Column Lizanne Lanser: ‘We blijven luisteren en zien’

We regelen de dingen graag goed in Nederland. Als we het geregeld hebben, zitten we gebeiteld. Als we alles hebben ondergebracht bij die persoon of dat loket, hoeft de rest niet meer op te letten. We zien dat waar we zo goed in zijn, ook een pijnlijke keerzijde heeft. Als systemen en stelsels leidend worden, vergeten we waar het in essentie om gaat. Net als in dat waterrijke dorp waar men druk was met het omheinen van de sloten, zodat geen kind in het water kon vallen. Ondertussen dacht niemand eraan de kinderen zwemles te geven.

Zo verging het vele ouders met hun toeslagen. Het systeem kreeg voorrang op de mens. In ons hele land werden zo’n 30.000 gezinnen de dupe van beslissingen die ver van de menselijke maat waren afgedreven. Met grote consequenties. Wat begon met financiële schulden, leidde veelal tot psychische en sociale problematiek bij ouders en hun kinderen.

Ook in Molenlanden. Samen met Avres en onze buurgemeenten Gorinchem en Vijfheerenlanden zetten we ons in om de gezinnen om wie het gaat in beeld te krijgen. We luisteren en horen van schrijnende situaties. We helpen waar we kunnen. Bij ieder gezin weer anders, omdat elk mens een eigen verhaal heeft.

De werkelijkheid is weerbarstiger dan welk model ook. De mens die je ontmoet, díe laat zien hoe het werkelijk is. Zoals de dame die me vertelde over de zomervakantie. Waar de zomer voor velen een zonnige tijd is, is het voor haar en andere ouders een tijd van onmacht en depressie. Gordijnen dicht en kinderen achter de bank, omdat je je schaamt dat je niet op vakantie kunt. Verdrietig bent, omdat je je kinderen weer moet vertellen dat het dagje uit niet lukt. Het raakt me en zet me in beweging. Om te werken aan een overheid en een samenleving, waar we blijven luisteren en zien. Ook, en juist, als we denken alles goed geregeld te hebben.