Lisette jarenlang in de ellende door drugsvondst bij huurbaas

VIANEN/HAGESTEIN • Lisette Bloemers (37) werd de afgelopen vier jaar buiten haar eigen schuld twee keer haar huis uitgezet vanwege een drugsdelict van haar huurbaas. Na veel ellende en verdriet heeft ze eindelijk rust gevonden.

Tot 2014 was er eigenlijk niks aan de hand. Ze woonde tot volle tevreden in een flinke huurwoning op het erf van Lekdijk 100 in Hagestein. Totdat de politie in het voorjaar in de haven van Rotterdam tussen een partij rozijnen uit Iran een grote hoeveelheid cocaïne onderschepte, bedoeld voor de Hagesteinse ondernemer.

Chalet
Het pand werd voor een half jaar gesloten. Ook Lisette moest haar huis uit, hoewel ze met de zaak helemaal niks van doen had. "Ik heb toen een half jaar in een chalet in Garderen gewoond. Er was bij de gemeente geen enkel begrip voor mijn situatie. Ik moest het zelf maar uitzoeken."

Noodgedwongen moest ze na dat halve jaar weer terug naar Hagestein. "Ik kwam daar niet zomaar weg. Vind maar eens een ander huis. In die jaren ben ik ook financieel in de problemen gekomen. Dat kwam vooral door de hoge stookkosten. Dat ging echt om duizenden euro's per jaar. Ik had betalingsproblemen, kon geen kant op."

Voortdurend bang
Voor de eerste huisuitzetting in 2014 heeft ze nooit iets gemerkt van de illegale praktijken in de schuur. Die werd niet alleen gebruikt voor de opslag van bloemen en planten, maar ook voor drugs. "Toen ik na dat halve jaar terugkwam zag ik dingen die gewoon niet klopten. De schuren werden verhuurd. Ik hoorde regelmatig stemmen, of ik zag mensen lopen. Ik was voortdurend bang. Ik ging al om zeven of acht uur naar bed, met het slot op m'n slaapkamerdeur en m'n honden in de mand naast me. Ik lag aangekleed in bed, zodat ik elk moment weg kon vluchten."

Boos
Ze is nog steeds boos op haar huisbaas, die alle ellende heeft veroorzaakt. "Hij heeft alles aan elkaar gelogen. Het echtpaar houdt nog steeds vol dat ze er niks mee te maken hebben. Walgelijk." Lange tijd hield Lisette zich van de domme, alsof er niks aan de hand was. In 2016 kreeg haar huurbaas een hartaanval. "Ik heb hem toen gereanimeerd en daarmee zijn leven gered. Daarna heb ik hem zelfs nog een keer opgezocht in het ziekenhuis. Hij knapte weer op, maar ik ben er vanaf dat moment helemaal aan onderdoor gegaan. En steeds maar denken: waarom heb ik iemand gered, die alles bij elkaar liegt?"

Drugslaboratorium
Eind januari van dit jaar trof de politie in de schuur van Lekdijk 100 een groot drugslaboratorium aan. Het terrein werd opnieuw hermetisch afgesloten. Lisette moest andermaal haar huis uit. En alleen onder politiebegeleiding mocht ze af en toe even terug om nog wat spulletjes weg te halen huis.

Ze moest alles opgeven: haar katten, vissen en vogels. Maar ook al haar spulletjes. Vervanging gaat duizenden euro's kosten.Wekenlang klopte ze aan de deur bij de gemeente.

"Ze vonden mijn situatie echter niet urgent genoeg. Ook de burgemeester heeft nooit gereageerd. Wel werd Lisette heel goed geholpen door een vrouwelijk lid van het Sociaal Team. Die heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ze kon wonen in een klein schuurtje achter een woning vlakbij het centrum. "Als ik haar niet had gehad, was ik hier niet terechtgekomen.Ik ben wekenlang bezig geweest om het een beetje gezellig te maken."

Gevoel van angst
Nog steeds overheerst bij Lisette een gevoel van angst, maar ook verdriet en boosheid. "Ik voelde me gewoon niet serieus genomen. Het is een heel zware tijd voor mij geweest. Ik heb heel veel kosten gemaakt, maar wie gaat dat allemaal vergoeden? Ik heb in m'n nieuwe huisje heb ik gelukkig weer rust gevonden. Eindelijk heb ik het gevoel dat ik weer een beetje kan ademen."

Reactie burgemeester
Volgens burgemeester Groeneweg is het inderdaad een tragische situatie als mensen door onverantwoord gedrag van hun huurbaas in de problemen komen. "Wij hebben als gemeente denk ik, het maximale gedaan om de pijn te verzachten. Dat hoeft de burgemeester niet persoonlijk te doen, maar kan door de medewerkers van de gemeente gebeuren. Dat is hier dan ook gebeurd. Zo is deze mevrouw, zegt ze gelukkig ook zelf, goed geholpen door het sociaal team en hebben we haar, via een Viaanse ondernemer, aan vervangende huisvesting geholpen. Daar is mijn persoonlijke bemoeienis ook voor nodig geweest. Mevrouw wilde steeds persoonlijk contact met de burgemeester, maar dat was wat ons betreft, gezien de effectieve aanpak van onze organisatie niet nodig. Ik heb me steeds wel op de hoogte gesteld over de wijze waarop mevrouw geholpen werd."

Dick Aanen