Marokkaanse jongeren vonden hun weg in Schoonhoven: ‘We zijn hier gesetteld’

SCHOONHOVEN • Een groep Marokkaanse jongeren meldde zich in 1987 in Schoonhoven aan bij de Burgemeester Atenschool, een technische school, die later onderdeel werd van het Schoonhovens College. Zij leerden Nederlands en een technisch beroep en vonden hun weg naar een kansrijke toekomst. Hoe vergaat het hen ruim dertig jaar jaar later?

In 1979 werd door het Kabinet Van Agt besloten dat gevestigde migranten en Nederlanders zo veel mogelijk gelijk moesten worden behandeld. Daarom hoefden migranten voortaan, net als Nederlanders, niet meer aan een inkomenseis te voldoen om hun gezin te laten overkomen. Eind jaren tachtig kende de migratie door gezinshereniging een laatste golf. Ten dele betrof het kinderen van de eerste gastarbeiders, die de kans benutten nog naar Nederland te komen.

Gastvrij
Naoufal el Ferdoussi, de oudste van de groep Marokkaanse jongeren, kan zich de eerste dag dat hij het schoolgebouw aan de Vlisterweg binnenliep nog goed herinneren.

“Wij werden gastvrij ontvangen en kregen een interessant lessenpakket voor een periode van twee jaar aangeboden,” vertelt de 55-jarige. “De Nederlandse taal waren we niet machtig, maar dankzij de inspanningen van drie taalleerkrachten konden we snel veel lesstof begrijpen en ons verstaanbaar maken. We kregen ook Techniek. Meneer Piet Dool gaf ons een lascursus, omdat de kans op een baan in deze sector kansrijk was. Dat bleek ook. Ik heb tien jaar in Schoonhoven bij metaalbewerkingsbedrijf Hieselaar gewerkt. Nu werk ik bij Gouda Holland. Ik woon met mijn vrouw en vier dochters nog steeds in Schoonhoven. Mijn kinderen doen het goed op school en daar ben ik blij om.”

De inmiddels gepensioneerde metaalleraar Piet Dool kan zich de Marokkaanse leerlingen nog goed voor de geest halen. “Van de directie kreeg ik het verzoek of ik een versnelde lascursus kon opzetten voor deze groep. Dat was geen probleem. Ze waren erg leergierig en ik kon goed met ze opschieten. Hun motivatie was prima en het vertrouwen dat ik hen gaf, betaalde zich terug. Mooi om te horen, dat ze nog werkzaam zijn in de metaalbranche.”

Benjamin
Mohamed Ayachi, de benjamin van het groepje Marokkaanse jongens, kijkt met veel plezier terug op zijn schooltijd. “Ik vond de technieklessen leuk om te doen, maar lassen lag me niet zo,” biecht de 49-jarige Ayachi op. “Ik kreeg extra Nederlands als de anderen aan het lassen waren. Soms ging ik met een leraar de stad in en dan kon ik voor alles wat we onderweg tegenkwamen de Nederlandse benaming vragen. Na een jaar ben ik naar Gouda gegaan en behaalde op het KMBO mijn detailhandelsdiploma. Ik wilde graag in een winkel werken. Bij Ton van Alten liep ik stage en bezorgde van alles: van wasmachines tot tv’s. Toch belandde ik voor mijn beroep in de metaal. Bij Hieselaar werkte in de eindproductie. Nu werk ik al 16 jaar in Gorinchem bij een soortgelijk bedrijf. Ik ben getrouwd met een lieve vrouw en samen hebben we drie kinderen. Bij voetbalclub Schoonhoven heb ik een aantal jaren gespeeld en toen mijn kinderen gingen voetballen bij deze club ben ik leider geworden. In die periode heb ik ook 15 jaar als scheidsrechter wedstrijden geleid. Wij wonen naar ons zin in Schoonhoven en hopen dat nog lang – gezond en wel – vol te houden.”

Mohamed Kerroum sloot later in het jaar aan. Met een havodiploma, dat de thans 53-jarige Schoonhovenaar in Marokko behaalde, op zak, wilde hij naar de HTS, Niemand kon hem toen vertellen welke leerweg hij moest bewandelen. “Ik had wel door, dat ik eerst goed Nederlands moest leren praten om verder te komen,” aldus Kerroum, die van aanpakken houdt. “Ik hoorde van de mogelijkheid om te leren op de LTS en heb mij daar aangemeld. De taal leren ging snel en de lascursus van meneer Dool was de basis voor mijn huidige werkzaamheden. Eerst ging ik net als de andere jongens werken bij een metaalbedrijf, maar dat duurde maar kort. Mijn ouders hadden een nieuw bankstel gekocht, waar ik na twee dagen hard werken in mijn vuile kleren met smeervlekken doodmoe op neerplofte. De bank was meteen vies. Dat vond mijn vader niet leuk en hij heeft op de LTS gevraagd of er nog mogelijkheden voor mij waren om mij verder te ontwikkelen. De school regelde dat ik naar de MTS kon. Ik rondde de studie Werktuigbouwkunde af en vond werk bij bedrijven, waar machines ontwikkeld en gebouwd worden. Nu werk ik in Woerden in de machinebouw.”

Vechtsporten
Naast zijn werk zette Mohamed Kerroum zich in voor de Marokkaanse jeugd. Nadat hij zichzelf bekwaamde in vechtsporten op sportscholen in Schoonhoven en Rotterdam, wilde hij zijn kennis overdragen. Kerroum huurde een sportzaal en ging aan de slag. “In Teakwondo heb ik de zwarte band (vijfde dan); ook heb ik de nodige ervaring met kickboksen”, vertelt de vijftiger. “Ik zag vaak Marokkaanse jongeren zonder doel buiten hangen. Dankzij mijn lessen hield ik ze van de straat. Ik doe dit nu al 25 jaar met veel voldoening.”

Hij leidt een druk leven. “Je kan wel zeggen, dat ik gesetteld ben in Schoonhoven. Mijn vrouw en ik hebben vijf schoolgaande kinderen. Degenen met wie ik vroeger op school zat, zie ik weinig. Zo gaat dat in het leven. Een ieder volgt zijn eigen pad. Met het geven van sportlessen ga ik door, zolang ik gezond blijf.”

Nominatie
De inspanningen van Mohamed Kerroum bleven niet onopgemerkt. Zijn vrienden regelden afgelopen maand een surpriseparty in sportschool N’joy voor de jubilaris. (Oud)leden zetten hem in het zonnetje en overhandigden hem cadeaus. Annejan Alberts van Teamsportservice Krimpenerwaard, die een van de genodigden was, nomineerde de totaal verraste Kerroum voor de titel sportvrijwilliger van de Krimpenerwaard.

De schrijver van dit artikel -Wim Kroone- was als oud-docent (Nederlands) van de Burgemeester Atenschool benieuwd hoe de toenmalige Marokkaanse scholieren, die geen woord Nederlands spraken, er nu voor staan. Goed dus... “Ze hebben de aangeboden hulp van de LTS goed opgepakt en hun plaats in onze multiculturele maatschappij meer dan verdiend.”

Wim Kroone