Kwieke 80’er Frans Rietveld is nog niet uitgeschaatst

HAASTRECHT • Schaatstrainer Frans Rietveld (80) is nog lang niet klaar: ‘Ik ga niet langs de kant staan, dat heb ik nooit gedaan’

Hij trainde toppers als Hein Vergeet en Leo Visser en begon op zijn zestigste ook nog aan zijn eigen schaatscarrière bij de masters. Tien wereldtitels later heeft hij er nog altijd niet genoeg van. Zijn geheime wapen? Dat is de groentetuin, waar hij fit blijft maar ook rust vindt. 

Frans Rietveld mag dan zijn tachtigste verjaardag net gehad hebben, het zware werk in de tuin schrikt hem allerminst af. Nee, na een schaatswinter kijkt hij alweer uit naar de zonnige maanden van het jaar. Naar de dagen waarop hij kan tuinieren in zijn groentetuin, verscholen achter de grote Sint Barnabaskerk in Haastrecht. 

Het fysieke werk houdt hem fit en vormt zo een onderdeel van zijn voorbereidingen op de volgende winter. Maar in de tuin vindt hij ook rust. “Elke dag een paar uurtjes fietsen en als het dan mooi weer is, eindig ik hier. Dan eet ik in het zonnetje lekker een tomaatje of een appeltje uit eigen tuin”, klinkt het verlekkerd.

Vriendschap
Eenmaal aan de praat, volgen de verhalen elkaar snel op: jeugdtrainingskampen in Inzell met schaatsclub De Lekstreek, waar trainer Rietveld warme herinneringen aan bewaart. Er was kattenkwaad, bijvoorbeeld toen de jeugdige schaatsers uit de Krimpenerwaard een stapel oude kranten vonden en bezorgden. In Zuid-Duitsland ontstonden ook vriendschappen voor het leven.

Rietveld vertelt ook over zijn vele fietsavonturen. Zo vertrok hij eens stilletjes op een late avond op de tweewieler naar Heerenveen. “Ik had gewacht tot mijn vrouw naar bed ging, want ik wist dat zij het niet goed zou vinden. Ik legde een briefje op tafel: ‘Ben naar Heerenveen. Ik bel nog’”, vertelt hij lachend. Berlijn bereikte hij eens na een fietstocht van 24 uur, nadat hij zijn vertrek op dezelfde manier had aangekondigd. “En dan ga ik gewoon”, vertelt de nuchtere Rietveld, die als zeventiger ook eens in zeven dagen naar Inzell trapte, om te kunnen trainen op het zomerijs. “Elke dag 200 kilometer, anders zou ik het niet op tijd halen.”

Masters
“Tot mijn zestigste had ik nooit een licentie”, vertelt Rietveld. Een bericht over wedstrijden voor masters trok zijn aandacht. Vanaf dat moment richtte de trainer zich ook op eigen successen. Al stond het plezier voorop, want de deelnemers aan de kampioenschappen voor masters vormen ook een grote, internationale vriendengroep.

“Je ziet elk jaar dezelfde gezichten, dat is hartstikke gezellig. Mijn eerste WK was in Baselga. Om de kosten een beetje te dekken, ging ik op zoek naar sponsoren. Ik vroeg Hein Vergeer om advies. ‘Je hebt een sponsor gevonden’, reageerde hij direct. Als dank voor alles wat ik voor hem had gedaan, betaalde hij mijn reis naar Italië. In de jaren daarna hield ook De Lekstreek weleens een inzameling voor leden die meededen.”

Wereldkampioen
Zijn streven om door te gaan tot hij wereldkampioen zou zijn, is aardig gelukt. In Inzell veroverde hij begin februari zijn tiende wereldtitel, zowel sprint als allround. De concurrentie dunde in al die jaren overigens wel uit.

“Toen ik begon, reed ik tegen 26 anderen. Nu waren we in mijn leeftijdscategorie nog met z’n vieren. Dat is wel jammer, want je wilt toch ook uitgedaagd worden. Door corona was er ook weinig lol aan. Er was geen openingsdiner, geen afsluitend feest en pas op het allerlaatste moment werd duidelijk dat er wat publiek op de tribune mocht zitten. Misschien is het na mijn tiende titel in Inzell, waar ik al veertig jaar kom, ook wel mooi geweest.”

De lange versie van dit interview staat, samen met tal van andere schaatsverhalen, in het blad Proskating van deze maand.

Johan Boef