PV De Postduif na 100 jaar nog springlevend

LEKKERKERK • Een gezamenlijke passie voor de duivensport. Dat is wat de leden van PV De Postduif al een eeuw lang bindt.

Het is geen toeval dat verschillende duivensportverenigingen in de regio in 2021 hun eeuwfeest vieren, weet Bob Jansen, al veertig (!) jaar voorzitter van de postduivenvereniging uit Lekkerkerk.

“Aan het einde van de 19e eeuw begon het houden van postduiven sterk aan populariteit te winnen. En dat zette zich voort in de decennia erna. De verklaring? Heel simpel: de sport was voor vrijwel iedereen toegankelijk en betaalbaar. Niet voor niets werd een postduif in de die tijd wel eens ‘het renpaard van de arbeider’ genoemd. Dat maakt veel duidelijk, hè. Tot de jaren 60/70 waren er heel wat ‘gewone mannen’ met een duivenhok. Daarna zag je dat afnemen. De nieuwbouwwijken boden minder mogelijkheden om er duiven te houden. Na de millenniumwissel kwamen daar nog drie belemmerende aspecten bij: de computer, de mobiele telefoon en het toegenomen aantal vakantiedagen. Vroeger gingen de meeste mensen hooguit twee à drie dagen per jaar op vakantie. Als je dan duiven hield dan was je buurman, die er vaak dezelfde hobby op na hield, wel bereid om de honneurs even waar te nemen. Maar tijden zijn veranderd. Het aantal duivenliefhebbers is behoorlijk gedaald.”

Stabiel
Curieus genoeg merkt PV De Postduif amper iets van die achteruitgang. “We zitten al jaren op een stabiel ledenaantal van rond de 35”, zegt jubileumcommissielid Arie Mudde. “Dat we niet hebben ingeleverd heeft zeker ook te maken met het feit dat er zo links en rechts duivensportverenigingen om ons heen zijn gestopt. Zoals De Vriendschap uit Krimpen aan den IJssel. Daar trok men er vorig jaar de stekker uit. Best verdrietig, als je beseft dat die club toen exact 99 jaar bestond. Ze hebben net hun eeuwfeest niet gehaald.”

Zoals zoveel clubgenoten kwam Arie Mudde als kind voor het eerst in aanraking met de duivensport. “Mijn vader had duiven. Ik hielp als jongetje mee. Toen ik 18 was, overleed pa. Ik heb daarna zijn hobby voortgezet.” 

Ook penningmeester Edwin Bravenboer -met z’n 44 jaar één van de jongere leden van De Postduif- kreeg de liefde voor de duivensport mee van een familielid. “In mijn geval was het mijn oom die me enthousiast maakte. En dat ben ik nog steeds. Het is de mix van de omgang met dieren, de spanning van de wedvluchten en de gezelligheid van de vereniging die me drijft.” Waddinxvener Bravenboer neemt aan vluchten deel met de combinatie Bravenboer/Van Halewijn. 

Topduiven
Henk Spiering vormt een uitzondering als het gaat om zijn ‘duivenroots’. “Bij mij thuis hadden we geen duiven,”, vertelt hij. “Maar een vriendje van mij wel. Zijn vader had een goed draaiende slagerij en geld zat om een prachtig hok te plaatsen. Ik was daar veel te vinden en ben altijd in de sport blijven hangen.” Hoewel Spiering als liefhebber én als keurmeester veel verstand heeft van duiven, vindt hij het nog altijd uiterst lastig te bepalen of een door hem gezien exemplaar ook een goede wedstrijdduif is. “Het grappige is dat er bij de tentoonstellingen in de wintermaanden alleen maar ‘topduiven’ zijn, maar dat je pas in het voorjaar en de zomer kunt zien wat de echt goede duiven zijn. Dan is namelijk het wedvluchtenseizoen. De uitgeslagen daarvan zijn allesbepalend voor de status van een postduif.”

Het is overigens geen fabeltje dat je rijk kunt worden van de duivensport, weet Teus van Halewijn uit Krimpen aan de Lek. “Voor de echte topexemplaren worden forse bedragen betaald. Pas weer ging er een duif voor anderhalf miljoen euro over naar een nieuwe eigenaar. De prijzen zijn de laatste jaren flink de lucht in gegaan, mede vanwege de hoge biedingen vanuit China. Maar over het algemeen is dit vooral een hobby die geld kost én veel plezier oplevert. Binnen onze club is eigenlijk alleen Jan Ouwerkerk echt succesvol geweest met de verkoop van duiven tegen relevante prijzen. Maar ja, dan heb je het wel over ‘de Johan Cruijff van de Nederlandse duivensport’, hè. Die man is een levende legende!”

Jan Timmer