Sterrenburg en Faay vieren jubileum op Weissensee

SCHOONHOVEN • De jaarlijkse strijd tussen 'Ster' en 'Faay' op de Weissensee gaat een nieuwe fase in. Beide schaatsers willen elkaar graag kloppen, maar zullen zich dit keer niet bovenmatig inspannen. Dat lukt niet meer.

Ruim 25 jaar lang woedde er een onderling gevecht op het ijs van de Oostenrijkse Weissensee, maar deze jaargang willen de Schoonhovenaren Sjaak Sterrenburg (75) en Jan Faay (67) vooral de rit 'overleven'. "Het gaat allemaal wat strammer", zegt Sterrenburg. "Ik rijd nu achterin het peloton, in de buurt van de bezemwagen. M'n broer Kees zei vroeger al dat de meeste bejaarden in het verzorgingshuis fitter waren dan zijn schaatsende familieleden. Hij krijgt straks nog gelijk ook."

Zijn eeuwige tegenstander Jan Faay ziet er iets frisser uit, maar is dan ook ruim zeven jaar jonger. De onlangs gepensioneerde timmerman heeft zich geen doel gesteld. "Ik rijd op 29 januari samen met m'n dochter Ilona. Meestal ben ik haar gangmaker. Ik moet me aanpassen, maar dat is geen enkel punt. De periode dat ik in krap zeven uur na 200 kilometer over de finish kwam, ligt alweer ver achter mij", zegt Faay.

Beiden hopen vooral heelhuids de streep te halen, want het kan spoken op het meer en dan zie je de scheuren niet. Ook de lage temperatuur kan een rol spelen. "Op dit ogenblik is het 8 graden onder nul en buitengewoon zonnig, maar dat kan rap veranderen. We hebben alle weersomstandigheden meegemaakt sinds 1989. Je ging half bevroren of zwetend over de streep. Het was steeds een avontuur dat we niet wilden missen. Ik rijd voor de dertigste keer mee; Jan gaat voor de 25ste maal van start. De burgemeester van het dorp zal ons na afloop huldigen", weet Sjaak Sterrenburg.
 
Alarm
Het had weinig gescheeld of 'Ster' had zijn jubileumrit moeten afzeggen. Vorige week ging opeens het licht uit tijdens een training op Flevonice in Biddinghuizen. "Ik weet nog steeds niet wat er gebeurde, maar opeens lag ik buiten bewustzijn op het ijs. Er werd door een EHBO-medewerker alarm geslagen, omdat ik geen polsslag had. Daarna stonden er meteen twee ambulances bij de baan en cirkelde de traumahelikopter rond. Ik ben uiteindelijk op een brancard gelegd en naar een ziekenhuis in Harderwijk gebracht. Daar heeft de cardioloog geen oorzaak kunnen vinden."

Mogelijk was het een combinatie van een lage bloeddruk, te veel inspanning en te weinig voedsel. "Ik mag naar de Weissensee van de arts, maar moet me eerst melden bij de medische post. Ik mag ook niet alleen rijden." Lachend: "Er zijn gelukkig altijd wel een paar 'krukken', die in dezelfde slakkengang over het ijs gaan."

Thuis opsluiten heeft toch geen zin, weet echtgenoot Trudy: "Daar is Sjaak geen type voor. Dan neemt-ie liever wat risico." 

"Ach, voor een knuffel van rondemiss Linda doet hij veel", lacht Jan Faay. "Voor mij is het de laatste keer dat ik de marathon rijd. Bij Sjaak weet je dat nooit."

Pieter van der Laan