Janny Bel-Brinkers: al 40 jaar in het onderwijs

SPIJK • Ze begon als juf voor een klasje met twaalf kleuters in Vuren. Inmiddels is ze intern begeleider voor De Wegwijzer in Heukelum en De Hoeksteen in Spijk. Janny Bel-Brinkers viert haar 40-jarig jubileum in het onderwijs.

Op de Zomerfeesten in Gorinchem dit jaar werd ze op haar schouder getikt. In eerste instantie herkende ze de dertiger niet die haar opgetogen aansprak met "juf Janny". Totdat ze hem eens goed aankeek. Het was één van de "belhamels" die ze in Vuren nog heeft lesgegeven. Hij had daar hele goede herinneringen aan, vertelde hij haar. Ontmoetingen met oud-leerlingen doen Janny Bel-Brinkers altijd goed. "Omdat je dan soms hoort dat je het verschil hebt gemaakt. Natuurlijk moet ik ook weleens stoom afblazen, even mopperen. Maar het onderwijs is echt een prachtig vak. Het is nooit hetzelfde, ontzettend dynamisch. En het is bijzonder om bij te mogen dragen aan de ontwikkeling van kinderen."

Ze benadrukt het een paar keer. Het moet een positief verhaal worden. Ze is dan ook een optimistisch mens. Typisch iemand die geen problemen ziet, alleen maar uitdagingen. Ze vindt het jammer dat het onderwijs de laatste tijd vooral negatief in het nieuws komt. Te hoge werkdruk, te lage salarissen: dat is een beetje de teneur. En daar zit een kern van waarheid in, beaamt ze. "Ik maak me ook wel zorgen over waar het heengaat." Ze stipt het lerarentekort aan. Maar ook de protocolissering van het beroep. "Ik hoor leerkrachten zuchten over die administratie. Het voelt voor sommige docenten alsof ze niet vertrouwd worden. Ze moeten zoveel opschrijven. Dat begrijp ik wel, aan de andere kant is het ook heel belangrijk om dingen vast te leggen. Je moet de vooruitgang van een kind monitoren, anders zie je die ook niet. We moeten alleen proberen om daar een weg in te vinden." Janny vindt: erover klagen mag best, maar niet te lang. "We moeten er niet in blijven hangen, we moeten juist denken: hoe kunnen we het veranderen." Bovendien: het geklaag over de regeldruk leidt soms teveel af van waar het eigenlijk om zou moeten gaan. Namelijk: "de kinderen en hun ontwikkeling".

Janny Bel-Brinkers begon in Vuren, voor een kleuterklasje. Dat is inmiddels al 40 jaar geleden. Ze begon in een tijd dat het nog normaal was om op huisbezoek te gaan bij leerlingen en hun ouders. "Het was altijd een beetje ongemakkelijk als een kind er dan op stond dat je zijn of haar kamer nog even zou bekijken. Terwijl die ouders dat eigenlijk maar niets vonden." Juf Janny kreeg bijna alle groepen wel een keer onder haar hoede. Maar de Asperse begon zich na twintig jaar voor de klas af te vragen of ze dit tot haar 65^ste zou volhouden. "Ik heb me altijd het lot aangetrokken van leerlingen bij wie het leren niet vanzelf gaat." Maar als leerkracht heb je daar niet altijd tijd voor. Janny besloot zich in 2002 daarom te gaan specialiseren in het begeleiden van kinderen met speciale onderwijsbehoeften. Later werd ze intern begeleider, een functie die ze nu uitoefent voor De Wegwijzer in Heukelum en De Hoeksteen in Spijk, scholen onder de vlag van stichting LOGOS - de stichting waar ze sowieso haar hele loopbaan al voor werkt. Eigenlijk is ze - oneerbiedig gezegd - een soort manusje-van-alles. Een vraagbaak voor ouders. Vertrouwenspersoon voor leerlingen. Een steunpunt voor leerkrachten. Begeleider van kinderen die op wat voor manier dan ook niet mee kunnen komen. En dan zit ze ook nog in een overkoepelend coördinatorenoverleg van verschillende scholenstichtingen. "Ik ben een verbinder, een organisator. Ik vind dat je zelf je inspiratie moet zoeken, ik vind veel energie in het volgen van cursussen."

Vorig jaar kwalificeerde ze zich nog als coach van 'Het Zandkastelenprogramma', een begeleidingstechniek voor kinderen in een echtscheidingssituatie. "Alle kinderen in zo'n situatie presteren een tijdje minder. Dat is logisch: hun hoofd zit vol met andere dingen." De begeleiding moet helpen om duidelijkheid te scheppen voor kinderen én hun ouders. Het besluit om zich hierin te bekwamen was een typisch Janny-besluit. Er was een kind met een hulpvraag, die eigenlijk alleen met haar wilde praten. Maar vanuit het sociaal team van gemeente Lingewaal kreeg Janny de waarschuwing: niet doen, want je bent niet gekwalificeerd. "Nou, dacht ik, dan kwalificeer ik me toch?"