Arkelse schoolvriend: ‘Hafid was een heel spontane jongen’

ARKEL • De op donderdag 29 april overleden, gelauwerde auteur Hafid Bouazza was in veel Arkelse huizen onderwerp van gesprek vorige week.

Een juf en een vriend herinneren zich hun oud-dorpsgenoot als een slimme, getalenteerde en spontane jongen.

Eerste allochtonen
Bouazza overleed in een Amsterdams ziekenhuis, meldde zijn uitgever Querido vorige week. Vanaf zijn zevende tot aan zijn studietijd woonde Bouazza in Arkel. De schrijver werd in 1970 geboren, in de Marokkaanse stad Oujda. Als zevenjarig jongetje kwam hij in 1977 naar Nederland. Hij was de op een na jongste in een gezin met zeven kinderen. De leden van het gezin Bouazza waren de eerste allochtonen in het dorp. Vader Bouazza werkte in een fabriek in Arkel.

Niet gepest
Aan journaliste Wilma Kieskamp van dagblad Trouw vertelde Bouazza in januari 1997 dat hij op school erg werd gepest omdat hij anders was. Mariëtte de Koning (70) was in 1983 juf van Bouazza, toen hij in groep 8 zat. Ze is verbaasd over het citaat in Trouw. “In groep 8 werd hij absoluut niet gepest, dat was misschien toen hij klein was. Hij had veel vrienden in de klas. Ik dacht dat hij iets met tekenen zou gaan doen, dat kon hij heel goed, maar ik heb begrepen dat het in een Marokkaanse familie niet de bedoeling was dat je kunstenaar werd.”

‘Bijzondere jongen’
De Koning herinnert zich dat Bouazza ‘een heel slimme leerling’ was. “Hij was toen al een bijzondere jongen. Zijn opdrachten had hij altijd snel af, dan kon hij gaan tekenen. Dat deed hij veel, hele stripverhalen. Hij had een groepje vrienden met wie hij in vrije uurtjes Doe Maar nadeed. Een van die jongens had een videoapparaat, ze deden bijna niet anders dan films kijken.”

Slimmerds
Later had De Koning een zusje van Bouazza in de klas, en nog later een dochtertje van die zus. “Het waren allemaal slimmerds, ze konden snel en goed werken en beheersten de taal goed. Hun ouders waren denk ik redelijk streng en hielden hun eigen cultuur vast, terwijl de jongens daaruit wilden. Daarom wilde Hafid naar Amsterdam, hij wilde die cultuur ontvluchten heb ik het idee. Later heb ik hem nog wel eens gezien. Zijn nichtje zei: ‘Mijn oom komt me ophalen’. Toen stond hij op het plein met zijn zoontje op zijn schouders. Hij was heel leuk en vriendelijk.”

Drank en drugs
Zijn boeken vond De Koning niet altijd zo makkelijk leesbaar. “Hij schreef in schilderachtige taal, niet kort en bondig. En hij gebruikte zelf verzonnen woorden. Ik las dat hij alleen onder invloed van drank en drugs kon schrijven.” Landelijke media bevestigen dat Bouazza verslaafd was. In 2010 werd hij acuut in het ziekenhuis opgenomen, met een verwoeste lever. Zijn uitgever vermeldt eufemistisch: ‘Bouazza kampte al langer met een slechte gezondheid.’

Mooi tekenen
Een van de Arkelse vrienden uit het groepje dat De Koning zich herinnert is Richard Ooms uit Gorinchem. Tot zijn achttiende woonde hij in Arkel. “Hafid was een heel spontane, lieve jongen”, vertelt Ooms. “Hij kon ongelooflijk mooi tekenen, daar was ik erg jaloers op. Hij was gewoon onderdeel van de klas, lag goed in de klas. Ik was goed bevriend met een groepje van vijf, Hafid was er een van.”

Films kijken
De ouders van Ooms waren lid van een videotheek. “Op woensdag gingen we lekker onderuit op de bank films kijken. En we gingen een balletje trappen op straat, ondeugende dingen doen ‘s avonds. Ik herinner me goed dat de klas van juf Mariëtte een heel hechte klas was, we gingen heel goed met elkaar om. Guido van Nieuwpoort was mijn beste vriend, Hafid mijn tweede.” Een jaar of vijf geleden had Ooms voor het laatst contact met Bouazza. “Via LinkedIn. Hij kreeg een prijs voor een boek, toen heb ik gereageerd. Maar na de lagere school hebben we nooit meer echt contact gehad, we gingen naar andere scholen.”

Prijzen
Bouazza studeerde Arabische taal- en letteren in Amsterdam. Hij kreeg voor zijn in 1996 verschenen verhalenbundel ‘De voeten van Abdulla’ de E. du Perronprijs en voor zijn roman Paravion (2003) De Gouden Uil. Hij werd 51 en laat twee zonen achter.