Lianne Muilwijk zoekt nieuwe uitdagingen

HEUKELUM • Ze wilde in 2018 fit terugkomen na een slepende blessure en was bezig aan een ijzersterk seizoen. Tot het noodlot voor Lianne Muilwijk (22) toesloeg: in juli kwam ze bij een wedstrijd in Norley in Engeland zwaar ten val en brak haar bekken op drie plaatsen.

Vorige week kreeg de Heukelumse nieuwe tegenslag te verwerken: de stand van haar bekken is niet goed, waardoor de schroef die in juli werd geplaatst niet vastgroeit. Waarschijnlijk moet Lianne in januari opnieuw onder het mes.

Optimistisch
Ondanks alles blijft ze optimistisch. "Soms denk ik: dat beroerde ongeluk. We hadden alles zo goed voor elkaar en ik reed beter dan ooit. Maar het is nu eenmaal gebeurd en ik kom hier sterker uit tevoorschijn."

"Bovendien heb ik dit jaar veel geleerd. Hoe dit ook afloopt: ik ga op zoek naar nieuwe uitdagingen. Stil zitten kan ik niet."

Kampioen
Motorcross zit Lianne in het bloed. "Ik begon op mijn achtste. Opa kocht toen een motortje voor me. Daarna ging mijn vader met me op stap naar wedstrijden door het hele land en later ook Europa in."

De successen kwamen al snel. "Ik begon bij de jongens. Toen ik in 2010 bij de dames startte, reed ik meteen vooraan."

Ze werd in 2011 op 15-jarige leeftijd kampioen bij de dames, later werd ze nòg een keer Nederlands kampioen en in 2015 eindigde ze als tweede bij het EK. Van lieverlee boekte ze ook successen bij crosses om het Wereldkampioenschap.

Blessures
Naast overwinningen en kampioenschappen lopen ook blessures als een rode draad door haar carrière. "Ik heb mijn beide schouders gebroken. En mijn pols." Het jaar 2017 werd een rampjaar door een beknelde buikzenuw. Vandaar dat ze voor 2018 haar doelen bijstelde.

"Ik wilde een stapje terugdoen om weer helemaal fit terug te komen. Ik wilde in Nederland alle wedstrijden rijden, Europees kampioen worden en drie wedstrijden meerijden op het WK."

Tot juli was ze op de goede weg. "Ik won in eigen land alles. Dat waren mooie wedstrijden, ook al omdat de mannen-veteranen meededen. En ook bij het EK ging het goed. Tot die wedstrijd in Engeland stond ik eerste."

Afschuwelijke val
Op 15 juli ging het in Norley helemaal mis. In de laatste manche maakte ze een afschuwelijke val. "Ik reed over een bult, pakte de binnenbocht om een tegenstander te passeren en raakte met mijn motor een paal aan de zijkant van de baan. Ik werd gelanceerd."

Ze maakte een vreselijke smak, waarbij ze haar bekken op drie plaatsen én haar sleutelbeen brak. "Ik kon niet staan en voelde dingen over elkaar heen schuiven."

De wedstrijd werd stilgelegd en Lianne werd met een traumahelikopter naar het ziekenhuis vervoerd, waar ze de volgende dag werd geopereerd. "Ze dienden me morfine toe, maar daar kan ik niet tegen. Toen moesten die pijnstillers eerst mijn lichaam uit. Wat heb ik toen een pijn gehad."

Revalidatie
Later werd ze per ambulance - een rit van twaalf uur, omdat het vliegtuig werd gemist - naar het AMC in Amsterdam vervoerd. Na een revalidatieperiode van drie weken in de Hoogstraat in Utrecht kwam ze weer thuis.

"Alles bij elkaar heb ik ruim zeven weken in het ziekenhuis gelegen. In het begin dacht ik dat mijn carrière was afgelopen. Het was allemaal zo heftig, ik had veel pijn en het gevoel in mijn rechterbeen was weg. Ik dacht: 'straks kan ik niet meer lopen'."

Kriebelen
Maar al gauw begon ze te twijfelen. "Na vier dagen kon ik mezelf al wassen en aankleden. Dan begint het te kriebelen. Motorcross is vijftien jaar mijn leven geweest. Mijn agenda en vrije tijd werden bepaald door de sport. Ik hield er altijd en overal rekening mee, wilde per se het beste uit mezelf halen."

Bovendien kruipt het bloed waar het niet gaan kan. "Ik loop nu met krukken en weet dat ik de trap niet op mag rennen. Maar dat vergeet ik zo weer. Voor ik het weet, doe ik het toch. Ik heb een handbike rolstoel. Daarmee rijd ik door Heukelum. Ook met die rolstoel ga ik zo hard mogelijk. Als het kan met twee wielen door de bocht. Je moet toch wat."

Tegenslag
Haar revalidatie stagneerde. In oktober bleek tijdens een controle dat de schroef in haar bekken niet vast zat. "Ik doe nu al twee maanden niks."

De hoop van Lianne en haar artsen dat de schroef vanzelf vast zou groeien, bleek ijdel. Pal voor Kerst kreeg ze het bericht dat ze opnieuw moet worden geopereerd. Ze berust in de nieuwe tegenslag: "Het is gewoon niet anders."

Twijfel
Hoe het daarna verder gaat, weet ze nog niet. Maar: de motorsport blijft trekken. "Het liefst wil ik terug op de motor. Gewoon weer verder. Zo snel mogelijk op trainingskamp. Al wordt het 2020 voor ik weer echt mee kan doen."

"De dag erop twijfel ik en denk ik dat het nooit meer wordt als vroeger. Dat ik onbewust bang blijf voor een nieuwe val. En dat remt af."

Ze stelt de keuze nog even uit. "Eerst weer helemaal beter worden, dan kijken we verder. En als ik stop met motorcross ga ik zeker nieuwe uitdagingen zoeken. Misschien ga ik dan met een fiets de Alp d'Huez beklimmen."

André Bijl