Piet van Meerkerk tekent zijn honderdste cover voor Natuur- en Vogelwacht

STREEFKERK • Deze maand beleeft Piet van Meerkerk uit Streefkerk een mooi jubileum. Voor het kwartaalblad van de Natuur- en Vogelwacht 'de Alblasserwaard' tekende hij de honderdste cover.

Hij is vrijbuiter en kunstenaar, vogelaar en natuurfreak, indianenvriend en liefhebber van bluesmuziek. In het dorp kennen ze hem als 'Piet van Saar'.

Geen computer
Met zijn lange haren is hij een opvallend persoon in het dijkdorp. Al sinds zijn achtste woont hij in het eerste dijkhuis aan de Boezem. Ook een van zijn broers woont er nog steeds. De broers leven eenvoudig, zonder computer en internet, Piet zelfs zonder auto.

Scharreltje
Trouwen deden ze niet. Met een blik uit het raam: "Ik heb vroeger wel eens een scharreltje gehad, maar het is er nooit van gekomen verder." Hij vindt het prima zo. "Mijn broer en ik kunnen het ontzettend goed met elkaar vinden. En ik heb mijn passie voor bluesmuziek, indianen, de natuur. Verveling komt in mijn woordenboek niet voor."

De polder in
Zijn liefde voor de natuur en voor tekenen ontstonden in zijn vroege jeugd. "Samen met mijn neef Anne van Meerkerk en vriend Hans de Jong ging ik de polder in, met een goedkoop verrekijkertje. We zochten eieren, bliezen die uit en bewaarden ze. Dat mocht toen nog. Toen ik tien jaar werd, kreeg ik van Anne en Hans een vogelboekje. Dat heb ik nog steeds. Hij verlaat de kamer en komt terug met een vergeeld gidsje: 'Prisma vogelboek van J.E. Sluiters'. Plakband houdt de rug bijeen.

Te bleu
Op zijn vijftiende werd Piet timmerman. "Als ik het over zou moeten doen, zou ik waarschijnlijk kunstenaar worden. Maar de concurrentie is moordend. Nu is tekenen ontspanning, ik heb er wel vrede mee." Ooit deed hij een test op de kunstacademie in Rotterdam. "De hoofdonderwijzer had gezegd: je moet wat gaan doen met dat tekenen. Ik kon op zaterdagen lessen gaan nemen in Rotterdam, maar daar was ik veel te bleu voor. De grote stad, dat durfde ik niet aan."

Later volgde hij wel een cursus aan de Nederlandse School voor Tekenonderwijs in Groningen. "Je moest je lessen opsturen. Het was eigenlijk een makkie voor mij. Nou ja, ik heb het diploma."

Ransuil
Ad Kooi van de Natuur- en Vogelwacht (NVWA) vroeg Piet of hij een tekening wilde maken voor de voorkant van het kwartaalblad van de vereniging, voor het eerste nummer van 1984. "Het streelde mijn ego wel een beetje." Piet maakte een tekening van een ransuil in een elzenboom. "Je denkt niet aan een honderdste voorkant op dat moment. Het is toch wel een mijlpaal. En het tekenen verveelt me nog steeds niet, de kwaliteit wordt nog steeds beter vind ik."

Wilde periode
Er waren jaren waarin Piet minder plezier had in het tekenen. "Dat was in mijn wilde periode, toen ik vaak uitging. In het oude gebouw van de voetbal in Nieuw-Lekkerland zat sociëteit Carpe Noctem. Er traden bekende bands op: The Cats en Earth and Fire, een Nederlandse rockgroep met Jerney Kaagman. Het gebeurde wel dat ik pas thuiskwam als het al licht begon te worden. Dan kleedde ik me om en ging de polder in, vogelen."

Indianen
Zijn belangstelling voor indianen ontstond door stripverhalen en Westerns op tv. "Het waren altijd de slechte indianen tegen de goede blanken. Ik kwam erachter dat het anders in elkaar steekt. De levenswijze van indianen van vroeger fascineert me. De manier waarop ze zich kleedden, hoe ze alles van de bizon gebruikten. Ze werden wilden genoemd, maar de zogenaamde ontwikkelde blanken hebben in vijftien jaar tijd de bizonkuddes uitgeroeid. De kadavers lieten ze gewoon liggen. Dat was dan de beschaafde blanke wereld."

Avonden bezig
In zijn werkkamer bewaart hij honderden tekeningen, vooral van vogels en indianen. "Aan sommige tekeningen ben ik wekenlang elke avond bezig. Ik werk heel gedetailleerd en gebruik alleen potloden en kleurpotloden."

Voor zijn honderdste cover voor de NVWA tekende hij twee kleurige grote zaagbekken, een mannetje en een vrouwtje. "Een eendensoort die hier uitsluitend in de winter te zien is." Ongeduldig kijkt hij uit naar de verschijning van het blad. "Herman Dam van de redactie schreef een keer: 'Qua voorkanten kunnen we concurreren met tijdschriften die door professionals gemaakt zijn.' Dat streelt je ego toch wel."