Stichting de Iris is ‘eindelijk’ een feit

VIANEN • Gedurende het hele proces heeft Els van Maurik zich verschillende keren achter haar oren gekrapt. In 2009 startte zij samen met een andere moeder een ouder initiatief. Ze zagen dat hun kind met een beperking in een rap tempo ouder werd en daarmee rezen ook hun vragen en zorgen; hoe moet dat straks verder? 

Els haar dochter Margot, nu 25 jaar, heeft het syndroom van down en kon niet naar een gewone middelbare school en daarna een studie volgen en op kamers gaan wonen. Welke woonvormen zijn er dan eigenlijk? Welke toekomst is er? Ze zochten contact met de toenmalige gemeente Vianen die adviseerde om eens met Lekstede Wonen te gaan praten. En zo is alles 12 jaar geleden begonnen.

Afhaken
De andere ouder haakte af omdat een oplossing te lang op zich liet wachten. Uiteraard sloten zich gaandeweg andere vrijwilligers aan en is in 2011 Stichting de Iris opgericht. Alles moest opgezet en uitgewerkt worden, maar wat de stichting wel heel zeker wist was dat ze zelf de touwtjes in handen wilden hebben en inspraak over de zorg en welke vorm. Dat betekende wel dat ze te maken kregen met heel veel rompslomp en papieren werk. “We draaide de rollen om, wat een pittige taak was” vertelde Els “maar alleen op die manier hadden wij zeggenschap.”

Lekstede wonen wilde met de stichting meedenken. Zij beschikte ook over grond. Tijdens die weg kwamen ze heel wat hobbels tegen van milieu issues tot rechtszaken. De minder leuke kant van het hele verhaal. De hoop ebde op die momenten even weg, maar opgeven stond niet in het woordenboek.

Lang geduurd
Doordat het hele project zo lang geduurd heeft was het kostenplaatje inmiddels ook behoorlijk gestegen en dat ging gepaard met het doorvoeren van concessies, wat eigenlijk niet wenselijk was. Eind april was het dan eindelijk zo ver; de Iris werd opgeleverd voor 16 inwoners die allen 18+ moeten zijn. De ouders moesten na de oplevering zelf aan de bak. Voor 1 juni moesten alle openbare ruimtes behangen, geverfd en ingericht zijn.

Elke bewoner richt zelf zijn/haar appartement in. Op 27 mei trokken de eerste vier bewoners het huis in. Stichting Zorg de Iris heeft Amerpoort ingehuurd om de professionele zorg binnen de Iris te leveren. “We zoeken nog een B en C begeleider maar al het zorgpersoneel wordt aangestuurd door teamleidster Hetty Dortland. We zijn heel blij met haar” aldus Els. “Zij kan als geen ander dit invullen zoals wij dat graag zien.” Elke ouder heeft een rol. En zo hebben ze het gezamenlijk voor elkaar gekregen om een toekomst voor hun kinderen te creëren.

Nog niet klaar
Als je, zoals Els, vanaf dag één betrokken bent geweest bij dit project en het resultaat er mag zijn wat wens je dan nog meer? “Ik ben nog niet klaar dus zal zeker nog een poos volhouden. Dat komt ook omdat ik het niet uit handen durf te geven, maar ik zou soms best graag ook weer ‘gewoon’ moeder voor Margot willen zijn en niet de aanjager van alles. Het openingsfeest komt eraan en daar ga ik me voor inzetten. We willen een zekere vorm van samenwerking met de buren, de Herbergier, en verder hebben we nog ideeën over hoe onze kinderen straks in de buurt kunnen gaan voetballen of zwemmen.”

Mike is de jongste bewoner en woont sinds begin deze maand in De Iris. Het is de eerste keer dat hij op zichzelf woont op tien minuten afstand van zijn ouderlijke huis. Hij vind het fantastisch om na zijn werk vrienden om zich heen te hebben waar hij gezellige dingen mee kan doen.

Mike werkt vier dagen in de week op zorgboerderij de Huiberthoeve uit Hei- en Boeicop. Daar is hij onder andere verantwoordelijk voor het schoonmaken van het kippenhok, eieren rapen en in eierdozen doen. Ondanks dat Mike zijn ouders super blij zijn met deze geweldige woonplek moeten ze hem en zijn grapjes nu wel missen.”

Door: Ingeborg Al