Knokker Patricia Kok op de weg terug na crash

LEKKERKERK • Het had fataal kunnen aflopen, realiseert Patricia Kok zich als ze terugdenkt aan haar zware crash op het TT Circuit op 11 september jongstleden. “Maar ik bén er nog”, glimlacht de in Lekkerkerk geboren en getogen motorcoureur. “En ik ben vast van plan om, als mijn lichaam het toelaat, weer op mijn machine te stappen.”

11 september. De tweede kwalificatietraining in de IDC Dutch Supersport-klasse. Patricia Kok reed haar rondjes op het fameuze Assense asfalt in een poging een goede startpositie te veroveren voor de race van de zondag daarop. Net voordat ze wilde insnijden voor ‘bocht Ramshoek’ werd ze van de baan gedrukt door een collega-coureur. Een vervelender plek voor een crash was niet denkbaar. 

“Klopt”, zegt ze terugblikkend. “Vrijwel overal op de baan heb je uitrijstukken en grind, maar uitgerekend op deze plek niet. Ik knalde met een snelheid van rond de 200 kilometer in de autobanden. Het gebeurde in een ‘split second’. Ik zag nog kans om van mijn motor te springen. Daarna kwam ik neer en was ik even buiten bewustzijn. Terwijl ik in de autobanden hing, kwam ik even bij. Mijn been zat klem, zo kon ik opmaken. De stewards probeerden de banden op te tillen. Meer weet ik er niet van. Ik werd vervolgens naar het circuitziekenhuis getransporteerd. Daar knipten ze mijn motorpak open, werden de eerste controles uitgevoerd en kreeg ik een nekbrace en medicamenten. In het Universitair Medisch Centrum Groningen werd de diagnose gesteld: een gebroken ruggenwervel. Ik begreep van de artsen daar dat ik geluk had gehad. Het scheelde niet veel of ik was blijvend invalide geweest.”

Revalidatie
Vier dagen na haar crash werd Patricia Kok geopereerd. De ingreep verliep goed. Ze kreeg twee pennen en diverse schroeven aangemeten om zo de gebroken wervel te stabiliseren. De operatie vormde het startsein voor haar revalidatie.

“De eerste tijd mocht ik alleen maar stil liggen”, vertelt ze. “In het begin had ik daar geen moeite mee. Je ligt in een ziekenhuis, zit onder de medicijnen, bent aan het bijkomen en wordt als het ware ‘geleefd’ door het ritme daar. Eenmaal thuis vond ik het best zwaar. Je kunt niets, terwijl je in je hoofd van alles wilt. Mijn vriend en de vele andere lieve mensen om me heen, waren er voor mij. Dat was me tot grote steun. Met Aschwin, met wie ik al een tijdje samenwoon, had ik aan een half woord genoeg. Hij is zelf ook motorcoureur. Dat scheelt. Hij begrijpt hoe ik me voel. Bovenal ben ik dankbaar dat ik überhaupt mag revalideren, Het had heel anders af kunnen lopen, besef ik.”

Pijn
Op elk moment van de dag wordt Patricia Kok lijfelijk herinnerd aan de crash. Er is altijd pijn. “De ene keer wat meer dan de andere, dat wel”, zegt ze. “In zijn totaliteit ga ik vooruit, maar soms wil ik te snel en dan word ik teruggefloten. Pas deed ik wat krachtoefeningen. Dat ging prima, maar een dag later werd me hard duidelijk gemaakt dat ik teveel van mijn lijf had gevergd. Als je dat een paar hebt ervaren, wordt je vanzelf voorzichtiger. Ik kan nog niet zo veel. Maar het weerhoudt me er niet van om alweer voorzichtig te dromen van een rentree op de circuits. Ik ben ervan overtuigd dat ik straks geen angst zal hebben om weer op mijn Yamaha R6 te stappen. De gedachte om met racen te stoppen, is nog geen seconde in me opgekomen. Het feit dat ik zelf niets aan mijn ongeluk kon doen, heeft daarmee te maken. Ik kan mezelf geen verwijten maken over wat er op 11 september is gebeurd.”

Vervolgens: “Daarnaast verheug ik me enorm op een nieuw seizoen, waarin ik de nare nasmaak van het vorige racejaar van me af kan rijden. Los van de crash was het bepaald geen topjaar voor mij. Ik was van plan om me in de IDC Supersport te mengen in de top-15 van het klassement, maar naast een elfde plaats op het circuit van Oschersleben slaagde ik er niet in om mijn ambities waar te maken. Op één of andere manier zat ik niet lekker op mijn motor. Te gespannen ofzo. Mijn zithouding klopte niet volledig Waar het aan lag? Geen idee. Wat ik wél weet is dat ik enorm veel zin heb in een nieuw seizoen.”

Verantwoord
Het wedstrijdjaar begint medio april. Patricia vooruitkijkend: Of ik er dan al weer bij ben, is niet te voorspellen. Het moet natuurlijk wel verantwoord zijn om weer te gaan racen. En áls dat lukt ben ik benieuwd of ik weer snel op mijn oude niveau kan komen. Ach, we zien wel hoe het zal lopen. Eerst maar eens fit worden, want zo reëel ben ik ook: mijn gezondheid gaat boven alles. Maar dromen mag en dat doe ik dan ook. Over de nieuwe competitie bijvoorbeeld, waarin we met ons team Van der Flier Racing gaan uitkomen: de IBPM (International Bike Promotion Meisterschaft), een Duitse supersport-klasse met mooie wedstrijden op internationale circuits in Duitsland, Kroatië, Tsjechië en Nederland. Ja, dan keer ik ook terug op Assen. Dat is en blijft natuurlijk een prachtcircuit. Het lijkt me al een overwinning op zich om daar straks weer over het asfalt te zoeven. Maar eerst wil ik dus weer de oude worden. Als dat lukt, dan voel ik me rijk. Zeker weten.”

Jan Timmer