Opgroeien in een pleeggezin: 'Soms wou ik dat ik hier geboren was'

REGIO • Na vijftien jaar is het voor de familie Kersbergen heel gewoon om pleeggezin te zijn. En dat is precies wat alle kinderen willen: een zo gewoon mogelijk leven. Een portret ter ere van de Week van de Pleegzorg.

Bij het hoekhuis van de Kersbergens staat het pad vol met fietsen. Is er een feestje? "Nee hoor, dit is heel normaal bij ons", lacht Dick Kersbergen. Voor hem en zijn vrouw Sabine begon het pleegzorgavontuur zo'n vijftien jaar geleden.

Klasgenoot
Sterre, de jongste van hun vier kinderen, was ongeveer een jaar oud toen ze twee keer een informatieavond over pleegzorg bezochten. "Omdat Sterre nog zo jong was, twijfelden we een beetje, totdat een klasgenoot van onze zoon Jesse niet langer thuis kon wonen. Al snel zeiden we tegen elkaar: laten we proberen of wij Sjoerd kunnen opvangen", vertelt Sabine. Dick, die het voetbalteam van de jongens trainde, vervolgt: "Dat liep eigenlijk meteen heel soepel. Het scheelde natuurlijk dat we elkaar al kenden."

Contact met ouders
Het contact met de vader van Sjoerd ging ook vanaf het begin goed. Sabine: "Hij zag in dat dit de beste oplossing was. Ik vind het knap als ouders dat kunnen. Soms duurt het langer om een vertrouwensband op te bouwen. Contact met ouders is enorm veel waard voor kinderen. Het is een belangrijk onderdeel van pleegzorg."

Niet naar vragen
Ook Alida (9), die bij Dick en Sabine kwam toen ze drie weken oud was, ziet en spreekt haar ouders regelmatig. "We bellen best vaak en om de zes weken spreken we af. Dat vind ik wel fijn. Toch wou ik soms dat ik hier geboren was. Dan kreeg ik ook niet zo vaak de vraag hoe het kan dat ik een donkere huid en zwart haar heb en mijn 'ouders' niet. Eigenlijk vind ik dat mensen daar niet naar horen te vragen. Ik probeer het dan wel uit te leggen, maar meestal snappen ze het niet."

Geen verschil
Sjoerd, inmiddels twintig, loopt er ook niet mee te koop dat hij in een pleeggezin woont. In het dagelijks leven valt het amper op. Dochter Sterre: "Voor mij is dit normaal. Ik voel ook echt geen verschil tussen mijn zus en broers en mijn pleegzus en -broer." Dat geldt ook voor Sabine: "Dit is al zo lang ons gezin, we staan er amper bij stil."

Drieling?
Vroeger leverde het wel grappige situaties op. "Op de camping werden we weleens gek bekeken. Mensen willen dan toch weten hoe het zit. Dan vroegen ze bijvoorbeeld of Jesse, Tieme en ik een drieling waren. Terwijl ik echt helemaal niet op hen lijk", lacht Sjoerd.

Opeens een baby in bed
De momenten dat er een kind bij kwam, waren ook speciaal. "Alle kinderen zaten er met hun neus bovenop. Soms lag er 'opeens' een baby in een bedje als ze thuiskwamen. Zo snel kan het gaan met crisispleegzorg. Na een aantal plaatsingen merkten we dat wij daar niet zo voor gemaakt zijn, het afscheid nemen was altijd moeilijk", vertelt Sabine. Gelukkig zijn er verschillende vormen van pleegzorg: crisis- of langdurige plaatsing, weekend- en vakantiepleegzorg.

Gevoel
Of pleegouders speciale vaardigheden nodig hebben? Dick en Sabine kunnen niet echt iets bedenken. "Het is wel handig als je flexibel bent, maar dat is met een groter gezin toch al zo. Ik denk dat je naar je gevoel moet luisteren om te weten of pleegzorg iets voor je is. Als je ervoor voelt, kun je informatie gaan inwinnen." Een tip van Sjoerd: "Praat met andere pleeggezinnen om erachter te komen hoe het echt is." En, heel belangrijk, het hele gezin moet erachter staan.

Toekomst opbouwen
Dick: "Als dat zo is, is het echt mooi om te doen. Je helpt iemand een toekomst op te bouwen."

Wachtlijst
De familie Kersbergen wordt begeleid door Horizon. Marlies Michels (directeur pleegzorg) vertelt: "Op dit moment hebben veel pleegzorgorganisaties een wachtlijst. Kinderen zitten bijvoorbeeld in een crisisgezin, of tijdelijk op een woongroep. Of ze wonen nog thuis, in een situatie die niet acuut gevaarlijk is maar zeker ook niet wenselijk. De cijfers zijn niet heel concreet omdat er veel verschillende zorgvragen zijn, maar landelijk zijn er ongeveer 3500 pleegouders te weinig. Als zich hier in de regio honderd gezinnen zouden aanmelden, kunnen we ze allemaal inzetten."

Sjoerd en Alida heten in werkelijkheid anders.