Jacco van den Boogaart uit Papendrecht beleefde indrukwekkende Onbeperkte Elfstedentocht

PAPENDRECHT/FRIESLAND • Jacco van den Boogaart (46) uit Papendrecht heeft vorige week meegedaan aan de Onbeperkte Elfstedentocht. Het maakte grote indruk op hem. “Ik ben anders naar het leven gaan kijken.”

Tot voor kort had hij misschien nog eens aan een Elfstedentocht voor fietsers willen meedoen, maar de auto-immuunziekte artritis psoriatica, die zich bij hem eind 2020 openbaarde, zorgt ervoor dat dit onmogelijk is.

“Het is een vorm van ontstekingsreuma die er bij mij voor zorgt dat er bijvoorbeeld steeds minder kraakbeen zit in mijn knieën”, legt Jacco uit. “En het zit ook in andere gewrichten, zoals in mijn vingers. Door het verdwijnen van kraakbeen is bewegen heel pijnlijk. Ik kan dus bijvoorbeeld wel lopen, want ik heb wel gewoon spierkracht, maar het is pijnlijk en pijn kost veel energie.”

Sportieve uitdaging
Ruim een jaar geleden ging hij vrij snel achteruit en sinds december 2021 zit Jacco deels in een rolstoel. “Maar ik wil alles uit het leven halen en doordat ik altijd veel heb gesport, zocht ik naar sportieve uitdagingen. Een vriendin met Friese roots opperde dat er wellicht een Elfstedentocht voor mensen met een ziekte of handicap bestond en dat bleek inderdaad zo te zijn. De Onbeperkte Elfstedentocht wordt sinds 2020 elk jaar georganiseerd voor iedereen die niet kan meedoen aan bijvoorbeeld de Elfstedentocht voor wandelaars en fietsers.”

Jacco gaf zich op en deed van 14 tot en met 18 september mee. “Er waren 120 deelnemers, die allemaal de finish hebben gehaald. De meesten hadden een buddy en zaten bijvoorbeeld op een tandemfiets, driewieler of elektrische rolstoel. Ook was er iemand die een hulphond bij zich had.”
Jacco volbracht de Onbeperkte Elfstedentocht in zijn scootmobiel. “Ik moet eerlijk zeggen dat ik het behoorlijk heb onderschat. Je denkt ‘elke dag 45 kilometer op zo’n ding, dat lukt wel’, maar zes of zesenhalf uur lang ermee rijden is toch best nog wel zwaar, zeker wanneer het regent en koud is. En dan ook nog eens vijf dagen achter elkaar.”

Heel emotioneel
Zijn deelname, alle ervaringen onderweg, de ontmoetingen en de gesprekken die hij gehad heeft. Jacco vat ze samen als ‘heel emotioneel’. “We gingen allemaal dezelfde kant op, letterlijk, maar ook figuurlijk. We rijden namelijk allemaal een onzekere toekomst tegemoet. Dat verbindt. En door de gesprekken met andere deelnemers ben ik anders naar het leven gaan kijken. En ik had onderweg zo veel tijd om na te denken. Ik overdacht alle moeilijke momenten van de afgelopen anderhalf jaar. Al die keren dat ik afscheid moest nemen van iets wat niet meer lukte, simpelweg omdat mijn gewrichten te ernstig protesteerden. Maar ik dacht ook aan de mooie momenten: de eerste training bij het rolstoelbasketballen, de vele ritjes met mijn scootmobiel en als klap op de vuurpijl deze Onbeperkte Elfstedentocht.”

“Want wat was het geweldig! Al die lieve deelnemers, organisatoren en vrijwilligers. Ik heb vriendschappen voor het leven gesloten. En dan de onderlinge saamhorigheid. Nog nooit heb ik zo veel saamhorigheid gevoeld als in de afgelopen week. Op moeilijke momenten werd er met elkaar gehuild en werd er getroost, op mooie momenten werd er met elkaar gelachen en gejuicht.”

Kruisje met een verhaal
De laatste kilometers en de finish in Leeuwarden waren emotioneel voor Jacco. Hij werd verrast door vrienden en naaste familieleden. “En toen was daar mijn Elfstedenkruisje. Een kruisje met een verhaal. Een verhaal over een barre, emotionele en onvergetelijke tocht, maar ook een verhaal over vallen en opstaan. Een verhaal over denken in mogelijkheden. Een verhaal over ‘winnen van jezelf’. Want met een chronische ziekte of handicap hoeft je leven echt niet voorbij te zijn; ook dan kun je boven jezelf uitstijgen, je eigen lichaam overwinnen en indrukwekkende prestaties neerzetten.”

“Wat heb ik in de afgelopen week veel geleerd!”, vertelt Jacco ten slotte. “Van anderen, maar ook van mezelf. Wat ik met deze lessen ga doen, zal in de toekomst moeten blijken. Maar ik heb het sterke gevoel dat met deze tocht een steen in mijn levensrivier is verlegd. En als je een steen in een rivier verlegt, gaat het water anders stromen. Waar die rivier me nu gaat brengen? De tijd zal het leren, maar ik ga proberen om me maar gewoon te laten meevoeren.”