Janneke Bijl: 'Trainen is ontzettend leuk'

LEERDAM • Als speler haalde ze de top, maar stopte ze noodgedwongen. Nu gaat Janneke Bijl voor een carrière als trainer.

Janneke Bijl is gek van voetbal. Als speler haalde de Leerdamse de top, maar blessureleed stond een lange en ongetwijfeld succesvolle carrière in de weg. Al voor haar dertigste verjaardag besloot ze te stoppen. Nu richt ze zich op een loopbaan als trainer.

Ondanks alle fysieke tegenslag voetbalde Bijl, inmiddels 31 jaar oud, een bewonderenswaardig cv bij elkaar. Terwijl het toch niet vanzelfsprekend was dat ze als klein meisje zou gaan voetballen. Het was destijds sowieso al niet gebruikelijk dat meisjes op voetbal gingen. "Daarnaast kom ik uit een christelijk gezin. We gingen en gaan naar de hervormde kerk. Mijn ouders vonden het niks dat ik op voetbal wilde. Ik kon toch beter gaan tennissen", vertelt Bijl. Ze bleek echter een bijtertje. Ze bleef zeuren dat ze wilde voetballen en schreef haar ouders zelfs brieven. Uiteindelijk gingen ze overstag. Als ze in ieder geval één tennisclinic zou volgen, mocht ze daarna kiezen of ze wilde voetballen of tennissen. Dit verjaardagscadeautje pakte Bijl gretig uit. Misschien niet het duurste cadeau, maar waarschijnlijk wel het meest ingrijpende dat ze ooit heeft gekregen. Na een telefoontje van haar moeder werd er bij LRC Leerdam een meisjesteam opgericht. Haar vader stond altijd langs de lijn en de ouders van Bijl werden al snel haar grootste fans en steunden haar ook in de moeilijke tijden. Nu volgen ze haar stappen als trainer op de voet. 

Al snel bleek dat ze talent had. Ze voetbalde bij LRC Leerdam tot haar zeventiende met jongens, waarna het echte werk begon. "Ik kon kiezen tussen SteDoCo en Saestum in Zeist. Hoornaar was natuurlijk dichterbij en bij Saestum zaten veel internationals, dus ik wist niet of ik daar wel aan spelen zou toekomen", zegt Bijl. Ze waagde echter toch de sprong in het diepe en vertrok naar Saestum, destijds een grootmacht in het Nederlandse vrouwenvoetbal. Het bleek de perfecte stap. Ze kwam in de basis en kende een succesvolle tijd. Ze won twee landstitels en bereikte de kwartfinale van de UEFA Women's Champions League. Hierin werd het uitgeschakeld door het Zweedse Umea, met onder andere meervoudig Wereldvoetballer van het Jaar Marta in de gelederen. Deze ervaring wakkerde de ambities van de nog altijd pas 20-jarige Bijl verder aan. "Dat was echt een ander niveau. Wat zij deden, wilde ik ook", vertelt Bijl alsof ze dat eigenlijk nog steeds het liefst zou doen. "Ze voetbalden daar iedere dag, terwijl wij maar twee keer per week trainden."

Blessureleed
Een buitenlands avontuur was haar echter niet gegund. Ze speelde in Nederland op het hoogste niveau nog bij FC Twente, FC Utrecht en PSV. Het Nederlands elftal had ze inmiddels ook gehaald, maar ze had het talent voor veel meer dan de uiteindelijk vier interlands die ze speelde. Al op 18-jarige leeftijd scheurde ze de kruisband van haar rechterknie. Twee jaar later was de andere knie aan de beurt. Ondanks de zware revalidatie maakte Bijl zich in het begin nog geen grote zorgen. "Ik dacht: dan heb ik ze nu allebei gehad en kan ik weer verder. Ik was niet bang dat ik mijn niveau niet meer zou halen." In de nieuw gevormde eredivisie liet ze bij FC Twente zien nog altijd tot de top te horen. Het hoogtepunt was de bekerfinale, waarin ze op haar favoriete positie op het middenveld uitblonk, scoorde en de beker pakte. Het noodlot sloeg echter voor de derde keer toe. "In tegenstelling tot de eerste twee keer zat ik toen wel echt diep in de put. Ik dacht dat het voorbij was." Ze knokte zich nog één keer terug, maar na twee jaar PSV kwam er een einde aan haar carrière. Bijl: "Ik haalde niet meer mijn oude niveau en was geen onbetwiste basisspeler. Je denkt steeds meer aan de toekomst. Die knie moet m'n hele leven nog mee."

Bijl stortte zich vol overgave op een carrière als trainer en daarin is ze net zo ambitieus als ze als speler was. Ze begon bij de meisjes A-jeugd van haar oude club Saestum. De eerste training die ze gaf, herinnert ze zich nog goed. "Er waren achttien meiden waarvan ik de naam niet wist en het regende keihard. Toen ik thuis kwam vroeg ik me af waar ik aan begonnen was." Ze kreeg echter steeds meer plezier. "Het was een heel mooi seizoen. Ik vond het ontzettend leuk om te doen en van die meiden kreeg ik positieve reacties. Je kunt echt wat betekenen voor ze. Niet alleen op voetbalgebied, maar ook daarnaast."

Topklasse
Nu staat ze samen met hoofdtrainer Rik de Groot voor het eerste vrouwenelftal van datzelfde Saestum, dat uitkomt in de topklasse, het één na hoogste niveau van Nederland. Het zal niet haar eindstation zijn. "Mijn ambitie is om het een keer van hem over te nemen en hoofdtrainer te worden. En uiteindelijk zou het trainen van een club in de eredivisie natuurlijk helemaal mooi zijn. Maar goed, eerst mijn papieren maar eens halen."

Bijl heeft al haar Trainer/Coach III-diploma en is nu bezig met TC-II. Daarmee kan ze ook in het mannenvoetbal aan de slag. "En ik sluit niet uit dat het er ooit van komt, maar mijn hart ligt bij het vrouwenvoetbal."

Het vrouwenvoetbal in Nederland heeft de laatste jaren een enorme vlucht genomen. Het is al jaren de snelst groeiende sport in Nederland en die groei werd bij het succesvol verlopen EK in 2009 verder aangewakkerd. Toch kon Bijl niet echt genieten van die goede prestaties. "Daar zaten met spelers als Anouk Hoogendijk en Manon Melis spelers uit mijn lichting. Ik was een beetje jaloers, maar vooral verdrietig. Ik had daar moeten staan. Nu kan ik er wel van genieten, hoor."

Bijl merkt dat het vrouwenvoetbal steeds professioneler wordt. Toch is er nog genoeg te verbeteren. "Op de cursus leer ik nu wat je allemaal met een team kunt doen. Er zijn weinig goede trainers in het vrouwenvoetbal. Ik zeg niet dat ik dat ga worden, maar ik wil het in ieder geval proberen. Die meiden verdienen een goede trainer die dezelfde drive heeft als waarmee zij op het veld staan."

Maarten van Hoogevest