Wijk en Aalburgse Maaike na meer dan 60 jaar herenigd met Eb

WIJK EN AALBURG • Meer dan 60 jaar hadden Maaike en Egbert elkaar niet gezien. Vorig jaar vonden ze elkaar terug.

Hij was al langere tijd op zoek naar zijn Maaike Versteeg. Vorig jaar vond Egbert (Eb) uit Almelo haar via via. Meer dan zestig jaar waren voorbij gegaan alvorens Maaike, wonend in Wijk en Aalburg, en Eb elkaar weer in de armen konden sluiten. Het moet 1955 geweest zijn dat Eb via een dienstmaatje kennis maakte met de dan 17-jarige Maaike.

Ze herinnert zich die ontmoeting nog goed.

"Het was Tweede Pinksterdag tijdens een jongerendag, die georganiseerd werd vanuit de kerk in Deuteren. Ik was daar samen met mijn vriendin Greetje. Eb en ik vonden elkaar leuk, zoenden bij het afscheid en gingen brieven schrijven. Eb werd een penvriend, die ik zelden zag. Na een tijdje wilde ik stoppen met de 'verkering'. Ik stapte op de fiets en vond Eb na ruim vijf uur trappen door weer en wind. Ik wilde hem vertellen dat de afstand voor verkering te groot was, dat het beter was om niet meer te schrijven en dat we elkaar maar niet meer moesten zien. Eb was me voor en zei dat hij ermee wilde stoppen. Oké, da's makkelijk, hoefde ik mijn verhaal niet te doen. En zo eindigde lang geleden onze prille liefde. Wat ik toen niet vertelde, was die andere reden. Ik wilde de verpleging in. Dat betekende leren en werken en weinig tijd voor vriendjes. Wat ik vorig jaar, na ruim 63 jaar, pas hoorde was dat Eb na dat afscheid wroeging kreeg. Hij had voor zijn gevoel wat diplomatieker moeten zijn. De verkering was over, dat was duidelijk, maar hij had mij gevoelsmatig toch te direct, te kort door de bocht, te ondoordacht afgewezen. Dat gevoel is bij Eb nooit meer overgegaan, het begon te knagen aan zijn ziel. Ik heb nooit vervelende gevoelens gekend na die laatste ontmoeting, behalve dan dat ik wel erg lang heb moeten fietsen."

Het blijkt dat Eb jaren op zoek is geweest naar zijn meisje van toen. Per toeval kwam hij haar vorig jaar op het spoor.

Bertus de Muis
Maaike groeide op in een gezin met tien kinderen. Haar vader had, net als zovelen in Wijk en Aalburg, een bijnaam: Bertus de Muis.

"Mijn vader was van het type ruwe bolster, blanke pit. Mijn moeder koester ik in mijn gedachten als de lieve, wijze en gelovige vrouw. Mijn ouders legden voor ons als kinderen de grondslag voor een christelijk bestaan en gaven mij bagage mee voor wat ik achteraf bestempel als een bewogen leven. Op mijn 80e verjaardag, vorig jaar november, keek ik achterom en zag dat ik vier cirkels van ieder twintig jaar had meegemaakt in het koninkrijk der Nederlanden. Inmiddels ben ik langzaam maar zeker op weg naar het koninkrijk Gods, niet dweperig, maar met beide benen op de grond, hoor."

Drie prachtige zonen
"Ik kon op de lagere school in Aalburg goed meekomen en bleek net als een van mijn broers voorbestemd voor de ULO in Aalst. De overtocht vanuit Veen kostte echter één gulden per week en een tweede overtocht wilde ik mijn moeder niet aan doen. Het werd derhalve de Huishoudschool in Andel. Na die school kwam ik als dienstmeisje bij de directeur van het toenmalige kleine protestante ziekenhuis in Den Bosch terecht. Na de dienstmeidentijd stortte ik me op de verpleging in Heemstede. Leren en werken in een tehuis voor mensen met epileptische aanvallen. Een enorm zware tijd en dat voor een appel en een ei. Moeder was niet blij met weer een dochter als verpleegster, want zal ook zij vrijgezel blijven? 'Nee, nee', zei ik dan, 'je zult zien dat er een vent komt die me thuis komt ophalen.' En zo is het uiteindelijk gegaan, ik trouwde en kreeg drie prachtige zonen." Verdriet en zorg bleven ook Maaike niet bespaard. In 1981 kwam zoon Bert om het leven bij een dramatisch ongeluk tijdens zijn werk.

Maaike: "Plotseling, zo maar uit het niets kwam jeugdliefde Eb vorig jaar terug in mijn leven. Lieve mensen uit Meeuwen hadden hem in Almelo ontmoet in het Bolletje Bakkerijmuseum. Waar komen jullie vandaan, wat brengt jullie naar Twente, enz. Via deze mensen zijn Eb en ik weer met elkaar in contact gekomen. In zijn eerste brief schreef hij de bekende dichtregel 'Wat de toekomst brengen moge' en dat opende voor mij mogelijkheden, want in zowel zijn als mijn leven speelt geloof een belangrijke rol. Inmiddels is onze verbintenis gegroeid naar een diepere vriendschapsrelatie zonder fysieke inhoud. Een vakantieweekje in Vierhouten heeft ons goed gedaan. In elkaars nabijheid televisie kijken, een boek lezen, een wandelingetje, erg leuk. Eb heeft het verlangen om elkaar vaker te zien. Ik adviseerde hem om een moderne telefoon te kopen, waarmee we elkaar kunnen zien en horen. Elkaar echt ontmoeten is niet altijd gemakkelijk, want de taxikilometers van Valys zijn beperkt en met iemand meerijden naar Twente kan ook maar zelden. Zowel hij als ik zijn in de voorbije jaren natuurlijk erg veranderd. Ik herkende bij hem geen spoor meer van vroeger en dat was wederzijds. Toch zijn we verliefd op elkaar, maar wel anders dan 63 jaar geleden. Nieuw geluk is een mooie samenvatting. We leven vooral in het heden, kijken niet teveel achterom en laten ons niet verleiden tot toekomstdromen."

Van boven
Maaike is ervan overtuigd dat de ontmoeting niet toevallig plaats vond, maar gestuurd werd van boven. "Het heeft me een verdieping van mijn levensweg gebracht. Niet dat ik stapelverliefd ben, maar deze hernieuwde relatie geeft een extra dimensie aan mijn levensavond. Ongelooflijk hoe zichtbaar blij Eb over ons samenzijn is. Hij geeft graag complimentjes, een cadeautje, mooie dichtregels, zoals 'Stemmen versmelten, gevoelens komen samen, plezier wordt gedeeld'. Mijn blijdschap zit vooral van binnen en ik hoop dat we elkaar nog regelmatig mogen ontmoeten."

Henk Poelakker