Trudy Groen uit Nieuw-Lekkerland: passie voor whale watching

NIEUW-LEKKERLAND • Trudy Groen heeft flink wat basiskennis van walvisachtigen opgedaan. Door middel van cursussen kan ze nu ook als vrijwilliger in een onderzoeksteam aan de slag.

In het dagelijks leven is Trudy Groen (38) werkzaam als personeelsplanner bij een kinderopvanginstantie, maar alle overige uren zijn gevuld met haar katten en haar vele hobby's. Ze reist tornado's en onweersbuien achterna, is penningmeester van Stichting NestkastLIVE, zingt in een gospelkoor waarvan zij ook bestuurslid is, en last but not least houdt zij zich bezig met het observeren en fotograferen van walvisachtigen.

Als kind had Trudy de droom om ooit in het dolfinarium te werken, maar als puber wist ze: "Het klopt niet dat deze dieren in gevangenschap gehouden worden." Jarenlang las ze van alles over walvisachtigen . Toen ze in 2005 bij Vancouver Island voor het eerst orka's in het wild zag, werd ze nog enthousiaster. "De orka's zwommen onder onze rubberboot door. Op slag werd ik verliefd op die dieren. Ze hebben een vriendelijke uitstraling en zijn tegelijkertijd een beetje mysterieus. Omdat ze steeds onder water zitten, is het spannend wanneer ze opduiken en een sport om ze mooi op de foto te krijgen. Sindsdien verdiep ik me nog meer in walvissen en maak vakantiereizen naar gebieden waar je kunt 'whale watchen'".

Op afstand blijven
Voor dit whale watchen kiest Trudy graag bedrijven met het certificaat "Responsible whale watching", omdat deze op respectvolle wijze met de walvissen omgaan door bijvoorbeeld op redelijke afstand te blijven. Voorafgaand aan een excursie wordt meestal een presentatie gegeven met (veiligheids)instructie en wetenswaardigheden over de dieren, alsmede informatie waar ze zich bevinden. "Tijdens de vaartocht zie je soms niets, en soms kom je ogen te kort," vertelt Trudy. "Zodra er een walvis gespot is, wordt dit via de microfoon omgeroepen. Het schip vaart in die richting en probeert de snelheid van het dier aan te houden, zodat je in de buurt bent als het dier boven komt om adem te halen. De motor gaat daarna meestal uit, omdat dit storend kan zijn voor de dieren. Dan is het afwachten en gokken. Bultruggen bijvoorbeeld komen maar een paar keer boven en verdwijnen dan vaak weer voor een kwartier onder water."

Kennis vergroten
Via een driedelige cursus vergrootte Trudy haar kennis. Allereerst volgde ze een training walvisobservatie bij de Oosterschelde waar zij diverse bruinvissen spotte en met navigatieapparatuur en hydrofoon (onderwatermicrofoon voor dierengeluiden) leerde werken. Vervolgens draaide zij twee weken mee met mensen van Stichting Firmm in de Straat van Gibraltar, waarbij zij de taak had om te observeren en dit zo veel mogelijk met beeldmateriaal vast te leggen. Eind januari rondde zij haar studie af met de training Marine Mammal Surveyor in Londen. Nu mag Trudy op ferryschepen vanuit de kapiteinshut walvissoorten observeren en de gegevens noteren binnen een team van vrijwilligers.

Plastic soep
Vanwege onder andere de plastic soep en allerlei afval- en gifstoffen is het voor walvissen een zorgwekkende situatie geworden. Trudy laat haar stem horen bij diverse organisaties en maakt zich sterk tegen het leven van orka's in gevangenschap. In de afgelopen jaren heeft Trudy 17 van de circa 90 soorten walvisachtigen gezien. Van een bultrug in IJsland en een potvis bij de Azoren tot een albino zuidkaper bij Zuid-Afrika. Ze wil nog graag whale watchen in Argentinië waar orka's in de branding op jonge zeeleeuwwelpen jagen. Een wens is om een spy-hoppende orka (als hij met zijn kop omhoogkomt) vast te kunnen leggen en ook een springende bultrug. Kortom, Trudy heeft nog volop plannen voor de toekomst.

Janny den Besten