Stephan Tellier vanuit Pyeongchang: de vermoeidheid slaat toe

Op het moment dat ik dit schrijf zijn de Olympische Spelen over de helft. Ik zit in één van de tientallen mediabussen vol fotografen en journalisten die mij vandaag, het is nu maandagochtend 08.00 uur, naar het snowboarden brengt in het Alpensia Ski Resort in Pyeongchang. De Nederlandse snowboardster Cheryl Maas zal als eerste starten op het onderdeel 'Big Air' en ik wil haar verrichtingen vastleggen.

De dagen in Pyeongchang vliegen voorbij. Overdag probeer ik sneeuwsporten te fotograferen en 's avonds vinden de schaats- en shorttrackwedstrijden plaats. In Nederland is het dan gewoon middag, want het is hier acht uur later. Het is nachtwerk voordat ik mijn foto's heb afgewerkt en kan doorsturen naar de kranten. Meestal eten we dan nog wat met andere fotografen. De Olympische Spelen vormen een continubedrijf, de meeste eettentjes in Gangneung zijn tot diep in de nacht geopend. Het zijn lange werkdagen en de nachtrusten zijn kort. Zelden lig ik voor 02.00 uur in mijn bed. De vermoeidheid begint echt toe te slaan.

Vorige week dinsdag heeft Patrick Roest de zilveren medaille gewonnen op de 1.500 meter en dat was een onvergetelijk moment. Terwijl ik zijn race volgde door mijn camera schreeuwden honderden Nederlanders op de tribune hem met oorverdovend lawaai naar de streep. Toen zijn eindtijd op het grote scorebord verscheen, wist ik meteen dat het voor de andere schaatsers moeilijk zou worden om daar nog onder te komen. Familie Roest werd op de tribune nauwlettend gevolgd door de televisiecamera's.

Na de laatste rit was er ineens dat enorme gejuich en ontlading van euforie en emoties. Goud voor Kjeld Nuis en zilver voor Patrick op de 1.500 meter. Patrick won de grootste prijs in zijn nog jonge carriëre. In de catacomben van de Gangneung Oval kon ik hem feliciteren. Na de wedstrijd werd Patrick op grootse wijze gehuldigd in het Holland Heineken Huis en de Lekkerkerkers gingen uiteraard als laatste terug naar hun hotel.

Dat het ook in Lekkerkerk een mooi feestje is geworden is ons in Pyeongchang niet ontgaan. Met zijn zilveren medaille heeft Patrick een historische prestatie neergezet.

Misschien komt Patrick deze week nog een keer in actie als hij wordt ingezet tijdens de halve finale van de ploegenachtervolging. In het geval dat het Nederlands team na de finale op het podium eindigt en Patrick is ingezet tijdens die halve finale, dan krijgt hij weer een olympische medaille omgehangen. Maar zover is het nog niet. Het blijft in elk geval spannend.

Vanavond sta ik langs de baan tijdens de 500 meter bij de heren. Het blijft een voorrecht om op dit toneel plaatjes te mogen schieten.

Stephan Tellier