Foto’s Ed. E.J. van Dodewaard te zien in Zinder Café

TIEL • Ed E.J. van Dodewaard had zijn eerste fotocamera in zijn handen toen hij een jaar of tien was. “Een Agfa Clack met een aparte flitser erop”, herinnert hij zich. Hij maakte er kiekjes mee, vaak van de natuur. “Bomen, plantjes, paddenstoelen; dat soort dingen.” Na zijn pensioen ontwikkelde hij een eigen stijl, waarvan het resultaat tot 6 december in het Zinder Café is te zien.

Als kind was de in 1949 geboren Ed van Dodewaard regelmatig thuis in de doka te vinden. “Mijn vader had in de badkamer, onder de douche, een donkere kamer”, herinnert hij zich. “Hij had onder de douchekop een conservenblikje gemaakt, om te voorkomen dat er verkeerd water in de bakken zou druppen. Bij het afdrukken werd alles donker gemaakt en mocht ik de bakken met vloeistoffen bewegen. Ik vond dat zó gaaf om te doen.”

Magie is eraf
Anno 2021 is de fotografie totaal veranderd. Van Dodewaard vindt digitaal fotograferen prachtig, maar hij heeft tegelijkertijd een beetje heimwee naar het ouderwetse werk. “Er is iets moois verdwenen, de magie is eraf”, vindt hij. Hij fotoshopt zijn beelden weliswaar, maar hij gebruikt het eigenlijk alleen om - zoals hij het uitdrukt - vlekjes weg te poetsen. “De kunst van het fotograferen is immers om iets vast te leggen zoals het is”, verklaart hij zijn minimale correcties.
Hoewel Van Dodewaard de laatste jaren met name glas en allerlei structuren in bijvoorbeeld rotspartijen vastlegde, fascineren ook oude deuren hem. Hij vindt het prachtig om ze te fotograferen. “In Italië, maar bijvoorbeeld ook in Griekenland heb je de meest abominabel slechte deuren, waarvan alleen de deurknop glimt. Je denkt in eerste instantie: dat huis is onbewoonbaar verklaard”, lacht hij. “Ook keek ik in het buitenland naar putdeksels met mooie tekeningen erin, want die zijn ook de moeite waard.”

Bedrijfsgezondheidsdienst
Ed van Dodewaard fotografeert al meer dan een halve eeuw, maar zijn camera kreeg na zijn pensionering pas écht veel clicks te verwerken.
“Ik werkte bij een bedrijfsgezondheidsdienst, in Arnhem en Doetinchem”, vertelt hij. “Ik bezocht werkplekken, om te kijken naar de arbeidsomstandigheden van mensen. Waarom mensen moesten bukken en draaien, of hun bureau niet te hoog stond; dat soort dingen. Tegenwoordig zijn er hele andere zorgen en is stress de oorzaak van veel ellende, zoals roken, drinken en ruzie.”
Van Dodewaard ging met ‘flexpensioen’ toen hij 60½ jaar was. Hij stelde zichzelf de vragen: Wat ga ik nu doen en wie ben ik nou zelf? “Ik raakte verzeild in studies psychologie en ethiek, volgde een aantal colleges”, vertelt hij. “En ik ging ook boeken lezen over kunstgeschiedenis. Zo langzamerhand kreeg ik de smaak van de taart te pakken.”

Rotsformaties
In Oostenrijk raakte de fotograaf geïmponeerd door het landschap. “Je ziet daar rotsformaties, die mijn aandacht trokken door de kracht die ze uitstraalden. Later ben ik een tweedaagse studie geologie gaan doen, via hoger onderwijs voor ouderen. Ook in de Ardennen keek ik naar stenen, onder meer naar opgestuwd, omgeklapt gesteente, waardoor je tegen de onderkant ervan aankijkt.”
Daarnaast werd Van Dodewaard getroffen door basalt. Niet alleen door allerlei ‘witte kriebeltjes’ erin, maar ook door fossielen, zoals miljoenen jaren oude schelpen. “En van het één komt het ander”, zegt hij. “Je gaat dat soort dingen fotograferen, je volgt eens een lezing in het Rotterdams Fotomuseum...”

Plan
Al eerder was werk van Ed van Dodewaard te zien in een etalage in de Tielse Waterstraat, maar nu dus in cultuurgebouw Zinder. Eindelijk, want het plan voor de foto-expositie was er twee jaar geleden al. Door corona liep het nét even anders.