Serie 'Armoede in de polder': Inge heeft haar lesje geleerd

LOPIKERWAARD • Inge (gefingeerde naam) leeft van 45 euro per week. In onderstaand relaas vertelt ze over hoe dat gekomen is en hoe ze haar toekomst ziet.

'Ik kom oorspronkelijk uit Utrecht, heb daarna in Nieuwegein gewoond en woon sinds drie jaar in de gemeente Lopik. Mijn vorige partner was postbode. Er was altijd geldgebrek. Hij joeg zijn salaris er iedere maand snel doorheen. Waar het aan op ging weet ik niet; we hadden gescheiden rekeningen. Hij gaf daar ook geen inzicht in. Wel weet ik dat hij veel blowde.'

'Op een gegeven moment zat ik krap en vroeg ik hem of hij nog geld voor boodschappen had. Dat had-ie niet. Sterker nog, hij bekende dat de dag daarop het huis ontruimd zou worden vanwege onze schuldenlast. Het viel me rauw op mijn dak.'

'Onze relatie was sowieso niet goed en met mijn zoon, die van een andere man is, kwam ik bij mijn ouders te wonen. Via de woningstichting kreeg ik mijn huidige woning in de gemeente Lopik aangeboden. Ik was gelijk verliefd op dit huis. Ik voel me hier thuis en wilde een nieuwe start maken. Vandaar dat ik heb aangeklopt bij Werk en Inkomen Lekstroom om in de schuldsanering te kunnen gaan. Dat was nog een heel traject; het duurde een jaar voordat het geregeld was. Nu ben ik aan het aftellen: in maart 2017 begin ik met een schone lei. Zonder schulden.'

'Ik heb vroeger in een callcenter en als cassière in een supermarkt gewerkt. Vanwege gezondheidsklachten heb ik nu vrijstelling tot januari en hoef ik niet te solliciteren. Ik heb de chronische longziekte COPD, stadium 2, en rugklachten. Ja, ik rook. Heel slecht, vooral vanwege mijn longproblemen, maar ik kom er maar niet van af. Ik heb van alles geprobeerd, maar het is echt een verslaving. Mocht ik terugvallen naar stadium drie van COPD, dan moet ik wel stoppen. In stadium vier zou ik aan het zuurstof moeten en daar ben ik uiteraard erg bang voor.'

'Toen ik op mezelf woonde in Nieuwegein had ik al schulden. Ik mocht van mijn bank 2.000 gulden in het rood staan als ik eenmaal per maand maar een positief saldo had. Maar dat lukte me al snel niet. Waar ik het aan uitgaf? Niet iets specifieks, ofzo. Meer aan algemene dingen, zoals boodschappen. Ook niet aan kleding, want dat doet me niets. Ik kreeg en krijg nog wel eens wat van mijn moeder, want we hebben dezelfde maat.'

'Niet betaalde zorgpremies en mijn gebitsprothese, die ik niet vergoed kreeg, deden me verder in de rode cijfers belanden. Voordat ik het wist had ik een kleine 20.000 euro schuld. Laksheid speelt daarbij ook een rol, daar moet ik eerlijk in zijn. Sommige rekeningen liet ik ongeopend. Struisvogelpolitiek dus. Ik dacht altijd: volgende maand betaal ik wel. Maar daar kwam het dan weer niet van. Kortom, een neerwaartse spiraal, waar ik niet uit kwam. Toen ik nog werkte verdiende ik te weinig om alles af te betalen, laat staan toen ik in de bijstand belandde.'

'Ik krijg nu 45 euro per week. Daar schrok ik in het begin wel van: dat is wel erg weinig. Inmiddels weet ik niet beter en gaat het eigenlijk best goed. Ik kom er mee uit, al krijg ik ook wel eens wat toegestopt en pas ik bij een gezin tegen vergoeding op hun kinderen op. Die paar tientjes extra kan ik heel goed gebruiken.'

'Mede dankzij de Voedselbank kan ik de meest noodzakelijke boodschappen in huis halen. Wat je krijgt, verschilt per week. Vaak vlees, wat aardappels, blikje doperwten, eieren, dat soort dingen. De uitgiftedag is iedere dinsdag. Best gezellig, want je ontmoet dan mensen die in hetzelfde pakket zitten. Dat schept een band.'

'Mijn zoon is werkzoekend. In het weekend woont hij bij zijn vader in een ander dorp. Hij heeft ook zijn vrienden daar. Hij heeft op dit moment geen werk, maar is op oproepbasis voor een groothandel werkzaam. Hij is zuinig met geld. Ik ben er trots op hoe hij omgaat met de situatie. Ik hoor hem nooit klagen. Zijn vrienden weten dat we het niet breed hebben. Daar schaamt hij zich niet voor. Ik ook niet trouwens. Mijn omgeving weet het ook en heeft er juist waardering voor dat ik er via de schuldsanering bovenop wil komen.'

'Nee, op vakantie ben ik niet geweest. Ik mis het ook niet: ik ga al ruim twintig jaar niet. Of het pijn doet , dat vrijwel iedereen wel lekker op vakantie gaat? Nee hoor, ik gun iedereen zijn pleziertjes. Al gaan ze vier keer per jaar, mij doet het niet zoveel.'

'Ik zie mijn huidige situatie ook niet als armoede. Armoede is als je geen eten op tafel hebt en daarover heb ik niet te klagen. Ik ben ook vrij nuchter: ik neem de situatie zoals die is. Wel ben ik blij dat het einde van de schuldsanering in zicht is. In mijn oude fout zal ik niet vervallen. Ik heb mijn lesje wel geleerd. Mijn vader gaat mijn geld nu beheren, tenminste voor zover het de vaste lasten betreft. Dan worden die keurig betaald en weet ik precies wat ik overhoud. Het zou leuk zijn als ik weer eens een extraatje kan kopen. Geen gekke dingen, maar bijvoorbeeld een bosje bloemen of iets voor aan de muur. Dat is voor mij luxe.'

Het Kontakt probeert armoede in de Krimpener- en Lopikerwaard een 'gezicht' te geven door het begrip vanuit verschillende aspecten te belichten. Wat is armoede en wat doet het met je? Dit is deel 3; de eerste twee artikelen in deze serie zijn terug te vinden op www.hetkontakt.nl Voor reacties en suggesties: r.vanderhek@hetkontakt.nl