Transgender Mason worstelt en komt boven: 'Ik heb mezelf geaccepteerd'

LOPIK • Vrouw wil man worden. Dat ingewikkelde proces leek het leven van Virginia Hoogendoorn te verwoesten. Ze worstelde, kwam boven als Mason en schreef er een aangrijpend boek over.

Eigenlijk wist ze als kleuter al dat ze in het verkeerde lichaam was geboren. Speelgoed voor jongens, liever een broek dan een jurk en kortgeknipt haar. Virginia Hoogendoorn hoopte dat dit onbeschrijfelijke gevoel ooit weg zou gaan.

"Ik heb echt vele malen geprobeerd om een meisje te zijn, maar het was een hopeloos gevecht. Geest en lichaam streden voortdurend met elkaar. Het was een jarenlange kwelling. Ik heb op het punt gestaan om er een eind aan te maken. Nu de transitie van vrouw naar man definitief is ingezet, kan ik eindelijk ademhalen. Ik ben er nog lang niet. Dit kan jaren duren, maar de belangrijkste horde is genomen: ik heb mezelf geaccepteerd."

Dagboek
Mason Hoogendoorn (31) hield al die tijd een dagboek bij als uitlaatklep en besloot het bijzondere levensverhaal uit te brengen in boekvorm. Voorlopig in een kleine oplage, maar als de buitenwacht de lijdensweg wil voelen, wordt de printer wederom aangezet. In ieder geval is 'Dagboek van een transgender' binnenkort via Bol.com te bestellen voor 19,99 euro.

Hoogendoorn hoopt hiermee begrip te krijgen voor de situatie van 'dolende mensen'. "Je kiest er niet voor, het overkomt je. Ik had veel liever dertig jaar zonder die doorvretende twijfels m'n normale gang willen gaan. De vooroordelen waren echter hardnekkig en ik had er geen passend antwoord op."

Betoog
Aan de keukentafel in de woning in Lopik steekt Mason Hoogendoorn een helder betoog af. De pijn van het verleden is door nieuwe ontwikkelingen enigszins weggezakt, hoewel de littekens nooit zullen verdwijnen.

De ietwat hese stem is het gevolg van een hormonenkuur en een meerdaags bezoek aan Eurodisney. Tegen die combinatie zou elk lichaam protesteren. Gadegeslagen door de priemende ogen van de Australische herder Chuck, die aandacht eist en soms dwars door de zinnen van de baas heen blaft, stelt de schrijver van het boek dat er een crash nodig was om overeind te blijven.

Trouwjurk
"Tien jaar geleden deed ik een eerste poging om de transitie in werking te stellen. Toen was ik er geestelijk nog niet klaar voor en ben ik abrupt met de hormonenkuur gestopt. Ik zette daarna nog een keer alles op alles om toch als vrouw door het leven te gaan. Twee jaar geleden ben ik zelfs getrouwd met mijn partner Jack in een zoete suikerspinnen-trouwjurk."

Wrak
Daarna stortte ze volledig in. "Ik was een wrak. Te moe om de trap op te lopen. Dat was het signaal om de stem in mijn hoofd te volgen en afscheid te nemen van dat stomme vrouwenlichaam. Eerder was ik in Amsterdam naar de Vrije Universiteit geweest voor de behandeling. Dat was geen succes. Daarom ben ik uitgeweken naar een kliniek in Groningen. De wachtlijst was een jaar, maar ik kon gelukkig eerder terecht. "

Roddels
Mason is mede-eigenaar van een optiek en heeft drie maanden vrij genomen. "Ik rijd nu een keer per zes weken naar het hoge noorden voor de medische controle, afstemming met androgel en een lang gesprek met de psycholoog. Tot nu toe gaat alles naar wens. Ik merk dat ik een nieuwe weg ben ingeslagen en deins niet meer terug voor kritiek. Onbegrip zal er altijd blijven. Roddels evenzeer. Ik leef in een kleine gemeenschap. Maar wie mij respectvol benadert, krijgt een eerlijk antwoord. Ik ben er heel open over."

De transitie van Mason Hoogendoorn ligt gevoelig bij kerkgangers. Aanschuiven bij het Heilig Avondmaal is er helaas niet meer bij. Een teleurstelling, maar Hoogendoorn windt zich er niet over op. "Uitkijken naar een andere kerk doe ik niet. In een kleine gemeenschap als Lopik is je dorp ongeveer hetzelfde als je kerk. Ik voel me in deze kerk thuis. Ik ben er gedoopt en opgegroeid. Ik voel steun van God. Hij oordeelt niet."

Vervolgens: "Ik voel ook binnen de kerkgemeenschap wel degelijk steun. Degenen die niet met het fenomeen 'transgender' uit de voeten kunnen, moeten dat voor zich weten. Ik ben op het punt aanbeland waarop kwetsen of beledigen onmogelijk is. Ik sta er boven."

Open kaart
Mason Hoogendoorn appte aan de familie dat hij open kaart wilde spelen over zijn doelen. "Mijn moeder wist allang dat ik me ongelukkig voelde. Moeders kijken dwars door je heen. Iedereen toonde begrip en accepteerde mijn besluit. Dat was toch een bevrijding. Het had ook kunnen leiden tot een breuk."

Partner
Partner Jack maakt het niets uit. "Hij blijft bij mij, houdt van mij en rijdt regelmatig met me mee naar Groningen. Toen we twaalf jaar geleden verkering kregen, wist hij reeds na twee weken dat hij een wel heel bijzonder vriendinnetje aan de haak had geslagen. Ik heb hem meteen over mijn heftige strijd verteld. Jack had er toen makkelijk tussenuit kunnen knijpen, maar gaf de voorkeur aan samenwonen, trouwen en een hond."

Pieter van der Laan