Arie en Corrie van der Stelt stoppen met eethuis ‘t Centrum: ‘We hadden niet verwacht dat het zo zou eindigen, maar we hebben er vrede mee’

SCHELLUINEN • Het is niet eens overdreven om te stellen dat Arie en Corrie van der Stelt Schelluinen op de kaart hebben gezet. “Onze gasten kwamen uit heel Nederland. Van Schelluinen hadden ze doorgaans nog nooit gehoord, van Arie en Corrie van eethuis ‘t Centrum wel”, kan het horeca-echtpaar een glimlach niet onderdrukken. Maar het is geschiedenis. Arie en Corrie houden er mee op. Of beter: ze zijn er al mee gestopt. De beloning voor 44 jaar hard werken kwam op de eindstreep. ‘t Centrum stond al acht jaar te koop, maar is op de valreep verkocht. Of het ook een horecazaak blijft, is nog niet bekend.

Toenmalig brood- en banketbakker Arie van der Stelt (72) leek een cafeetje in Giessen te beginnen, maar dat ging op het laatste moment niet door. Later (”We waren niet echt meer op zoek, we hadden toch geen geld”) hoorde hij van zijn buurman dat het café in Schelluinen te koop stond. E moest 150.000 gulden geleend worden bij de bank. “Dat viel niet mee, totdat we bij de Rabobank in Hoornaar aanklopten. ‘Jullie zien er betrouwbaar uit, laten we het maar doen’.” 

Arie en Corrie aarzelden niet. “We hadden allebei twee handen en wilden allebei hard werken. Verder hadden we niks, dus we konden ook niks verliezen.” 

Kantelpunt
Op 16 november 1976 was -toen nog- café ‘t Centrum van de Van der Steltjes. Een typisch dorpscafé. Maar je kon er niet van bestaan, moesten Corrie en Arie ervaren. “We konden er niet van rondkomen.”

Het starten met een kleine menukaart bleek het kantelpunt. Het begon met een bal gehakt en een uitsmijter. “De eerste keer dat er een uitsmijter werd besteld, kregen we het Spaans benauwd. Toen ‘ie klaar was, misten we iets. Maar wat? Nog met op tijd zagen we dat we de ham vergeten waren. Die hebben we er toen nog bij gedaan. We hebben stiekem om het hoekje van de keuken staan te kijken, maar het smaakte kennelijk nog ook. Later draaiden we onze hand voor 80 of 90 gasten op een avond niet meer om.”

Berg vaat in de tuin
In 1983 volgde een uitbreiding. Het naastgelegen pand werd aangekocht en dat bood ruimte aan gezelschappen. “Het liep zo goed dat we het niet meer aan konden”, vertelt Corrie (73). “Als we ‘s ochtends wakker werden, stond er nog een enorme berg vaat in de tuin. Arie belandde bij de dokter en die was heel duidelijk: ‘Dit houdt geen paard vol’. We hadden twee opties: de zaak verkopen of drastisch gaan minderen. We zijn toen met het zaaltje gestopt, die combinatie was gewoon geen doen.”

Nummertje trekken
‘t Centrum werd weer het eethuis met elf tafels, die in het weekend gemiddeld 2,5 tot 3 keer werden gevuld. Reserveren was niet mogelijk. “Gasten kwamen met meer of met minder, te vroeg of te laat, of helemaal niet. Dus met reserveren zijn we al gauw gestopt.”

Dat bleek geen probleem. Kwestie van nummertje trekken, aanschuiven aan de bar en een wachttijd van dertig minuten tot anderhalf uur. “Joh, we maakten plezier”, zegt Corrie, die verantwoordelijk was voor de bar en de bediening. “Een geintje, een mopje. Ik hield ervan onze gasten een beetje voor de gek te houden. En ze hadden altijd voldoende te zien.” Een understatement, want met onder meer oude schaatsen, radio’s, werktuigen en plaatsnaamborden had de inrichting van ‘t Centrum veel weg van een vintagemuseum.

Doen, durven en proeven
Ook bijzonder: Arie heeft nooit een koksopleiding gehad. Terwijl juist de uitgebreide kaart het uithangbord van ‘t Centrum was. “Ik wist het verschil nog niet tussen koffiewater en theewater”, grapt selfmadekok Arie. “Kwestie van doen, durven en proeven. Ik haalde tips uit de AllerHande van Albert Heijn en uit de Margriet Kookboeken.” Het leidde in 1990 tot de toekenning van de zilveren Hoffelijkheidspluim, die één keer per jaar werd uitgereikt door Horeca Nederland en de ANWB. “Dat ging poepofficieel.” 

De publiciteit gaf het eethuis een boost. Arie en Corrie blijven er bescheiden onder. Ze weten precies waar hun gasten voor kwamen. Voor het eten natuurlijk. Maar ook voor de sfeer en de entourage. En voor een goeie mop. “Het was bij ons niet afstandelijk, maar gemoedelijk. Zeg maar: ouderwets gezellig.” 

En dat werd zeer gewaardeerd, blijkt onder meer uit de honderden reacties op Facebook en de vele kaarten en bossen bloemen nu het moment van afscheidnemen daar is. 

De door Arie zelf ontwikkelde knoflooksaus was vermaard, evenals de gepofte aardappel. Altijd negen à tien soorten verse groente beschikbaar. “En alles groot en goed gevuld. Tot aan het ijs toe. Alles voor een tevreden gast.” 

Niet verbitterd
Met elf medewerkers op de loonlijst wilden Arie en Corrie van der Stelt er niet zomaar mee stoppen. Acht jaar geleden zetten ze ‘t Centrum te koop, maar al die tijd bleef het eethuis open. Tot de tweede corona-lockdown kwam. “We zijn niet verbitterd, want hier kan niemand iets aan doen. Het duurde voor ons gewoon te lang, het was niet meer terug te verdienen. Niet het einde dat we hadden verwacht, maar we hebben er vrede mee.”