Elke woensdagmiddag weer een feest

de armbandjes van Kasper bewijzen dat je hebt meegedaan

Marjon de Lange

Tussen de dijk en de Waal ter hoogte van Ophemert ligt een waar paradijsje. Kasper Heineke wandelt hier iedere woensdagmiddag met een groep kinderen van tussen de acht en twaalf jaar die hij dan gaandeweg de natuur laat ervaren.

Ophemert - De wandelingen worden in de zomer en de winter gehouden met een vaste groep kinderen. Iedere woensdagmiddag, maar er zijn ook groepen op vrijdag. Onlangs was het alweer de laatste keer voor een vaste groep die al vanaf maart meedoen, met een onderbreking door corona. Hoewel de laatste keer? De meeste kinderen komen terug voor nog zo’n wandelprogramma en vele van hen doen al een aantal jaren mee!

Armbandje

We treffen de groep van Max (10), Sym (8), Ardo (12), Sydney (8), Bas (8) en Liv (10). Allemaal bijzondere kinderen, Ardo speelt bijvoorbeeld orgel, Sym is visser, Sydney speelt gitaar en allemaal spelen ze vooral computerspelletjes. Op de laatste dag van een serie wandelingen krijgen de kinderen een soort armbandje om van Kasper, dit wordt dan met een aansteker vast gesmolten zodat het niet meer af kan. Max blijkt al 9 bandjes te hebben. “Thuis heb ik er nog twee, die waren te ruim en gingen af”, vertelt hij. Sydney en Bas ontvangen vol trots hun eerste bandje en Liv heeft al vier bandjes. “Maar de meeste bandjes heeft Imre, die is er vandaag niet bij”, vertelt Liv, “hij is 12 en komt hier al vanaf dat hij acht is, hij heeft maar liefst 14 bandjes!”

Pannenkoeken

Liv vertelt enthousiast verder. “Het is hier echt heel leuk. We gaan altijd ergens naar toe en maken dan een vuurtje. Daarboven roosteren we tosti’s. Die zijn veel lekkerder dan die uit het tosti-ijzer. En vandaag gaan we aan het einde pannenkoeken bakken, ook boven een vuurtje. Ik praat altijd heel veel, hoor”, voegt ze er nog aan toe. “Ik kan niet wachten tot ik u alles kan laten zien”, zegt ze als ik opbiecht dat ik weinig verstand van natuur heb. We varen met een bootje naar de overkant, we struinen op het uiterwaard, trotseren modder. Gelukkig (voor mij) is het een zonnige en warme dag. Onderweg word ik getrakteerd op wilde bramen en bloemen die naar mosterd smaken. Als we op de afgraving van klei komen laat Liv mij de verschillende lagen grond zien en legt uit hoe het komt dat er allemaal laagjes in de klei zitten. Ik ben echt onder de indruk van al haar kennis, ze weet zelfs hoe oud de klei ongeveer moet zijn!

Avontuur

De kinderen beleven iedere keer van alles. Bas zag een specht en hoorde hem ook. “Ik zag een haas en die ging er als een haas vandoor”, zegt Ardo. “We verzamelen onderweg zwerfafval. Soms hebben we wel twee tassen nodig voo al het vuil. Max bouwde ooit een hut en toen hij daarnaar terug ging zag hij een bever! Helaas kan ik niet tot het einde van middag blijven daardoor mis ik het vuurtje! Logistiek is er nog wel een probleem, ik kan natuurlijk niet zwemmen met mijn tas en camera, gelukkig is Max bereid mij terug naar de tuin van Kasper te roeien!