Geloof en kinderen bieden Martie steun

BERGAMBACHT • Martie van Ieperen uit Bergambacht verloor na een kort maar hevig ziekbed haar man Gerrit. Het geloof en hun kinderen houden haar overeind. Een monoloog.

'We kregen de diagnose op 2 augustus, waarbij hij nog enkele maanden te leven zou hebben. Gerrit overleed op 27 september. Hij had uitgezaaide darmkanker. Het zat ook in zijn lever en lymfeklieren. De voortekenen –hevige vermoeidheid- waren niet goed, maar dit sloeg alles. Gerrit was altijd gezond. Hij bezocht zelden een dokter en kwam nooit in een ziekenhuis. Hij was een keiharde werker.'

Heftig
'Ik heb hem thuis verzorgd. Het was een heftige periode, waarbij we echter ook mooie momenten hebben beleefd. Met onze kinderen zijn we bijvoorbeeld nog naar 'ons' bankje bij de Lek geweest. We liepen graag langs de rivier. Hier in de buurt, maar ook langs de Waal, de Rijn, noem maar op.'

'Het geloof is mijn houvast. Het houdt me overeind, daar ben ik God dankbaar voor. Gerrit heeft geen afscheid genomen, want we hopen elkaar later weer te zien. Zowel na het overlijden van mijn oudste zoon Franco –in 2010- als Gerrit waren er duidelijke tekenen van de aanwezigheid van God. Dat geeft me kracht. En mijn kinderen natuurlijk. Afgelopen weekend was het nog een zoete inval hier in huis. Daar geniet ik van. We hebben onze kinderen veel liefde gegeven. Gelukkig krijg ik dat nu dubbel en dwars terug.'

Maatje
'Franco verongelukte in 2010. Hij was toen negentien jaar. Het verliezen van je kind is het ergste wat je als ouder kan overkomen. Je weet je geen raad. Afgelopen jaren ben ik ook mijn beide ouders verloren. En met Gerrit ben ik niet alleen mijn man kwijt, maar ook mijn maatje. We deelden alles. Het verlies laat zich niet in woorden vatten.'

'Gerrit maakte zich zorgen over me. Of ik me wel zou redden na zijn overlijden. Ik heb hem gerustgesteld. Natuurlijk had ik veel pijn en verdriet in de wetenschap dat ik hem zou verliezen, maar ik wilde hem daar niet mee belasten. Dan was het voor hem nog moeilijker geweest. Toen we buiten in de tuin samen op een bankje zaten, heb ik hem beloofd dat ik de Alpe d'HuZes voor hem zou lopen.'

Alpe d'HuZes
'Vorig jaar had ik Alpe d'HuZes-team Krimpenerwaard al gevolgd, en dan vooral de verrichtingen van Wim Rodenburg en Werner de Bruijn, die hier uit het dorp komen. Mooi was het moment dat mijn dochter Janou me vertelde dat ze met me mee zou gaan. "Ik laat je toch niet alleen die berg op lopen?", zei ze. Ik had het stiekem al gehoopt. En misschien zijn onze andere kinderen er ook wel bij, al is iedereen daar uiteraard vrij in. Het moet ook maar kunnen. Ze zijn er hoe dan ook in gedachten bij op de berg.'

'Ik ontmoet graag andere mensen. Los van het emotionele van Alpe d'HuZes en het doel, zoveel mogelijk geld voor KWF kankerbestrijding inzamelen, kijk ik uit naar het evenement. We zitten met vrijwel het hele team op één locatie. Het is mooi om dat gezamenlijk te beleven en eventueel naar elkaar toe te groeien. Van teamleden die ook dit jaar zijn geweest hoor ik dat het een mooie en warme ervaring was.'

Geen probleem
'Die berg op lopen wordt geen probleem. Ik wandel wel eens, maar de komende maanden ga ik extra trainen. Ik loop 'm voor Gerrit en kom hoe dan ook omhoog. Ook financieel loopt het naar wens. Ik heb al bijna tweederde van het 'startbedrag' van 2.500 euro binnen. Dit mede dankzij een mooie donatie van een collega/vriend van Gerrit. Ook de restaurantactie –op donderdag 17 januari 2019- wordt een succes. Het restaurant dat Janou en ik kregen toegewezen, 'Aan de Dijck' in Bergambacht, is al volgeboekt.'

Kleinkind
'In mijn vrije tijd zet ik me graag in voor anderen. Zo help ik jonge vrouwen die zwanger zijn geraakt, maar eigenlijk geen geld hebben voor een babyuitzet. Dan zoek ik van alles bij elkaar. Via Facebook bijvoorbeeld. Ik help jongeren door het hele land, en onlangs ook in België. Waarom ik dat doe? Een zwangerschap hoort een mooie tijd te zijn. Daarin moet je je niet druk maken vanwege geldzorgen.' 

'Binnenkort hoop ik zelf mijn eerste kleinkind te mogen begroeten. Daar ben ik dankbaar voor. Gerrit had zo gehoopt het mee te mogen maken, maar dat mag helaas niet zo zijn.'

Rechtop
'Ik zeg wel eens: ik ben geknakt, maar loop nog rechtop. Het getoonde medeleven heeft me gesterkt. Mooi dat er mensen zijn die na een heftige gebeurtenis oog voor elkaar hebben én houden'.