Notenhoeve Ottoland stopt met polderspelen

OTTOLAND • Twintig jaar lang was het op De Notenhoeve in Ottoland bijna wekelijks feest. Maar boekingen voor het nieuwe seizoen maken Cees en Arja Aantjes niet meer. Kano's en polderspelen wijken voor woningbouw.

Bruiloften, afscheidsfeestjes van groepachters, vrijgezellen- en verjaardagsfeesten werden er op De Notenhoeve gevierd. Nu de boer en boerin de zestig gepasseerd zijn, vinden ze het tijd om te stoppen. Met enige weemoed, want ze beleefden veel plezier aan de vrolijke kinderen op de hooizolder, de met modder besmeurde meesters en juffen, de trotse tieners die hun angst voor de kabelbaan overwonnen.

Met jongeren
In de jaren negentig hadden ze 45 melkkoeien en jongvee. "Ons bedrijf was vrij klein en op deze plek uitbreiden was geen optie", vertelt Cees. "Als je meer koeien wilt, moet je meer land hebben. Dan hadden we hier weg moeten gaan." Zijn vrijwilligerswerk voor de jeugdgroep van de kerk bracht hem op een ander idee. "Ik vond het prachtig om een weekend met jongeren weg te gaan. In een vakblad las ik over boeren in het oosten van het land die kano's verhuurden. Ik dacht: boer Cees heeft veel water. Als ik er met andere boeren uit de omgeving over sprak, werd ik een beetje voor gek aangezien."

Spannend
Het duurde twee jaar voordat de vergunningaanvraag rond was. In die tijd rijpte het plan. Cees: "We wilden ook douches. En gasten langer vasthouden door het mogelijk te maken bij ons wat te eten en te drinken." De plaatsing van aanlegsteigers werd betaald door de gemeente, provincie en het Ministerie van Landbouw. "Ze zijn eigendom van het waterschap, schaatsers mogen er ook gebruik van maken." Het was spannend: zouden ze de investering in een gebouw en kano's terugverdienen?

Boerenfluitjes
In mei 1999 ontvingen ze de eerste gasten; een vrijgezellenfeest. Cees: "De eerste groep reageerde heel enthousiast." Al doende leerden ze. Arja erkent: "Het is bij ons altijd op zijn boerenfluitjes gegaan. Ik zei tegen mensen die belden: als je een luxe restaurant verwacht, moet je hier niet komen. We hebben een job gehad die ik ontzettend leuk gevonden heb. Het was iets wat bij ons paste. De afscheidsfeestjes van groepen acht waren het mooist. Zoveel enthousiasme. Meesters en juffen werden in de sloot gegooid."

Grenzen verleggen
Het meest genoot Cees als hij bezoekers zover kreeg iets te doen wat ze aanvankelijk niet durfden. "Soms stond ik bovenaan de kabelbaan tien minuten te praten met een kind. Dan zei ik: je zal zien, het is prachtig." Met een brede lach: "Als ze het dan toch gedaan hadden, kwamen ze me bedanken. Een meisje huilde zelfs en zei: 'Dat ik dit ooit gedaan heb!' Mooi als kinderen hun grenzen verleggen, dat vind ik geweldige momenten."

Zeven sloten
Lekker vies worden mocht ook. "Tieners gingen soms door zeven sloten, dan waren ze helemaal zwart." Arja: "Ik vind het genade van God dat we in het computertijdperk gestalte hebben kunnen geven aan gezond vermaak. We zijn verwonderd dat het zo is aangeslagen. Ik zou willen dat iemand het voortzet, op een andere locatie." Cees: "We ontvingen 2,5 duizend mensen per jaar." Ongelukken gebeurden er zelden. "We hebben een keer of vier meegemaakt dat iemand een serieuze blessure opliep, een bot brak ofzo."

Woningbouw
Zoon DirkJan gaat de boerderij voortzetten. Cees: "We zitten voorlopig nog met ons drieën in de vof. DirkJan gaat te zijner tijd jongvee opfokken en blijft daarnaast zzp'er in de bouw." Op de locatie waar nu nog de kano's liggen en de units voor gasten staan, komen achttien woningen. "Maar dat kan nog wel anderhalf à twee jaar duren", zegt Cees. "Er komen twee keer vier starterswoningen achter de boerderij en één vrije sector woning erachter. Aan de westkant komen twee seniorenwoningen, daarachter zeven woningen." Zelf gaan ze 'over de wetering' wonen, samen met zoon DirkJan en zijn gezin. "Onze huidige boerderij verkopen we pas na onze verhuizing."

Vinden ze het moeilijk om te stoppen? Cees: "Het is een proces, je groeit ernaartoe." Arja: "Het is goed dat je het op gezonde manier kan afsluiten."