Johan en Corrie Barten wonen in een werktuig

GOUDRIAAN • Een plaatje dat zo op een ansichtkaart kan; zeker met een klassieke Hollandse witblauwe bloemkolenlucht erachter is de Goudriaanse Molen voor elke voorbijganger een prachtig gezicht. Voor Johan en Corrie Barten is het veel meer dan dat: de molen is al meer dan tien jaar hun woning.

Dat uitzicht! In een land waarin je over het algemeen zo bij de buren binnenkijkt, is de wijdsheid rond de Goudriaanse Molen een verademing. Het vergezicht over de Alblasserwaardse polders is groots. Ondanks het feit dat de molen dichtbij het dorp staat, ervaar je volop de vrijheid. "Prachtig toch?", geniet ook Corrie. "We zitten middenin de natuur. Vanuit onze woonkamer zien we af en toe zelfs een koppeltje reeën rondlopen." En Johan vult haar met een glimlach aan: "Ik mag graag orgel spelen; dat kan ik net zo hard doen als ik wil, want buren die daar last van zouden kunnen hebben, zijn er niet."

Het volgende wat opvalt als je binnenstapt is de ruimte. Als je nagaat dat het complete binnenwerk van een molen ook behoorlijk wat plek inneemt, vallen de vierkante meters die overblijven voor de keuken en de huiskamer best mee. Ook op de twee zolders die zich boven het woongedeelte bevinden, is meer dan genoeg ruimte voor een drietal slaapkamers en een badkamer. Wonen in een werktuig kan duidelijk ook geriefelijk. "De Goudriaanse molen behoort tot de drie grootste molens van Nederland", knikt Johan. "Als je het vergelijkt met andere achtkantige molens is deze een stuk ruimer. Zeker als je kijkt naar een wipmolen, die nog veel kleiner zijn."

Niet breed
Hij spreekt uit eigen ervaring. In zijn jeugd woonde hij samen met zijn vader en moeder en broers en zussen op de Hoekmolen in Hei- en Boeicop. "Dat was een heel krappe bedoening; er stond een klein zomerhuis bij, waarin we allemaal in één ruimte sliepen. Mijn ouders hadden het toen niet breed. Als kind heb ik dat trouwens nooit als een probleem ervaren; het was gewoon zo."

Een afkeer van molens leverde het dan ook niet op. Sterker nog, in de jaren erna ging hij aan de slag als molenmaker en vond hij onderdak in de Scheiwijkse Molen in Hoornaar. In diezelfde tijd kreeg hij verkering met Corrie. Na hun trouwen werd de wipmolen hun gezamenlijke thuis. "Drie van onze vijf kinderen zijn daar geboren. Het werd toen echt te krap en daarom zijn we verhuisd naar een rijtjeswoning in Groot-Ammers. Het was jammer om die mooie plek achter ons te laten, maar we hebben toen voor ons gezin gekozen." "Al was het wel even wennen", vult Corrie aan. "Voor ons gevoel keken we alleen nog tegen daken aan, terwijl we gewend waren aan een vrij uitzicht."

Als molenmaker leerde Johan in de praktijk ook het molenaarsvak. Op de Westermolen in Langerak was hij jarenlang vrijwillig molenaar. "Maar dat was een halve dag in de week; eigenlijk veel te weinig voor iets wat je zo leuk vindt." Het feit dat hij molenaar was bleek wel het toegangskaartje om weer in een molen terecht te komen. "Dat is namelijk een voorwaarde om op een molen te mogen wonen."

Kans
Met een brief bracht het echtpaar Barten molenstichting Simav op de hoogte van hun wens om in aanmerking te komen voor de bewoning van een molen. Het aanbod om de Goudriaanse Molen te betrekken was aan de ene kant een prachtige kans. "Maar we hadden net ons huis in Groot-Ammers helemaal opgeknapt en in de molen moesten we weer opnieuw beginnen. We hebben daar wel even over na moeten denken. Maar een kans om op zo'n molen waar voldoende ruimte in is te kunnen wonen, krijg je maar één keer. Zeg je nee, dan gaat het definitief voorbij."

Het werd dus ja. Een beslissing waar ze tot op de dag van vandaag geen spijt van hebben gehad. Al spande het bij de verbouwing er wel even om. Wat bleek: zomaar een oud pand gaan aanpassen naar je eigen wensen lag gevoelig. De monumentencommissie huldigde het standpunt: 'Het monument gaat vóór bewoning'. "Ik had alles op tekening aangeleverd, maar ik moest stoppen met waar ik mee bezig was. Onder meer de zolders moesten in originele staat blijven. Het zag er historisch gezien prachtig uit, maar om direct onder het rieten dak te slapen, dat ging niet. En er woonden toen nog drie kinderen thuis, die allemaal een slaapplek moesten krijgen."

Compromis
Uiteindelijk werd een compromis gevonden. Op de tweede zolder maakte Johan losse kamers met een eigen plafond, zodat het originele rieten dak nog steeds van binnen zichtbaar is. En eerlijk is eerlijk, voor een bezoeker ademt de molen daar nog echt de authentieke sfeer zoals die er in het bouwjaar van de molen, in 1779, ook geweest moet zijn.

Wat het Goudriaanse echtpaar betreft blijven ze hier wonen zolang als het gaat. "Want", lichten ze toe, "als je hier woont, moet je wel gezond zijn. De trappen in de molen zijn heel stijl. En voor het bedienen van de molen moet je wel de kracht hebben. Comfort is er ook niet altijd. Het is hier echt buiten wonen. Als de je de deur opendoet, komt het weer zo naar binnen. In de winter horen we van visite vaak: 'Het is bij jullie altijd zo koud.' Zelf zijn we daar aan gewend. Je trekt een extra trui aan en je merkt er niets meer van."

"En we hebben hier centrale verwarming, gas, water, licht en telefoon. Dat is bij lang niet alle molens het geval. De vorige molenaar, Gerrit van Houwelingen, is hier zelfs tot zijn 88^e gebleven. Al kreeg hij wel hulp van Andries van der Graaf, die hier jarenlang op de molen gedraaid heeft. Maar als we gezond mogen blijven, willen we hier niet meer weg."

Dit interview staat in het magazine Langs de Graaf, dat verspreid werd in de dorpen van de voormalige gemeente Graafstroom. Het hele magazine is digitaal te lezen via: http://hetkontaktmedia.nl/portfolio/langs-de-graaf/