Greetje de Vroomen is bijna tachtig en nog altijd tekendocent

PAPENDRECHT • Bijna tachtig is ze, de Papendrechtse Greetje de Vroomen. Nog steeds geeft ze tekenlessen, met onverminderd enthousiasme.

Ze schat dat ze zeker tweeduizend mensen les heeft gegeven. Voor veel Papendrechters is ze dus een bekende, ook door haar werk voor de Kreatieve Kontaktgroep en de Culturele Raad. Haar huis hangt en staat vol met kunst en boeken over kunst. "Door te tekenen, kan ik mijn emoties verwerken", vertelt ze. Creatief en kunstzinnig bezig zijn vormt een rode draad in haar leven.

Ochtendmis
Greetje werd geboren in Lisse, in 1940. "Op 22 februari word ik tachtig." Lachend: "Maar ik reken mijn maaktijd erbij, dus eigenlijk ben ik het al." Ze was de oudste in een rooms-katholiek gezin met tien kinderen. "Door de week gingen we al voor schooltijd naar de ochtendmis. Voor de communie moest je nuchter zijn, eten deed je op school." De verzuiling trok strakke lijnen door het dorp. "We mochten niet met protestantse kinderen omgaan."

Op het behang
Tekenen deed ze al heel jong. "Ik liep al vroeg, maar tekende nog eerder. Met mijn nagel op beslagen ramen bijvoorbeeld, of met kleurtjes op het behang. Voor dat laatste ging ik over de knie. Buiten zocht ik naar een stokje of een scherp steentje en tekende ik in het zand. Toen ik een jaar of acht was zei mijn vader tegen me: 'Als jij het schilderij in de huiskamer kan natekenen, krijg je van mij iets moois.' We hadden een olieverfschilderij met een bootje en een boerderijtje." Ze maakte een tekening en kreeg als beloning een tekendoos met een ganzenveer, houtskool en schetsblok. "Ik was er heel blij mee. Mijn vader heeft me enthousiast gemaakt. Nee, op school kregen we geen tekenles. Het was armoe. En godsdienstles was heel belangrijk."

Sombere bomen
In 1963 trouwde ze met Theo en kwam ze in Papendrecht terecht. Samen kregen ze twee kinderen: Dieter en Marleen. "In 1975 zei Theo: 'Ik wil graag naar het buitenland'. Daar had ik helemaal geen zin in. Ik was de Kreatieve Kontaktgroep aan het opzetten en de Culturele Raad. Dat moest ik loslaten, dat vond ik heel moeilijk. In die tijd tekende ik zware, sombere bomen."

Saudi-Arabië
Gelukkig viel het mee. Twee jaar woonde ze met man en kinderen in Saudi-Arabië, waar ze teken- en schilderlessen gaf aan kinderen van andere expats. "Ik heb het de kinderen geleerd zoals ik het mezelf had aangeleerd. Doordat ik verder kon gaan met tekenen, heb ik het naar mijn zin gehad. Op een dag lag er een Indiër te slapen voor het raam van het klaslokaal. We hebben met de hele klas voor het raam gestaan om hem na te tekenen."

Exposeren
In 1970 kreeg ze voor het eerst zelf tekenles, op de Volksuniversiteit. "Ik kreeg les van Cees van Dijl, een hele goeie docent. Hij heeft iets in mij geraakt waardoor ik alle technieken wilde leren: werken met potlood, houtskool, inkt, plakkaatverf, olieverf. Van Cor van Gulik heb ik leren etsen. Hij leidde ook het open atelier, daar ging ik ook naartoe." Ze maakte gouaches, leerde etsen, zeef- en linodrukken, boetseren, houtbranden, glas graveren en glas schilderen. Exposeren deed ze onder andere in het stadhuis van het Duitse Blomberg, bij scheepswerf Damen in Hardinxveld-Giessendam en bij galerie De Pomp in Warmond.

Naast biljarttafels
Met lesgeven in Papendrecht begon ze op de kleuterschool van haar kinderen. "En ik was constant aan het exposeren. Toen we met de Kreatieve Kontaktgroep in het Dienstencentrum exposeerden, vroegen mensen: 'Geeft Greetje ook tekenlessen?' Dat was in 1990. Naast de biljarttafels begon ik. Biljarters kregen te horen: 'Een beetje rustig hoor, Greetje geeft les'. Ik heb ook gratis les gegeven op de kinderboerderij. Dieren tekenen. Op maandag geef ik nog steeds les, in het gebouw van Rivas aan de Markt. Daar geef ik tekenlessen aan beginners en gevorderden en heb ik een groepje vrije technieken."

Rouwproces
Het tekenen gaf haar niet alleen veel plezier, maar bood ook houvast in moeilijke tijden. "Ik heb vijf kankersoorten overleefd. Tekenen was een troost, een heerlijke uitlaatklep. Al mijn hele leven teken ik veel bomen. Toen mijn vader in 1969 overleed, tekende ik vier bomen. De eerste was een treurwilg, de tweede had bijna geen blaadjes, de laatste zat vol bloemen. Een vriendin zei: 'Dat is een rouwproces.' Mijn emotie zit in bomen tekenen."