Met pijn in ‘t hart afscheid van de Floris in Leerdam

LEERDAM • Dit voorjaar bereikte ‘juf’ Hetty van der Linden uit Leerdam de pensioengerechtigde leeftijd. Daarom ‘moet’ ze na bijna 45 jaar afscheid nemen van het mooiste beroep en de leukste school die denkbaar is.

Hetty van der Linden ging op 1 augustus 1976 van start op de Floris. 

“In bijna 45 jaar tijd is er veel gebeurd. Er zijn verdrietige herinneringen, gelukkig overheersen de mooie dingen. Toen ik begon, zat de school nog in het centrum. Met een dependance in de Bethelkerk. In 1979 verhuisden we naar het nieuwe gebouw aan de Drossaardslaan. Die eerste tijd was er nog een dependance aan de Sperwerlaan, een houten gebouw. Heel gezellig, met een eigen speelplaats. We konden naar buiten wanneer we dat wilden. Een schitterende tijd”, lacht ze.

Trouw aan Floris
De leerkracht begon op de Floris Radewijnszschool om daar nooit meer te vertrekken. “Die eerste jaren waren er nauwelijks banen in het onderwijs. Van mijn ‘lichting’ van tachtig afgestudeerde leerkrachten kwamen er maar vier in het onderwijs terecht.”

“Alle anderen vonden elders een baan. Als je in die tijd werk had, bleef je daar ook. Later trouwden we en verhuisden we naar Leerdam. We kregen twee kinderen die het hier goed naar hun zin hadden. Dan verkas je ook niet zo snel meer. Bovendien had ik geen enkele aanleiding om te solliciteren.”

Hulpvaardig
“Ik had het prima naar mijn zin op de Floris. De omgang met de kinderen is prettig, de contacten met collega’s en directie – ik heb er in 45 jaar heel wat voorbij zien komen – zijn plezierig en de ouders zijn bijzonder hulpvaardig.”

“Bovendien heeft de sfeer op school me altijd aangesproken: leren staat voorop. Daarnaast zijn warmte en aandacht voor elkaar, wederzijds respect en vertrouwen belangrijk. Plus het streven om het beste uit de leerlingen te halen.” Na 45 jaar is de Leerdamse nog altijd razend enthousiast over haar werk. “Geen dag is hetzelfde. Ik kon heerlijk ‘sparren’ met de collega’s en ik genoot van de omgang met de leerlingen. Ik had groep 5,6 – een uitdaging om ze allerlei dingen te leren.”

“En ook om de leerlingen te laten zien dat er nog veel meer is op de wereld dan het eigen ‘ik’. Om bij vakken als Aardrijkskunde en Geschiedenis te vertellen over het heden en verleden en de leerlingen uit te leggen waarom sommige dingen gebeuren.”

Uitdaging
“Bovendien: we hadden het altijd buitengewoon goed met elkaar. Het was gezellig in de groep, de leerlingen werkten goed samen en ik vond het altijd weer een uitdaging hun talent zo goed mogelijk te ontwikkelen.”

Negatieve punten over het onderwijs kan ze nauwelijks opnoemen. “Nou ja, natuurlijk is de werkdruk in de loop der jaren gegroeid. Maar de laatste jaren werkte ik nog maar vier dagen en nu nog maar drie. Dan kun je het werk mooi over de hele week verdelen.”

“Ik vond het wél jammer dat mijn laatste jaar samenviel met ‘corona’. Dat thuisonderwijs via de computer lag me wat minder. Het grootste nadeel is dat ik de kinderen niet echt meer zag.”

Contacten
De contacten met leerlingen, collega’s en ouders gaat ze straks missen.

“Maar zeker ook de hectiek en de variatie die het vak met zich meebrengt. Het onderwijs zorgt voor een bepaalde focus: je denkt voortdurend na over je vak. Hoe je bepaalde dingen in de lessen kunt gebruiken. Dat deed ik zelfs in mijn vakantie. Dat hoeft straks niet meer. Dat is wel even wennen.”

Na haar afscheid morgen - ‘ze houden alles zoveel mogelijk geheim voor me’ - wacht een ander leven. “Meer tijd voor hobby’s als tuinieren en lezen. Vaker op reis als dat weer mag. Misschien wat vrijwilligerswerk, we zien het wel.”

“Ik heb bijna 45 jaar gewerkt. Ik ga die routine missen, ik ga het werk missen. Het is gewoon het leukste beroep dat ik me kan indenken.”