Nieuwe dominee van Brandwijk: ‘Dit is mijn bestemming’

BRANDWIJK • Het gloednieuwe rode bakstenen huis naast de hervormde kerk in Brandwijk is sinds kort bewoond: dominee Johan Speksnijder (39), zijn vrouw Carline (34) en hun zoontje Juda (6 maanden) streken er vorige maand neer.

De gemeente was bijna vier jaar vacant. Lange tijd, van mei 1979 tot juni 2019, was dominee John Jongkind er voorganger.

Op sokken
Pastorie en kerk staan aan de rand van de bewoonde wereld, tussen oude graven en nog oudere beuken. Erachter vliegen ganzen boven een lege polder. De nieuwe pastorie steekt helder af tegen de bruinige steentjes van het Godshuis. Met een brede lach zwaait Speksnijder zijn voordeur open, vanaf zijn vaders arm kijkt de kleine Juda het bezoek met grote ogen ernstig aan. Op de mat staan de schoenen van de familie en bezoekers, Speksnijder loopt op sokken. Hij verklaart: “Ik ben schipperszoon, aan boord is dat gebruikelijk.”

Vakantiehuis
Even later, op de rode bank in de woonkamer, vertelt hij dat ze nog erg moeten wennen in het nieuwe huis. “We komen uit een veel kleinere Goudse huurwoning waarin we zelf veel klusten. Dit voelde daarom eerst als een vakantiehuis. Het verschil tussen Gouda en Brandwijk is groot. We woonden in de binnenstad, vlak bij het marktplein. Hier is het vlak land. Ik krijg hier meer oog voor mooie dingen in de natuur.”

Ondernemer
Lange tijd dacht Speksnijder dat hij ondernemer zou worden. Hij voltooide een studie bedrijfseconomie en werkte naast zijn studie bij Hunter Douglas in Rotterdam, op de afdeling administratie. In zijn vrije tijd was hij meer en meer bij het jeugd- en kinderwerk van de hervormde kerk in Krimpen aan den IJssel betrokken geraakt. “Ik vroeg me af: wil ik wel een onderneming beginnen, wil ik 80 tot 100 uur per week moeten werken? Er is meer om voor te leven. Aan het einde van mijn studie groeide het verlangen om met het geloof en voor God bezig te zijn.”

Bevrijdend
Dat verlangen kwam niet uit de lucht vallen. “Toen ik zestien, zeventien jaar was ben ik in mijn hart gaan ervaren dat God een Persoon is die er voor mij was en is, met wie je kunt connecten. Ook ben ik het belang en de noodzaak van geloof meer verstandelijk gaan begrijpen. Ik ging zien hoe ik tekortschiet in wat God vraagt in Hem liefhebben en er zijn voor mijn naaste. Ik ging dat erg vinden en geloven dat Jezus het voor mij goedgemaakt heeft. Dat is wonderlijk en bevrijdend. Het gaf dankbaarheid, vreugde en liefde voor God en Jezus. Dat wilde ik doorgeven aan andere mensen, hoe bevrijdend en ontspannend het is zo met Hem te leven. Dat is mijn passie geworden.”

Andere richting
Na een studie theologie aan de Christelijke Hogeschool in Ede had hij nog het idee dat hij evangelist of jongerenwerker in een kerkelijke organisatie zou worden. Hij werd catechisatieleraar. Lachend: “Dat had ik nooit gedacht, als jongere vond ik catechisatie stom. Daar heb ik mijn voordeel mee gedaan, ik heb geprobeerd om het anders te doen dan ik het zelf gekregen had. Het werk als leraar heb ik een tijd gedaan, maar ik had het idee dat God mij een andere richting op stuurde.” Hij besloot een universitaire studie theologie te gaan doen. “Om gevormd te worden in het geloof, nog niet zeker wetend of ik dominee zou worden.”

Ervoor gemaakt
Opnieuw nam zijn leven een wending. “Toen ik voor het eerst een dienst mocht leiden, voelde het alsof ik ervoor gemaakt was. Ik dacht: dit is mijn bestemming. Dat was groot.” Hij zwijgt even. De herinnering raakt hem nog altijd. “Ook daarna heb ik elke keer Gods leiding en bevestiging ontvangen. Toen de gemeente Brandwijk kwam vragen of ik dominee wilde worden, heb ik dat als Gods leiding gezien.”

Gevoelsmens
Speksnijder typeert zichzelf als ‘mensenmens’. “Ik word er niet blij van als ik hele dagen achter de computer moet werken. Verder hou ik erg van zingen en muziek maken. Omdat ik daar ook mijn hart in kwijt kan. Ik ben een gevoelsmens. Het is heerlijk om verdriet, blijdschap en dankbaarheid uit te kunnen zingen.” Opnieuw lachend: “Mijn zingen is ook een soort praten met God.”

Praatjes maken
Zijn eerste indruk van de Brandwijkers is positief. “Heel vriendelijke, warme mensen. We zijn hartelijk onthaald en kregen heel veel kaarten.” Met een lach: “We merkten dat in de tijd waarin we het beroep kregen al, toen onze zoon geboren is opnieuw. Ook toen we hier kwamen wonen kregen we veel kaarten. Ook van mensen die niet eens in de kerk zitten. Ja, ook voor die groep wil ik graag iets betekenen, maar hoe dat praktisch vorm zou moeten krijgen is een tweede. In ieder geval vind ik het belangrijk dat ik vriendelijk en hartelijk ben en open sta voor contacten met alle mensen. Ik hou ervan praatjes te maken met mensen. En als daaruit meer ontstaat omdat ze weten dat ik christen ben, dan zou dat mooi zijn; ik praat graag over existentiële vragen.”