Column: Het eerste gesprek over LHBTI

De afgelopen week ben ik met Molenlanders in gesprek gegaan over gender- en seksediversiteit. Ik heb gesproken met jonge lhbti’ers, met voorzitters van sportclubs, schooldirecteuren, huisartsen en dominees. Ik ben gaan luisteren. Naar hun ervaringen en verhalen, naar hoe het onderwerp leeft onder hen en hun organisaties. Ik heb gevraagd in welke mate er ruimte is voor respect, begrip en hulp voor elkaar. Ik ben gaan luisteren naar wat er nodig is.

Al mijn gesprekspartners gaven aan dat het goed is dat we als gemeenschap aandacht hebben voor deze mensen. Dat we een inclusieve gemeente willen zijn, kon iedereen waarderen. Toch proefde ik ook terughoudendheid. Het kan voelen dat het wordt opgelegd. Maken we het niet groter door het zo te verbijzonderen? Nee, zeiden de lhbti’ers: we zijn blij dat we openlijk gezien worden. Het maakt de weg vrij voor anderen. Het nu noemen maakt dat het straks niet meer hoeft.

Er ontstonden waardevolle gesprekken, die raakten aan identiteit en gevoel. Een zoeken ook naar een manier, waarop ieder de ruimte krijgt. Hoe zijn we er voor de mensen die uitkomen voor hun seksuele geaardheid, maar ook voor de omgeving die het er lastig mee kan hebben. ‘We praten niet altijd even makkelijk in de Waard’, zei iemand. Maar allen vonden dat we een veilige plek hebben te creëren, waar iedereen zich kan uitspreken zonder op woorden gevangen te worden.

Deze week was het moment voor een eerste gesprek. Een moment van bewustwording waarin het goed is je te verplaatsen in de doelgroep en te realiseren wat het betekent voor je club, je organisatie, je school of je zorgtaak. ‘Ik kan er zeker niet bij iedereen open over zijn’, zei een jonge lhbti’er. Er is nog veel schaamte en onveiligheid om uit de kast te komen. Zorg dat er vertrouwenspersonen zijn, hoorde ik terug vanuit de zorg en de sport. Gebruik de veiligheid op de school om dit gesprek te voeren. ‘Wees een mens waar mensen terecht kunnen’, zei een dominee.

Ik draag graag bij aan het creëren van die veilige omgeving. En voer met plezier nog meer gesprekken. Om de verschillende verhalen verder te delen en voort te zetten. Met als doel meer begrip, respect en een heldere weg naar hulp. Ik nodig je uit!

Lizanne Lanser,
Wethouder