Voormalig Irakees profvoetballer bij ASV: 'Ammerstol is mijn familie'

AMMERSTOL • Hij ontvluchtte Irak, omdat hij door het leger werd opgeroepen om tegen IS te gaan vechten. Maher al Kaabi bestrijdt liever tegenstanders op het veld dan terroristen in de woestijn. De voormalige profvoetballer voelt zich thuis bij vierdeklasser Ammerstol.

Maher Mobarak al Kaabi (30) toont een boek met plaatjes. Hij wil zo snel mogelijk de Nederlandse taal leren, want in het Engels is communiceren eveneens lastig. "Daarom volg ik de programma's op televisie met gespitste oren. Mijn woordenschat is beperkt. Als je wil integreren moet je je ten minste verstaanbaar kunnen maken."

Inmiddels is hij vaste kracht in de selectie van vv Ammerstol. "Tijdens een feestje vertelde ik Etienne Niestadt en Gerben Ruissen, twee spelers van Ammerstol, dat ik in Kirkuk op professionele basis bij Dakoek had gespeeld. Dat was voordat ik op de vlucht sloeg. Dat vonden ze wel interessant. Daarom vroegen ze me om een keer een training van Ammerstol bij te wonen. Sindsdien ben ik er niet meer weg te slaan."

Voetbal is en was zijn leven. Al Kaabi trainde in Kirkuk alle dagen van de week voor 450 dollar per maand. Daarom was zijn verblijf in het asielzoekerscentrum dodelijk saai. Zijn conditie is nog steeds matig door de lange periode van inactiviteit, maar met duurlopen door Schoonhoven probeert de aanvaller zijn fysieke gesteldheid te verbeteren. "Ik sta nog teveel stil met de bal. Ik moet juist dartelen en op snelheid een tegenstander passeren. Dat is mijn sterkste punt. Het gaat nog niet zoals ik wil, want ik krijg steeds flinke tikken tegen mijn enkels en knieën."

Maher al Kaabi roemt de gemoedelijkheid bij ASV. Hoewel hij eigenlijk beneden zijn niveau speelt, wil hij sportpark De Snackert niet verlaten. "Deze club zit in mijn hart. Het is eigenlijk mijn familie. Voetbal is geen broodwinning meer, ik speel nu voor m'n plezier. Als ze 's zondags spelers tekort komen, voetbal ik zelfs twee keer in een weekeinde. Goed voor mijn scoringspercentage." De vriendelijke vrijgezel is uiterst sportief. Een beuk uitdelen hoort daar niet bij. Incasseren wel. Daarom fonkelden zijn ogen toen hij enkele weken geleden een gele kaart kreeg vanwege een fopduik. "Was het maar waar. Ik werd flink geraakt door mijn tegenstander en had er goed last van. Toen ik weer opgelapt was, kreeg ik geel. Daar begreep ik niets van."

Hij heeft een krantenfoto van een spelmoment met zijn beeltenis gekopieerd en naar het thuisfront in Irak verzonden. Bij zijn moeder stroomden de tranen over haar wangen. "Ze mist me enorm en dat is wederzijds. Af en toe heb ik heimwee. Maar ik heb voor dit avontuur gekozen. Als ik terugkeer naar Irak word ik meteen gearresteerd wegens dienstweigering. Misschien kan ik haar een keer in Turkije ontmoeten. Dat is neutraal terrein. Voorlopig maak ik haar blij met de woorden dat ik hier heel gelukkig ben."

Pieter van der Laan