatie over de jaren vijftig, zestig en zeventig. “Klopt, maar dan gaat het niet zelden om snel in elkaar gestampte fotoboeken en documentaires die volgens mij een eenzijdig beeld geven van de naoorlogse periode. Je ziet dan altijd dezelfde hippies van weleer verschijnen. De verhalen over protesten tegen de gevestigde orde, de blowende student, de zogenaamde vrije seks, de lange haren. Al die verschijnselen waren er, maar zeker niet in die grote mate. Nederland veranderde, maar zo heel snel ging dat niet.”

“Daarom besloot ik honderd mannen tussen de 60 en 80 jaar te interviewen over hun jeugd en dat is grofweg de periode 1950-1980. Het moest vooral het verhaal van de doorsnee Nederlanders en van mij worden en geen Bekende Nederlanders.”

“De gesprekken waren zo onderhoudend dat ik mijn zestiende boek nog nooit met zoveel plezier heb geschreven, terwijl ik in 2017, toen ik met roken stopte, dacht nooit meer een verhaal op papier te krijgen.
Overigens komen niet alle honderd zestigplussers in het boek aan het woord. Je kiest als schrijver de meest opvallende uitspraken.”

“Toffe Jongens is zeker geen boek met de boodschap dat vroeger alles beter was. In tegendeel. De meeste zestigplussers hebben het financieel zoveel beter dan hun (groot)ouders en zijn veel fitter en wonen bijna allemaal nog zelfstandig. Meestal zijn ze trotse opa’s en oma’s. In het laatste hoofdstuk blikt een aantal toffe gozers terug op hun jeugdjaren toen de toekomst nog eindeloos leek. Een klein aantal is mislukt door schulden, alcoholisme, drugsgebruik en relatiebreuken. Maar het merendeel zit goed in zijn vel en heeft zich zeker niet achter de geraniums verstopt. Als ze een ding van vroeger missen dan is dat de saamhorigheid.”

“Waarom heb ik de dames vergeten? Met mijn uitgever kwam ik al gauw overeen dat dit dan een heel ander boek zou worden. Misschien heeft een schrijfster belangstelling zo’n boek te schrijven.”