De bus: Oekraïners in West Betuwe

BEESD • Toen ze op televisie de eerste vluchtelingen uit Oekraïne zag, regelde Margriet Bouman een bus en reed erheen. Ze bracht zeventig Oekraïners mee terug naar Beesd. 

Niets doen was geen optie voor Margriet Bouman uit Beesd. Zij nam het initiatief om met een bus naar Oekraïne te rijden om vluchtelingen te helpen. Het ging razendsnel.

Non-stop naar Oekraïne

Een busbedrijf stelde een bus beschikbaar met vrijwilliger-chauffeurs. Er was een lijst met gastgezinnen, met elk een eigen voorkeur: twee mensen, drie mensen, met kinderen, of juist niet. In de Protestantse kerk in Beesd stond inmiddels een enorme verzameling spullen. Eten, drinken en verband ging mee; de rest kwam terecht in wat later de spullenwinkel werd.

De bus reed in vijftien uur non-stop naar de grens. Margriet en haar dochter gingen op zoek naar vluchtelingen: “We dachten: we doen de deur open en de bus stroomt vol. Maar zo was het niet.” We kregen veel vragen: ‘Nederland? Waar ligt dat? Is daar wel werk? Zijn er scholen voor mijn kinderen? Kunnen we weer terug?’ De bus moest negen uur stilstaan voor we weer terug mochten. Die tijd hadden we om te slapen, te douchen en mensen mee te nemen. Ze moesten op zijn minst Engels kennen. En de Betuwe sprak aan: platteland, fruit.” Met een grote glimlach voegt ze eraan toe: “Dat was aantrekkelijk; mensen wilden niet naar Amsterdam.”

Volle bus

Met een volle bus reden ze terug naar Beesd. Iedereen sliep. Sommige mensen waren al zeven dagen of meer onderweg. Bouman: “Ondertussen deelden wij de mensen in bij gastgezinnen. Dat moest goed passen. Ze zitten bij je op de bank, delen de koelkast en de badkamer. We hebben geprobeerd een goede match te maken en dat lijkt wonderwel gelukt.”

“Toen we in Beesd aankwamen, was er volop te eten, verzorgd door slager Arisse en de beide bakkers uit het dorp: Van Keulen en Van Walderveen. Iedereen hielp mee. De gastgezinnen waren aanwezig. We hebben iedereen aan elkaar voorgesteld; een volgend avontuur tegemoet.”

Wim Timmermans