Marijke Klapwijk gaat voor Alpe d'HuZes: 'Ik ben een mazzelkont'

STOLWIJK • Ze leeft in 'reservetijd' en heeft haar tanden gezet in een flinke uitdaging: deelname aan Alpe d'HuZes 2019. Samen met haar buurvrouw en vriendin Monique Oomens.

17 mei 2013: ze herinnert het zich nog als de dag van gisteren. Haar borst was rood en pijnlijk en ze wist dat het niet goed was. Hoewel eerst de diagnose van een ontsteking werd gesteld, had ze een donker voorgevoel: "Zoiets weet je gewoon als vrouw", zegt ze.

Niet-hormonale uitgezaaide borstkanker, zo luidde enkele weken later de officiële uitslag: "In eerste instantie denk je: dit gaat niet over mij. Je gelooft het niet. Ik huilde dikke tranen. Op de weg terug had ik al een afscheidsgedicht in mijn hoofd en zag ik de rouwbloemen voor me."

Rollercoaster
Marijke Klapwijk (67) doet haar verhaal in haar Stolwijkse woning, met aan haar zijde steun en toeverlaat Monique Oomens, die een huis verder woont. Ondertussen gaan de brokken van hun Alpe d'HuZes-speculaasactie rond en is de koffie ingeschonken. Beiden hebben een woelige tijd achter de rug, want alsof het zo moest zijn kreeg Monique's man rond dezelfde periode ook de diagnose (postaat)kanker.

"Zo vonden we onszelf terug in het ziekenhuis in Gouda", kijkt Marijke terug op die onzekere maanden. "Je komt in een rollercoaster van chemokuren en ziekenhuisopnames terecht en gaat met de stroom mee. Ik was ziek, angstig en onzeker. Dieptepunt was toen mijn haar eraf moest. Ik heb staan huilen als een kind. Het was verschrikkelijk." Ze verklaart nader: "Zonder haar ben je zichtbaar ziek. Ik krijg tot op de dag van vandaag een naar gevoel bij het geluid van een tondeuse."

Gek genoeg voelde het anders toen haar borst geamputeerd werd. Marijke: "Normaal gesproken zouden ze in mijn situatie niet tot borstamputatie zijn overgegaan, omdat het geen toegevoegde waarde zou hebben, maar ik heb er zelf op aangedrongen. Natuurlijk is het enorm ingrijpend voor een vrouw om je borst te verliezen, maar ik vond het nog erger om met een tumor in mijn lichaam te moeten leven. Die wilde ik kwijt."

Zij die zelf jaren in de verpleging had gewerkt, maar er door reuma mee moest stoppen, onderging de behandelingen gelaten, met de hoop op betere tijden. "De verwachting destijds was dat ik nog twee jaar te leven had. Ik ben nu 5,5 jaar verder. Ja, ik ben een mazzelkont."

Zeg vooral niet tegen haar dat ze het verdiend heeft, omdat ze er zo hard voor geknokt heeft. "Dat zou betekenen dat mensen die het niet hebben gered, niet hebben gevochten. Je hebt uithoudingsvermogen nodig, maar vooral een dosis geluk. Anders red je het niet tegen die slopende ziekte.'

Uitdagingen
Samen met Monique pakte ze de draad weer op. Op 1 januari 2014 stond hun eerste wandeltocht op het programma. Monique hierover: "Marijke heeft uitdagingen nodig: iets waar ze haar tanden in kan zetten. Het leidde uiteindelijk tot een gezamenlijke deelname aan verschillende evenementen, zoals de Pink Ribbon wandeltocht en de Damloop by Night."

Nog steeds is Marijke in behandeling. Om de drie weken ondergaat ze immunotherapie, een behandeling met medicijnen die een afweerreactie tegen kankercellen stimuleren. Iedere drie maanden wordt er een scan gemaakt met elke keer weer die dodelijke onzekerheid: is de kanker terug? "Het is killing. Ik kan er niet mee omgaan", zegt ze eerlijk. "Ik word in die periode een krengetje. Mijn man Arie is daar de dupe van, terwijl hij alles voor me doet. Ik word kortaf, krijg een kort lontje. Het is oneerlijk, ik weet het, maar ik kan er niks aan doen. Ik ben iedere keer weer bloednerveus als de uitslag nadert."

Ze weet dat ze in reservetijd leeft. "Ik kon er in het begin niet eens blij om zijn, wist niet hoe er mee om te gaan. Ik heb hulp gezocht en nu gaat het beter. Ik ben inmiddels 95 kuren verder. Of het uniek is weet ik niet, maar het is wel aardig bijzonder."

Kanker verandert je leven op alle fronten, weet ze. "Je wordt een ander mens. In mijn geval misschien niet zo positief. Ik was een pleaser. Wilde het iedereen naar zijn zin maken. Nu kom ik meer voor mezelf op: ben wat egoïstischer geworden en laat niet meer over me heen lopen. Ik ben me bewust van de sluipmoordenaar in mijn lichaam en mijn onbezorgde leven is voorbij. Positief daarentegen is dat ik meer geniet van de kleine dingen."

Via een lotgenotengroep hoorde ze van 2climb2raise: een stichting die met kankerpatiënten met een tandem of lopend de berg op gaat. "De Alpe d'HuZes zat altijd al in mijn gedachten. Het moest er blijkbaar een keer van komen. Hoewel mijn omgeving me eerst voor gek verklaarde, ben ik de uitdaging aangegaan. Ik zat weliswaar achterop de tandem, maar het was erg zwaar. Je moet serieus mee trappen."

Kippenvel
De ontvangst bovenop de Alp van geliefden en vrienden, onder wie man Arie en vriendin Monique, bezorgt haar nu nog kippenvel. "Dat was zo'n mooi, maar ook emotioneel moment. Alles kwam los."

Volgend jaar wil ze op herhaling, maar dan lopend. Samen met Monique en wederom onder de vlag van 2climb2raise. "Met de tandem zijn we eigenlijk in één keer omhoog gegaan; volgend jaar hoop ik meer te genieten van de hele entourage van het evenement."

Ze wil de komende maanden de nodige trainingskilometers maken en ondertussen hoopt ze met diverse acties weer veel geld op te halen voor KWF Kankerbestrijding. "In 2017 kwam ik tot 6.500 euro, komend jaar leg ik de lat wat lager. Met het startbedrag van 2.500 euro ben ik al de koning te rijk." Monique lachend: "Ja, ja, als Marijke ergens haar tanden in zet gaat ze ervoor. Dan is het net een pitbull en laat ze niet meer los. Met de opbrengst komt het wel goed." Ze hebben statiegeldacties opgezet in de plaatselijke supermarkten en waren met een kraam present tijdens de Kerstmarkt in Het Kwartier. Volgend jaar maart organiseren ze een high-tea.

Alpe d'HuZes vindt plaats in juni 2019. Het is heel wat voor Marijke om zo ver vooruit te plannen: "Dat doe ik normaal gesproken ook nooit", zegt ze afsluitend. "Want mochten de uitzaaiingen toenemen, dan kan er een streep door het wandelplan. Dan begint het circus opnieuw, met dit keer minder positieve verwachtingen. Ik heb niet veel meer op de plank, zoals ze dat noemen."

Strijdvaardig: "Maar ik wil er hoe dan ook bij zijn: is het niet als deelnemer dan als toeschouwer. Alpe d'HuZes is het doel."

Het Kontakt besteedt in 2018 extra aandacht aan mensen die zich niet laten weerhouden door tegenslag en met 'vallen en opstaan' proberen er het beste van te maken. Doorzetters dus. Dit is deel 9. De voorgaande artikelen staan op http://www.hetkontakt.nl