Virologica

COLUMN SPOT OP DE BETUWE

De televisie gaat ’s avonds bij ons eerder uit. Mijn vrouw en ik hebben geen puf meer om al die coronadeskundigen, die Jinek en Op 1 over ons heen storten, aan te horen. We zetten de televisie af draaien een gezellig muziekje. Glaasje port erbij en even exit corona. Die deskundigen zijn ongetwijfeld befaamde en internationaal gewaardeerde wetenschappers, maar wat zijn ze voor een leek als ik moeilijk te volgen. Vooral die virologen met hun virologica. De een zegt dit, de ander dat. Verwarring slaat toe. Wie en wat moet je geloven?

Weet u nog, hoe onheilspellend dat verhaal van die groepsimmuniteit was? Meer dan de helft van de bevolking zou besmet raken en er zouden zo’n 50.000 slachtoffers kunnen vallen. Da’s nog meer dan alle Tielenaren samen. Heel Tiel weg, stel je voor. Dat werd later gelukkig weer afgezwakt (het was “absoluut geen doel op zich”), maar ik ben er wel behoorlijk ongerust over geworden. Het coronavirus is slechts een ordinair griepje, zo hoorde je eerst uit deskundige hoek. Zaterdag voorspelde een andere viroloog in een interview in NRC Handelsblad, dat we over twee jaar nog niet van dit sluipende virus af zullen zijn. Even niet aan denken, dat ik het knuffeltje van mijn kleinkinderen zo lang zou moeten missen.

Er zijn ook positieve kanten. Er is nu kans om de samenleving te resetten. Om dichter bij de natuur te komen, op weg naar een maatschappij met minder ongezonde opwinding. De eenden en de meerkoeten in de sloot langs ons huis geven het goede voorbeeld. Daar laten zij hun paringsdriften de vrije loop. De rust stimuleert hun seksuele prikkelbaarheid. Dat schijnt bij mensen ook het geval te zijn, zo willen seksuologen ons wijs maken. We hebben meer tijd en dus ook meer tijd voor seks, zo is de nogal simpele redenering. Misschien is er weer een babyboom op komst.

Het zal wel, maar ik moet u bekennen dat ik die opkomende driften nog niet aan den lijve ondervonden heb. Terwijl ik niet eens anderhalve meter afstand hoef te houden.

Ik heb me maar bezig gehouden met het virtueel zoeken van Paaseieren. Vroeger renden de kleinkinderen door onze tuin, doken onder de struiken en juichten van enthousiasme als ze weer een eitje gevonden hadden. Nu keek ik op onwennig op mijn mobieltje.

Een van mijn kleinkinderen had geverfde eieren in huis en tuin verstopt en daar een snel filmpje van gemaakt. De hele familie mocht meedoen met deze zoekwedstrijd zonder prijzen. Ik dacht er elf gezien te hebben. Mijn vrouw tien. We hadden het allebei fout. Het waren er dertien. Maar toch werd ik tot winnaar uitgeroepen omdat ik er het dichtste bij was.

En toen moest ik weer denken aan al die virologen met hun wijsheid over het coronavirus. Met hun statistieken en getallen. Misschien zitten ze er allemaal wel naast, net als bij de zoekwedstrijd van mijn kleinzoontje. Misschien moeten we ze toch maar geloven omdat ze er het dichtste bij zitten. Dat brengt mij, beste lezers, tot de volgende vraag. Weet u wat de overeenkomst is tussen een viroloog en een gekookt eitje?

Je moet ze allebei met een korreltje zout nemen.

Jan Beijer

(email: jbeijer@upcmail.nl)