Hagesteinse Myrthe Hol in gedachten nog op de oceaan: ‘Midden op de oceaan was het soms muisstil’

HAGESTEIN • Begin april begon voor Myrthe Hol het grote avontuur. Ruim zeven weken later blikt de jonge Hagesteinse terug op een prachtige ervaring aan boord van de Wylde Swan, waarmee de vijftienjarige en haar 27 jonge reisgenoten de Atlantische Oceaan overstaken.

“Het was niet gemakkelijk om van de boot af te stappen”, begint Myrthe haar terugblik op een onvergetelijke levensles. “Want zeven weken in een bubbel met leeftijdsgenoten en bemanning is niet niks. Er kwamen best wel emoties vrij. Je slaapt met elkaar en wordt onder in het dek ook samen wakker. Je lacht samen, maar huilen doe je natuurlijk ook met elkaar.” 

Op het schip is een hechte vriendschap ontstaan. “Ik durf te zeggen met sommige jongens en meisjes misschien wel voor het leven. Met z’n allen zit je letterlijk in hetzelfde schuitje. Van lieverlee voel je je comfortabeler en accepteer je ook meer van elkaar. Je bent een beetje familie van elkaar geworden.”

Afwezig
De dag na Hemelvaartsdag zette Myrthe weer voet aan wal. “In Harlingen, op de kade stonden mijn ouders en broertjes mij op te wachten. Iedereen wilde natuurlijk weten hoe ik de reis heb ervaren. Echt goed verwoorden kon ik het niet, ik moest echt nog landen en eigenlijk ben ik nog steeds niet helemaal geland. Eenmaal weer terug in Hagestein, ben ik de eerste dagen redelijk afwezig geweest  In gedachten ben ik nog steeds op het schip. Als ze mij zouden vragen of ik morgen weer aan boord wil stappen, zeg ik gelijk ‘ja’.”

Myrthe glimlacht. “Ook op school en bij SC Everstein waren ze nieuwsgierig naar mijn belevenissen. Voetballen ging trouwens niet zo best. Ik kon er niet veel meer van en ook mijn conditie was een stuk minder geworden. Op het schip kon je niet lekker rennen en leefde je een volkomen ander leven. Zonder internet en dus ook geen social media.”

Gemis
“Het gemis viel reuze mee. Ik was best verslaafd aan mijn mobieltje en de laptop. Nu wisten we echt niet wat er speelde in Nederland en de rest van de wereld. Dat gaf een zekere innerlijke rust. Na twee weken varen op de oceaan, kregen we voor de kust van de Azoren weer een streepje te zien op de mobiel. Massaal gingen mijn medereizigers verbinding zoeken met thuis of berichtjes plaatsen op Facebook en Insta. Ik had er geen behoefte aan. Pas een dag later heb ik mijn moeder gebeld.”

Sterrenhemel
Op de Azoren was er voor het eerst pas tijd voor ontspanning. “De eerste dagen aan boord, met het prachtige eiland Sint Maarten op zwemafstand, was het kennismaken met elkaar. Maar ook met de 15-koppige crew. Na het ontbijt om zeven uur gingen we aan de zelfstudie, want school ging gewoon door. In de middag leerden we de fijne kneepjes van het zeilen en moest er ook voor het avondeten worden gezorgd of worden geboend.

Eén van de mooiste ervaringen was, naast de zwemmende dolfijnen en een groep walvissen, toch wel het wachtlopen.” En zeker in de nachtelijke uren. Myrthe vertelt enthousiast verder. “Midden op de oceaan, was het soms muisstil. Je zag ook niks, het was aardedonker. En als je genietend van de absolute rust naar boven keek, dan zag je een geweldige sterrenhemel.”

Kotskalender
Het was niet altijd mooi weer. “De golven sloegen ook weleens over het dek heen. Vooral tussen de Azoren en Frankrijk was het onstuimig. Op zo’n dag ben ik ook een keer bovenin de mast geklommen, een geweldige ervaring. Bovenin in de mast gaat het schip nog meer te keer. Er is door iedereen genoeg overgegeven, vooral bij het begin van de reis. We hielden een ‘kotskalender’ bij. Het record stond op 37 keer en met z’n allen kwam 179 keer het eten er weer uit.”

Myrthe is veranderd, dat ziet en weet ze zelf ook. “Je praat veel met elkaar. Op zo’n reis kom je jezelf tegen. Ik durf te zeggen dat ik mezelf heb ontdekt en dat gevoel wil ik nu verder ontwikkelen. Toen ik vertrok was ik best negatief en was voor mijn omgeving niet altijd even aardig en lief. Op de boot was ik zo blij en positief gestemd, dat probeer ik hier vast te houden. Dit smaakt naar meer. Ik ben er ook achter gekomen, dat het leven in een dorpje als Hagestein niet mijn ding is. Ik wil snel mijn havo-diploma halen en dan ontdekken waar mijn scheepje strandt.”

Theo Sprong