Dussense José: 'Ik dacht meteen: dit is foute boel'

DUSSEN • "Het belangrijkste is dat Joey nog leeft. Dat sleept ons er doorheen." Maar naast die dankbaarheid heerst er ook veel verdriet en boosheid na het ongeval op de Duijlweg in Almkerk.

Middenin de nacht, op 12 augustus, wordt de Dussense José wakker gebeld door haar jongste zoon Bob. Een telefoontje dat geen enkele ouder ooit hoopt te krijgen.

"'Mam', zei hij, 'Joey heeft een ongeluk gehad. Hij is aangereden door een auto. De ambulance, politie en de traumahelikopter zijn er. Het ziet er niet best uit'. Verder was er nog niets bekend. Ik ben meteen gaan bellen, naar de politie, om te vragen naar welk ziekenhuis hij gebracht zou worden. Ik verwachtte dat dat Gorinchem of Breda zou zijn. Maar het was het Elisabeth ziekenhuis in Tilburg. Het was net of mijn keel werd dichtgeknepen. Daar worden vooral slachtoffers met zwaar letsel en hoofdletsel naar toe gebracht. Toen dacht ik meteen: 'dit is foute boel'."

Feesttent
De 27-jarige Joey is vrijdagavond met vrienden naar de feesttent in Almkerk geweest. Omdat hij op tijd thuis wil zijn, besluit Joey alvast alleen vooruit te fietsen. Niet lang na zijn vertrek uit Almkerk wordt hij op de Duijlweg aangereden door een 21-jarige automobilist die te hard rijdt en, naar later blijkt, te veel gedronken heeft. Auto en fiets raken zwaar beschadigd. Joey vecht in de berm voor zijn leven.

"Wat me eigenlijk nog het meest misselijk maakt, is het idee dat hij daar een tijdlang heeft gelegen voordat er om hulp gebeld werd. Dat hebben we van een getuige gehoord", zegt moeder José. "Rond twee uur zijn de hulpdiensten uitgerukt, omdat toen de melding binnen kwam. Maar Joey is rond één uur bij de tent weg gegaan. Dat doet me het meest pijn, dat mijn kind alleen zwaargewond langs de weg heeft gelegen."

Niet lang na het onheilspellende telefoontje, stappen de ouders van Joey in de auto naar Tilburg. "Dan gaat er van alles door je heen. Die rit duurt eindeloos, er leek geen einde aan te komen. In het ziekenhuis mochten we niet meteen bij Joey omdat ze nog met hem bezig waren. In die tijd gaat er echt van alles door je hoofd: 'leeft hij nog, zal hij ernstig hersenletsel hebben'."

Geen inwendig hoofdletsel
Al gauw kunnen de artsen meedelen dat Joey geen inwendig hoofdletsel heeft. "Het was alsof er een last van mijn schouders viel. Maar vervolgens zag ik het bed met Joey erop voorbij rijden. Toen zakte de vloer toch onder mijn voeten vandaan. Daar lag hij, zwaargewond: onder het bloed, buiten bewustzijn. Mijn hart brak."

De verwondingen van Joey zijn teveel om op te noemen. "Alleen zijn rechterarm was nog intact, verder lag hij in de kreukels. Schaafwonden, kneuzingen, een gat in zijn dijbeen, die we nog steeds moeten spoelen en waarvan het herstel wel een jaar gaat duren, een zware hersenschudding, zijn duim stond helemaal naast het gewricht. Daaraan is hij inmiddels geopereerd. Zijn gezicht was zwaar beschadigd, hij mist twee voortanden. Daaraan kan hij in november worden geholpen."

Wonder boven wonder kan Joey na een nacht op de Intensive Care mee naar huis. "Hij was erg opstandig in het ziekenhuis, normaal bij een dergelijk trauma zeggen de artsen, en dus heb ik hem thuis verder verzorgd. En dat doe ik nog."

In elkaar geslagen
Joey zelf herinnert zich weinig van het ongeluk. "Het ene moment zat ik op de fiets, het andere moment werd ik wakker in een ziekenhuis. Ik had geen idee waar ik was en wat er was gebeurd. Als ze hadden gezegd dat ik door twintig man in elkaar was geslagen, had ik het ook geloofd."

Vijf weken zit de voorheen sportieve en actieve Joey inmiddels thuis. Hoewel zijn lijf druk bezig is met herstellen, en daar heel veel energie voor nodig heeft, probeert Joey weer wat dingen op te pakken. "Maar veel kan ik niet. Ik ben actief bij Dussense Boys, train de jeugd, zet me in als grensrechter van het eerste elftal, speel als keeper. Ik was zes dagen van de week op het voetbalveld te vinden. Dat dat nu niet kan, frustreert enorm. Toch moet ik me erbij neerleggen, het is niet anders. Werken lukt niet. En ook mijn inzet voor de vrijwillige brandweer gaat niet. Ik hoop dat dat ooit weer gaat lukken. Daarvoor heb ik echt mijn handen nodig en het is nog onzeker hoe mijn duim en arm gaan herstellen. De impact is dus enorm."

Zijn moeder vult aan: "De hulpverleners die erbij waren vinden het onbegrijpelijk dat hij er nog is. Hij heeft heel veel engeltjes op zijn schouder gehad, is er gezegd. En we zijn dan ook erg dankbaar. Maar we worden nog iedere dag geconfronteerd met de gevolgen."