Column Theo Segers: Watersnood, 70 jaar geleden

In de nacht van 31 januari op 1 februari 1953 voltrok zich een grote ramp in Nederland. Nu al weer 70 jaar geleden, was er een noordwesterstorm en steeg het water in combinatie met springtij tot extreme hoogte. Het gevolg was dat vele dijken overspoeld werden en braken. Een ramp voor het zuidwestelijk deel van Nederland. In totaal waren er in ons land 1836 doden te betreuren.

Mijn schoonouders hebben de ramp in Kortgene op het eiland Noord-Beveland zelf meegemaakt. Ik herinner me de verhalen die mijn schoonvader aan de kinderen en kleinkinderen vertelde en de keren dat we op voor hem bekende plekken gingen kijken. Herdenken om niet te vergeten. Te meer besef ik hoe belangrijk het is om de verhalen door te vertellen en zo de geschiedenis levend te houden.

Onlangs las ik het boek van een van mijn voorgangers, burgemeester Schakel: ‘De waterwolf slaat toe’, over watervloeden in de Alblasserwaard. Volgens zijn analyse is de Waard 33 keer getroffen door een overstroming. Hij schrijft: ‘Drieëndertig malen ook heeft ’t na de eerste slagen, die hard neerkwamen, zichzelf hervonden, de handen uit de mouwen gestoken en gered wat er te redden viel. (-) Dan werd het naar binnen gebulderde water weer zoetjesaan terug geleid naar de plaats, waar het hoort: de rivier.’

Dat blijft een goede typering van de inwoners van Molenlanden en de Alblasserwaard: samen werken, schouder aan schouder de problemen te lijf gaan. Wat de problemen ook zijn, samen staan we sterk. Voor Zeeland, maar ook voor onze regio geldt: ‘Luctor et Emergo.’ Deze spreuk is afkomstig uit de strijd tegen de Spanjaarden, maar ook toepasbaar op de watersnood van 1953: ‘ik worstel en kom boven.’