Afscheid fysiotherapeut Gert Verbeek: ‘Mensen hebben zélf rol in herstel’

TIEL• “Veertig jaar geleden werd gedacht dat wij, de fysiotherapeuten, het werk deden. De patiënten ondergingen de behandelingen passief. Nu zoeken we sámen naar oplossingen en hebben de mensen zelf een rol in hun herstel. Zelfredzaamheid is daarbij een essentieel onderdeel.” Dat zegt Gert Verbeek. Hij neemt na 42 jaar afscheid als fysiotherapeut en praktijkhouder.

De 64-jarige Gert Verbeek is geboren en getogen in Utrecht. Volgens hem was het eind zeventiger jaren, toen hij afstudeerde, lastig om als fysiotherapeut aan werk te komen. “Er studeerden er teveel af”, herinnert hij zich. “Je had geluk als je een baantje kreeg. Veel collega’s gingen dan ook naar Duitsland of Zwitserland, want daar was meer plek. Ik had beet in Tiel, maar wist niet eens waar het lag. Ik moest het nazoeken.”

Jakkeren
In zijn Ford Sierra reed Verbeek aan het begin van zijn loopbaan zo’n tien jaar vanuit de Domstad naar Tiel heen en weer. “Ik ging er hard mee. Niet dat ik van racen hield, maar het kón gewoon. Later reed ik in een diesel en was ik van het jakkeren genezen. Op de A15 reed nauwelijks verkeer en bij Deil was er toen nog een rotonde”, lacht hij. “Daar kun je je nu toch niks meer bij voorstellen!?” Na een decennium heen en weer rijden, ging Verbeek in Tiel wonen.
Een gesprek over ruim veertig jaar fysiotherapie brengt veel herinneringen naar boven. Leuke en minder leuke. “Ik begon in het Sint Andreasziekenhuis, bij Pieter Schadee. Toen hij in 1983 overleed, heb ik de praktijk overgenomen. We hadden een klein team, met onder meer Kees Doornbos en later ook Omer Sinke. Tiel was toen net een groot dorp. “De mensen wisten precies wat je gegeten had en als ik toeterde kreeg ik later commentaar: Hadde haast? Op een gegeven moment wen je wel aan die mentaliteit.”
Alleen al over zijn ziekenhuistijd kan Gert Verbeek, zoals hij het uitdrukt, een boek schrijven. “Er waren toen hele korte lijnen. Zo kon je heel makkelijk met een patiënt meelopen naar de specialist. En het was ook makkelijk als je iets wilde vragen. Iedereen kende iedereen. Specialisten konden destijds hooghartig zijn, maar daar had ik lak aan. Ik kwam er op zo’n lange gang eens eentje tegen en zei: goedemorgen. Mara hij zei niks terug. Nou, verrek dan ook, zei ik toen. Hij stopte en zei alsnog goedemorgen.
Verbeek heeft ook nog een leuke anekdote uit zijn ziekenhuistijd, over een ‘zielige’ patiënt. “Ik behandelde toen een meneer die op sloffen, samen met een verpleegkundige, over de gang naar de fysio liep. Wij konden hem zien aankomen en hij maakte het zó bont... Op dat klein stukje stortte hij drie keer ter aarde en de verpleegkundige moest hem telkens overeind sjorren. Tsja, het was soms best een uitdaging om daar doorheen te prikken.”

Onderkoeld
Trieste dingen maakte Gert Verbeek in de loop der jaren ook mee, zoals met een dame van midden tachtig. “Ze woonde alleen en ik kwam er altijd rond hetzelfde tijdstip. De laatste keer deed ze niet open, maar ze zou wel thuis moeten zijn. Ik belde naar de politie. Ze sloegen een ruit in, waardoor ze naar binnen konden. De dame lag onderkoeld op de grond. Ze was volledig de weg kwijt en had er de hele nacht gelegen. Ze was uit bed gevallen, vervuild ook. Dat was écht dramatisch.”
Mooie herinneringen heeft Verbeek ook. “Mensen die je behandelt en later weer kunnen voetballen; dat is mooi.” En de laatste tijd hielp Verbeek ook tientallen (ex-)coronapatiënten. “Met trainen, conditie opbouwen en omgaan met hun energie”, legt hij uit. “En bij een aantal was de spierkracht verdwenen.”
Bewegen vindt Verbeek sowieso belangrijk, met name voor oudere echtparen met problemen, want: “Als één van beiden wegvalt, dan zijn de consequenties voor de ander. Daarom is het belangrijk om te oefenen. Je móet gewoon kunnen opstaan, anders kun je niet eens naar het toilet.”

Bestuurslid ECT
Gert Verbeek mag dan afscheid nemen; hij blijft in elk geval nog een jaar bestuurslid van het Eerstelijns Centrum Tiel (ECT). Ook daarna zal hij zich niet vervelen. “Ik heb twee kleinkinderen en het derde is op komst. En als ik me toch zou gaan vervelen, dan wil ik misschien wel Frans of geschiedenis gaan studeren. Kunst vind ik trouwens ook leuk.” Andere hobby’s heeft hij al: “Ik ben fervent golfer, zit graag op de racefiets, we hebben een grote tuin en ik heb wat klusjes te doen.”
Nog heel even en dan zit het er voor Gert Verbeek op. Een afscheidsfeestje in zijn praktijk Bleekveld heeft hij inmiddels gehad, nog nét voor de harde lockdown werd afgekondigd. “Een borrel en een warm buffet in de oefenzaal”, blikt hij innig tevreden terug.

Rob Zantinge