Bert Dekker: alles op de Ötztaler Radmarathon

LEKKERKERK • Bert Dekker maak je niet gelukkig met een ‘rondje om de kerk’. De Lekkerkerker gedijt vooral in de bergen. Zijn nieuwste uitdaging: de Ötztaler Radmarathon van komende zomer.

“In 1996 nam ik daar al een keer aan deel”, duikt Dekker in zijn wielerverleden. “Het was min of meer mijn debuut in het hooggebergte. Tot mijn verbazing bleek ik prima mee te komen tussen de profs en de erkende klimmers. Uiteindelijk werd ik negende.”

50-plus
Nu, een kwart eeuw later, vindt Bert Dekker het tijd om nog een keer de uitdaging aan te gaan en nu wel als eerste boven te komen in Oostenrijk. “Maar dan wel in de 50-plus categorie, hoor”, zegt de sportieve Abraham lachend. “Tenminste, er van uitgaande dat corona geen roet in het eten gooit..”

In de tussentijd traint hij er flink op los. “Zo fiets ik dagelijks naar mijn werk in Woerden en pak ik alleen dan wel samen met mijn trainingsmaten langere ritten. Wellicht kan ik daar straks nog een weekje hoogtetraining in Spanje aan toevoegen.”

Marmotte
Bert Dekker was in zijn jongere jaren één van de beste klimmers van Nederland. Zo won hij tussen 1996 en 2009 vier keer Le Marmotte, een zware bergkoers die de renners onder andere over de erkende Tour de France-bergen Galibier en Alpe d’Huez voert. “De eerste keer dat ik de Marmotte reed, was het mijn doel om in de top-10 te eindigen. Maar ik wón ‘m!”

Dat huzarenstukje zou Bert Dekker in 1999, 2002 en 2009 herhalen. “Die laatste overwinning deed me veel: ik was al 39 en verwachtte veel moeite te hebben om die jonge gasten bij te houden. Daar kwam nog eens bij dat ik lek reed op de Galibier. Ik leende vervolgens van een wildvreemde een wiel en kon alsnog het verloren gegane terrein goedmaken én winnen.”

Opmerkelijk
De wielerloopbaan van Bert Dekker mag gerust opmerkelijk genoemd worden. “Als kind zat ik graag op de fiets, zonder daarbij aan wielrennen te denken”, blikt hij terug. “Het werd pas wat serieuzer toen ik een keer met een fietsvakantie meeging en voor het eerst in de bergen reed. Dat sprak me enorm aan. Ik wilde er verder mee en voegde de daad bij het woord.”

Hij had vroeger nooit kunnen bevroeden dat hij talent had als klimmer. “Eigenlijk heb ik er ook niet het ideale lichaam voor met mijn 1 meter 83 en 70 kilogram. Toch bleek ik aanleg te hebben. Ik fiets vooral op souplesse.”

Ook niet onbelangrijk: Bert Dekker voelt zich thuis in de bergen. “Als je er lol in hebt ga je vanzelf harder rijden. Cols geven me een ‘vakantiegevoel’, zelfs als het kilometers lang 18 procent omhoog gaat. Veel mensen denken dat je dan alleen het asfalt ziet, maar dat is in mijn geval niet zo. Hoe zwaar de inspanning ook is, ik geniet altijd van de omgeving: mooie massieven, een dal, eeuwige sneeuw... Ook belangrijk voor een klimmer: je moet op een bepaalde manier moedig zijn; zéker bij het afdalen.”

Naturel
Hoewel Bert Dekker als klimmer met de besten mee kon en ze zelfs versloeg, kwam hij nooit in het profwielrennen terecht. “Ik denk dat ik zeker één of meer bergritten in de Tour de France had kunnen winnen”, zegt hij stellig. “Maar ik heb het nooit kunnen bewijzen. Er werd gezegd dat ik destijds al te oud was om de overstap naar de profs te maken. Ik vond dat onzin. Misschien had het er ook wel mee te maken dat ik maar op één manier wilde fietsen: naturel. In een tijd waarin veel dopinggebruik plaatsvond, was dat wellicht geen populair standpunt. Daarnaast had ik nog een reden om niet per sé profwielrenner te willen worden: mijn baan. Die wilde ik er niet voor opgeven. Nee, ik heb er nooit spijt van gehad. Het leven is goed zo. Zeker als ik de Ötztaler Radmarathon weet te winnen, haha!”

Jan Timmer